kotbezoek: Lekker veel luxe op JIM Kot Deluxe

Uit 1500 inschrijvingen zijn na enkele proeven en evenveel afleveringen drie winnaressen gefilterd die een heel jaar lang het JIM Kot Deluxe mogen bevuilen. Net zoals bij de fans kriebelde het ook in onze buik om Vlaanderens meest bekende kot eens van dichtbij te onderzoeken.

We parkeerden de GUIDO-mobiel vlak bij de Leuvense Oude Markt, sleepten bewoonster Soraya Hellara, een negentienjarige criminologiestudente, uit haar luxebed, en schotelden haar naast chocomelk ook enkele vragen voor.

 

 

GUIDO: Zeg eens eerlijk: is het kot echt zo luxueus , of valt het een beetje tegen?

Soraya: We hadden wel een vermoeden dat alles een beetje opgeblazen zou zijn, dus verwachtten we heel weinig. Toen we hier uiteindelijk voor 't eerst binnen wandelden, zagen we geen megasuperloft, maar een mooi en volledig ingericht kot. We hebben een gemeenschappelijke keuken, lounge en badkamer en elk een aparte kamer. Er is dus zeker genoeg privacy. Mijn kamer is een stuk groter dan die van Talisa en Melanie, omdat ik bij ‘stokje-trek' het langste er wist uit te halen. Alle kamers waren volledig ingericht, zelfs met designmeubels. Maar vraag me alstublieft geen namen, want ik ken daar eigenlijk niets van. (lacht) Het waren vooral de bijkomende prijzen die onze ogen opentrokken. In elke kamer stond naast gebruikelijke dingen zoals een tweepersoonsbed ook nog een gigantisch grote televisie met een PlayStation 3, een dvd-speler, een fototoestel, een gsm, een laptop, boeken, bons voor een klerenwinkel, 1000 euro van Dexia, schoonheidsproducten, een Jim Getaway -cheque die geldt als gratis skivakantie naar Frankrijk, een jaar gratis zonnebank, Red Bull à volonté, maandelijks een gratis vat in een café hier in de buurt, enzovoort. Tel maar op! We waren overdonderd. Ik heb eigenlijk alleen enkele posters meegebracht om de boel een beetje te personaliseren.

GUIDO: Véél cadeautjes!

  Soraya: Inderdaad. We moeten dus bijna niets van geld uitgeven, enkel wat we in de week opdoen. En als we dan eens blut zijn, gaan we gewoon naar de Quick, want daar mogen we een jaar lang gratis eten.

GUIDO: Kom je dan nog wel eens buiten?

Soraya: Ik zit meer binnen dan als ik op een ander kot zou zitten, dat is zeker. Er komt ook vaak bezoek langs, want het grootste deel van onze vrienden vindt dit kot leuker en gezelliger dan hun eigen kot. Ook de andere deelnemers komen nu en dan eens langs. Zo hebben we onlangs nog samen naar de finale gekeken. Mensen die hier gewoon eens aanbellen uit curiositeit zijn er gelukkig niet. 's Nachts heb ik wel al problemen gehad. Meestal trek ik mijn kap over mijn hoofd om onherkenbaar te blijven, maar onlangs liep het mis. Toen om drie uur 's nachts in de nachtwinkel hier vlakbij een groep van twintig mensen me herkenden, hebben ze me een klein halfuur vastgehouden om me zo te overtuigen hen toe te laten op ons kot. Gelukkig kon ik daaraan ontsnappen! En ook als ik slaap, vallen sommige zatlappen me lastig. Ik slaap aan de voorgevel en hoor dus goed wat zich buiten afspeelt. Maar zo erg is dat nu ook weer niet, meestal slaap ik er gewoon door en anders zet ik gewoon de televisie een beetje luider. (lacht)

 

 

"Schaamharen op de wc-bril? Daar krijg ik rillingen van!"

 

 

GUIDO: Wat is het leukste aan het kot?

Soraya: Nu ligt het wel een beetje rommelig, maar meestal is het hier wel netjes. Ik kan eten in een propere kamer en ik kan zitten op een proper toilet. Dat is echt zalig! En ik voel me hier altijd op mijn gemak. Het is alsof ik een huis deel met twee vriendinnen. Zo kan ik zonder problemen in mijn pyjama naar beneden lopen.

