An Pierlé & Koen Gisen van White Velvet

An Pierlé vond het best leuk op Werchter: "Ah ja, da’s tof hé. Zeker in die tent, da’s een goeie biotoop voor ons. Mochten we zo groot zijn dat we ’s avonds op een echt groot podium mogen spelen, dan vind ik dat okee. Maar doe nu toch maar de vroege donkerte van de Marquee.
 We hebben al op grotere podia gestaan, en dat gaat ook wel. We passen de set dan aan."

Koen: Hoe we de set brengen en welke nummers we spelen, passen we aan naargelang van de festivalslot waarin we moeten spelen. Je moet in maximum 50 minuten je verhaal doen, acht stille nummers kan dan absoluut niet.

GUIDO: Staan jullie op festivals ook met meer muzikanten?

An: Vanaf nu zeker. Op een festival kan je eens echt uitpakken.

GUIDO: Hoe dan?

An: Dát gaan we nog niet zeggen (lacht). Vuurwerk zou wel tof zijn, maar dat mag natuurlijk niet in een tent.

Koen: Want we hebben ook slechte ervaring met vuurwerk.

An: We hebben dat één keer gedaan, en dat liep af met een sissertje: poew, niets!

GUIDO: Wat zijn jullie beste festivalervaringen?

Koen: De festivals in Frankrijk. Omdat dat voor ons exotisch is.

An: Het publiek is heel aandachtig en enthousiast. Omdat we vaak ook echt goeie plekken hebben. Op het Festival des Vieilles Charrues vorig jaar was het al redelijk donker, met zo’n gigantische zee mensen.

GUIDO: Intimideert jou dat nog?

An: Hoe meer mensen, hoe anoniemer, en hoe minder zenuwachtig ik ben. Je kan helemaal niet voorspellen of je zenuwachtig zal zijn. Bij het Fête de L’Humanité stond er 80.000 man, en dat deed me niets.

Koen: Nu zal het weer even wennen zijn met alle nieuwe nummers die erbij komen.

GUIDO: Hoe meer volk, hoe anoniemer. Maakt dat de voeling met je publiek niet moeilijker?

An: Je weet dat als je je op een festival alleen maar door het publiek laat voeden, je dan alleen maar adrenaline krijgt. En dat alleen garandeert geen goed concert. Je moet ook goed spelen. Heel veel festivals barsten van de energie, maar mensen horen ook graag tussen al dat geweld een goed gespeeld nummer. Een set die mooi balanceert tussen dat én volop aan volksmennerij doen, is goed. De mensen betrekken, eens goed rondkijken.

GUIDO: Laat jij jezelf mennen als publiek?

An: Ik ben snel verveeld.

Koen: Ik bekijk het ook wel vaak technisch. Da’s een andere aandachtsboog.

An: Ik heb weinig last van beroepsmisvorming. Ik heb alleen dingen die me echt aanspreken of niet. Ik vind het fantastisch als ik van mijn sokken word geblazen. Daar ben ik naar op zoek, en ook naar groepen met echte frontmannen of -vrouwen. Ik sta altijd zo dicht mogelijk, zodat ik alles goed kan zien, en ik zing niet mee of ik roep niet mee. Ik kijk bijvoorbeeld heel graag naar Slipknot en zo. Marilyn Manson, Sepultura... Van Slipknot ben ik echt wel bang. (lacht) Als die backstage langslopen met die maskers, griezelig! Die show werkt perfect. Maar ik heb het alleen met die vieze clowns. (lacht) Radiohead vind ik echt tof. Die hebben die perfecte balans.

Koen: Entotaal niet consistent in stijl. Heel divers.

An: Met Sixteen Horsepower had ik dat ook. Ik kende dat niet. Ik ging even luisteren naar de soundcheck en ben de hele tijd blijven zitten, zó indrukwekkend! Ik heb graag liedjes die vanaf de eerste keer dat je ze hoort ‘whack!’ goed zijn, perfect zitten.

GUIDO: Kan je benoemen wat je precies ‘pakt’ in muziek?

An: Als een groep klopt, het licht is goed, het geluid is goed, de songs vooral.

GUIDO: Toch wel een strenge jury dan?

An: Ja. Ja! Maar ik wens wel iedere keer dat ze me van mijn sokken blazen. Zita Swoon heeft dat onlangs opnieuw gedaan, en dat was al zo lang geleden, van toen ik ze op Werchter had gezien.

Koen: Mark Lanegan ook vorig jaar. Als festivalconcert dan.

GUIDO: Zoeken jullie idolen in de backstage?

Koen: We willen onze idolen liefst niet ontmoeten. Want als dat dan een dwaze is, luister je achteraf ook anders naar die platen. Heel vervelend. Ik heb dat al eens gehad, ik ga niet zeggen wie, maar ik kan die plaat niet meer horen. Maar het kan ook anders. In Frankrijk zat Tricky eens naast ons, en die kwam goeiedag zeggen en wat babbelen. Heel gezellig.

An: Franz Ferdinand ook.

Koen: Dat zijn toffe gasten.

An: Die deden een aantal festivals na elkaar mee. Kijken naar elkaars concerten en zo. Tegen het einde van die tour waren ze zo aan het ontploffen dat dat al niet meer hetzelfde was. Maar zij bleven er uiteindelijk wel dezelfde onder, 70.000 platen verder. En ergens zoek je elkaar ook wel automatisch op. Je zit je vaak te vervelen hé, in de backstage.

Koen: Aangapen is vaak nog plezanter dan babbelen. Paul Weller zat eens naast ons, dan zit ik die liever gewoon wat te bekijken. Van veel artiesten die we menselijk echt tof vinden, houden we helemaal niet van de muziek. Dat kan ook moeilijk zijn als ze nadien vragen wat we van hun concert vonden. (lacht) Uiteindelijk zijn we wel allemaal met muziek bezig, dat is belangrijk.

An: Met die vakjesmentaliteit ben je toch niets.

GUIDO: Jullie vallen ook niet in een vakje te klasseren?

Koen: Dat is in elk geval de bedoeling. Er is ook wel moed voor nodig. Want eigenlijk weet je wel welke muziek je moet spelen om grotendeels in de smaak te vallen.

An: Maar als je dat doet en het mislukt, dan ben je wel héél ver van huis! Dan ben je je fans in één klap kwijt. Sommige, van onze fans vinden nu al dat we te toegankelijk aan het worden zijn. Maar voor mij kan dat, je evolueert toch als groep, we leggen ook onze standaarden hoger. De fans moeten maar mee evolueren met ons. Want als je je te veel aanpast aan je publiek, worden ze je beu. En we hebben bij onze fans echt héél verschillende mensen. Hell’s Angels-achtige bikers wiens vrouw ons tof vindt.

Koen: Veel goths ook. In Nederland vooral.

GUIDO: Heb je nog een survivaltip voor het festival?

An: Caoutchouc botten! Goeie schoenen en een K-Way. En oordopjes.

(LAD)