Twee albums tegelijkertijd, worden wij even zalig verwend. Blood Money is de muziek die Tom samen met zijn vrouw Kathleen Brennan schreef voor het avant-garde toneelstuk Woyzeck, geregisseerd door Robert Wilson, over een door medische experimenten doldraaiende soldaat die zijn geliefde vermoordt. Alice zijn vijftien songs die Waits en zijn vrouw schreven voor nog een stuk van Wilson, over de obsessie van schrijver Lewis Caroll voor het meisje Alice. Tweemaal perfecte grondstoffen voor een Waitsiaanse wereld.
Het is gek met albums van Waits: je beluistert ze één keer en het lijkt of de plaat al jaren in je kast stond. Gek in de zin dat je alles vrijwel onmiddellijk kan meezingen, dat je elk melodietje kunt volgen. De ongelooflijke sterkte van zijn teksten en de immense simpelheid waaruit ze vaak bestaan. Nu ook, 'I will always remember to forget about you', 'You're the spin on my whirl', 'God's away on business', schuivend, harkend, hakend, grommend en rommelend op die gerafelde stembanden in zeeën whiskey en berookte bourbon. Bovendien een slagveld vol hoogst disharmonisch perfecte harmonie, droeve piano's, kattige violen of knokengeklingel en een arsenaal van minimum 30 verschillende en meest ongewone instrumenten. 'Coney island babe' is nu al onze nieuwe 'Waltzing Mathilda' en 'All the world is green' is heel gewoon prachtig. 'Alice' is jazzy mijmeren over het blonde sprookjesmeisje. 'Tabletop Joe' kabbelt op drumborsteltjes en een vriendelijke piano over hoe iedereen eigenlijk wel een freak zou moeten zijn. Waits is een levende legende, lang moge hij leven.
Opnieuw meesterwerken, meer woorden maak je daar niet aan schuldig. Een oude zak die beter over de liefde kan mijmeren dan om het even welke grote dichter of schrijver dat zou durven dromen. "But you're innocent when you dream..."
(LAD)