GUIDO: Had je hier niet liever met een jongen gezeten? Ik bedoel maar, wie vangt nu de spinnen?

Soraya: Echt niet. Ik vind het super om met drie meisjes op kot te zitten, want ik ben een klein beetje een hygiënefreak en jongens zijn toch net altijd iets ‘vuiler'. Ik zou het echt niet fijn vinden om pipi naast het toilet te vinden en zeker niet om met mijn slaapdronken hoofd daarin te trappen! En schaamharen op de wc-bril, daar krijg ik écht rillingen van. Er komt wel elke week een kuisploeg, maar je weet nooit.

GUIDO: Welke afspraken hebben jullie gemaakt om de vrede te bewaren?

Soraya: We laten de afwas nooit lang staan en de douche moet telkens uitgespoeld worden, maar meer regels zijn niet nodig. Het gaat er hier echt los aan toe. Als Talisa bijvoorbeeld aan het koken is met haar vriendje, dan kom ik er gewoon bij zitten. We spreken wel vaker af om samen te eten. Zo heb ik al een paar keer geprobeerd om met Melanie te ontbijten als we alle twee 's morgens les hebben, maar tot nu toe is dat nog niet gelukt. Dat komt wel, ik blijf erin geloven! (lacht)

GUIDO: Dus als ik je vraag of er al kleine irritaties zijn die in de toekomst zouden kunnen exploderen, dan zeg jij…

Soraya: Nee, we zijn alle drie verdraagzaam, dus alles loopt gesmeerd. Nu en dan geven we elkaar wel eens een opmerking, zoals ‘Melanie, wat heb jij nu bij de PMD gegooid?' , maar daar blijft het gelukkig bij. Gedurende de reeks hebben we elkaar ook goed leren kennen. Beter nog dan in het ‘normale' leven, want we hebben enorm veel stress gekend. Op zulke momenten ga je echt letterlijk aan elkaar hangen. Als er dan toch spanningen in de lucht zouden hangen, dan trekken we ons gewoon terug in onze kamer. Bovendien zien we elkaar niet in het weekend, want dan gaan we naar huis. Soms denk ik wel dat ik beter hier zou blijven om een beetje te studeren, want daar komt niet altijd veel van in huis.

 

 

Twijfels

 

 

GUIDO: Hoe ontgoocheld zou je geweest zijn als je niet gewonnen had?

Soraya: Enorm. Bizar, als je weet dat ik eigenlijk niet wou deelnemen.

GUIDO: Hoezo?

Soraya: Ik bezocht wel regelmatig de website van JIM om voor Puur Belgisch te stemmen op Johnny Berlin, een band uit mijn thuisstad Sint-Truiden, maar dat was het ook. Toen ik via de reclame doorklikte naar het programma, besloot ik me in te schrijven. Dat kon via e-mail en zo is de drempel een pak minder groot. Maar toen ik nadien al een contract voorgeschoteld kreeg dat ik 's anderendaags ondertekend moest terugbrengen, had ik toch mijn twijfels. Uiteindelijk besefte ik dat dit waarschijnlijk de normale gang van zaken is en dat dat contract een standaard document is van de Vlaamse Media Maatschappij, het moederbedrijf van JIM, en ik besloot het er toch op te wagen. Uit de vijftienhonderd inschrijvingen mochten slechts honderdvijftig studenten op gesprek, en daaruit werden er opnieuw vijftig geselecteerd. Hoe we van vijftig naar tien gingen, zag je in de eerste aflevering. Nu ben ik natuurlijk ongelooflijk blij dat ik heb meegedaan. Doorheen het programma vergeet je de prijs, maar naar het einde toe kan je hem bijna ruiken. Ik had ook nog geen ander kot op het oog, en bovendien zou ik mijn weekendwerk, dat ik verloren was tijdens het programma, opnieuw moeten opnemen. Nu moet dat niet, da's ook wel tof natuurlijk.  

 

 

(SVR)