The Two Towers : De God van Middle-Earth
Ga niet naar The Two Towers als je The Fellowship of the Ring niet hebt gezien, want deze keer is er geen inleiding. Een samenvatting van wat voorafging hoef je al evenmin te verwachten. Wat je wel geserveerd krijgt, is niets minder dan de meest indrukwekkende, epische, grootse en overdonderende avonturenfilm aller tijden. Zo simpel is dat, The Two Towers verpulvert al wat ervoor kwam, en het beste moet nog komen. Filmgeschiedenis wordt geschreven, hier en nu, recht voor onze ogen.
De Fellowship uit de vorige film is brutaal opgebroken. Pippin en Merry zijn ontvoerd door de Uruk-Hai, de boosaardige en sluwe orcs van Saruman. Legolas, Gimli en Aragorn volgen hen over de vlakten van Rohan, het land van het paardenvolk. Frodo en Sam klauteren alleen richting Mordor, terwijl ze de weg wordt gewezen door de slijmerige en onbetrouwbare Gollum. En Gandalf? Ach Gandalf, was alle hoop niet vervlogen voor de grijze magiër toen die in de mijnen van Moria ten onder ging in een vlammend gevecht met de Balrog?
Dat is trouwens het moment waarop we inpikken in dit tweede deel van de ongelooflijke, gedurfde en fabelachtige filmtrilogie naar The Lord of the Rings, het levenswerk van J.R.R. Tolkien. Drie aparte verhaallijnen, die in het boek elk apart honderden bladzijden in beslag nemen, worden door Peter Jackson vakkundig in stukjes gehakt en samengevlochten tot aan de absoluut magistrale finale. Kijk, we houden er ook niet van als je in recensies om de haverklap te lezen krijgt dat je mond zal openvallen bij deze of gene scène, maar in The Two Towers is het dus echt waar: de slag om Helm's Deep en de simultane raid van de ents op de toren van Saruman zijn het indrukwekkendste staaltje special effects ooit gezien. Punt. En dat is dan de finale; ervoor heb je al ruim twee uur duistere, epische filmkunst genoten. De aanval van de wolven van Isengard! Het openen van de Black Gate of Mordor! De Nazgul, de gevleugelde spionnen van Sauron! En vooral: Gollum!
Als de Academy in Hollywood nog één greintje zelfrespect over heeft, gaat de Oscar voor beste mannelijke bijrol naar Andy Serkis, die 'm dan meteen zal opdragen aan de special effects wizards van Weta.Digital in Nieuw-Zeeland. Serkis is namelijk nergens in de film te zien, hij werd er digitaal uitgeschilderd en vervangen door een miraculeus staaltje computergraphics. Gollum is fantastisch. Hij is echter dan echt, en zijn glibberige creepiness zal kippenvel over je hele lijf veroorzaken. De scènes waarin hij in schizofrene tweestrijd gaat met z'n oude zelf Sméagol zijn nu al klassiek te noemen.
Nog meer kippenvel: Gandalf the Grey komt terug als Gandalf the White, een schitterende, mythische figuur op z'n sneeuwwitte ros Shadowfax. Ian McKellen vertolkt 'm magistraal. Ook ijzersterk en nieuw in deze film: Brad Dourif is terug van weggeweest als de onderkruiperige verrader Grima Wormtongue. Tja, en zo kunnen we bezig blijven. Hoe kunnen we deze prachtfilm eer aandoen zonder het over de schitterende scènes tussen Arwen en Aragorn te hebben? Of zonder uit te weiden over de innerlijke strijd in het hart van Frodo? Of zonder de lof te zingen van John Rhys-Davies, die met zijn basstem zowel de grappige dwerg Gimli als de krakende ouwe ent Treebeard leven inblaast?
The Two Towers overstijgt elke verwachting en reduceert alle concurrentie definitief tot luizen in de pels van de buffel. The Two Towers is een film om van te houden met elke vezel in je lichaam. Peter Jackson is de God van Middle-Earth.
(JC)