Suske en Wiske: De spokenjagers
Je ook al afgevraagd waarom er plots hele stapels herdrukken van de Vandersteen-klassieker De Spokenjagers in de krantenwinkels liggen? Simpel: de gelijknamige musical toert door Vlaanderen en Nederland. Een ideale gelegenheid om Vandersteens album uit 1956 nog eens te herlezen, zo dachten wij, want De Spokenjagers dateert uit diens meest creatieve periode, exact tien jaar na het opstarten van zijn legendarische stripserie. Het verhaal begint als een nevelig en klassiek spokenverhaal: er is een afgelegen landgoed, er is onverklaarbaar gerommel 's nachts, een geheimzinnige landloper doolt rond, een hysterische barones verbergt een vreselijk geheim en Jerom doet raar. Klassieke griezelelementen dus, tot de spookjes uit de kist ontsnappen en het verhaal ombuigt van een sfeervolle allegorie (de spoken symboliseren de roddels en laster van de barones) naar een fantasierijk kolderavontuur, een dolle slapstick-achtervolging vol onnavolgbare Vandersteen-humor. Excellente strip dus, die nog geen sprankel van zijn bijna 50 jaar jonge frisheid heeft verloren.
En nu is er dus een musical van gemaakt. Sinds het waarlijk schitterende Kuifje en de Zonnetempel hoef je er ons niet meer van te overtuigen dat het kán, een strip op de muzikale planken. En hoewel De Spokenjagers met een fractie van het budget van Kuifje is gemaakt, is het ook deze keer best aardig gelukt. O, er zijn minpuntjes. Suske en Wiske worden bijvoorbeeld vertolkt door een stel spring-in-'t-velderige prutsacteurs (Sébastien De Smet en Femke Stoop) die er middels overdreven gegiechel en krampachtige tandpastasmiles slechts in slagen ergernis op te wekken. Gelukkig zijn Sidonia, Lambik en Jerom véél leuker. Jeroen Maes geeft hyperkinetisch vorm aan de zenuwlijdende Sidonia. Pure slapstick, en hij doet dat goed: van de aanwezige kinderen kreeg hij (zij?) het meeste applaus. Lambik wordt al even uitstekend vertolkt door Ronald Van Rillaer. Zijn Lambik is de oer-Lambik, met dikke pens, bolhoed en een geheel eigen logica. En misschien wel het leukst van al is Ivan Pecnik, die met zichtbaar genoegen een Jerom met hoog Sergio-gehalte op de planken zet.
De Spokenjagers teert op één groot decor. Bij Kuifje waren er dat minstens vijftien. Die handicap wordt opgelost door het projecteren van levensgrote tekeningen van Paul Geerts, waarvoor en waarin (!) de acteurs hun werk doen. Gewaagd, maar het werkt meestal wel. Wat ook werkt, zijn de liedjes: van melige vriendschapsballades tot elementaire meestampers, alle geschreven door Alain Vande Putte, en dat is de man achter een eindeloze reeks K3-hits. Neem dus je kleine neefjes en nichtjes mee, De Spokenjagers speelt nog tot Kerstmis in respectievelijk Gent, Nederland en Antwerpen. En vergeet hen nadien niet het stripalbum cadeau te doen!
(HDP)