Europese surftopper: Sam Lamiroy
Hoe graag ze hem na al die jaren in het Verenigd Koninkrijk ook een van hen willen noemen, hij is en blijft toch maar lekker volbloed Belg. En wat voor één. De 33-jarige Sam was al twee keer de beste in Groot-Brittannië én in de pro tour van het Verenigd Koninkrijk, en behaalde ook buiten Europa mooie scores, waaronder de gouden medaille in het Caraïbische Barbados. Zo’n vijfhonderd boards na zijn eerste surfsessie werd het toch wel tijd voor een ontmoeting.
“Ik heb mezelf leren surfen. It still shows!”
GUIDO: Laten we eens je Nederlands testen!
Sam: Ik ben voor de volle honderd procent Belg, want mijn ouders zijn Belg en ik ben in Blankenberge geboren, maar toen ik twee was, zijn we eerst naar Duitsland en later naar Engeland verhuisd. Ik kan dus wel een beetje Nederlands klappen, maar mijn Anglo-West-Vlaams accent klinkt toch raar. En de schrijftaal ken ik enkel uit strips van 'Suske en Wiske' en 'Guust Flater', niet de beste school dus. (lacht)
GUIDO: Stond je voor het eerst op een surfplank in Engeland?
Sam: Dat klopt, in Newcastle, in het noordoosten. Daar vind je de beste golven van de wereld, alleen zijn ze net iets kouder en grilliger dan die in Australië of Hawaï. Ik heb er mezelf leren surfen, it still shows. (lacht) Maar het heeft me wel al wat opgeleverd, want ondertussen heb ik al heel wat mooie wedstrijden op mijn palmares staan. Vroeger surfte ik superveel wedstrijden, zo ben ik de laatste elf jaar de planeet aan het rondtoeren, maar de laatste jaren begin ik het toch een beetje te temperen. Zo kan ik een paar keer per jaar naar België reizen en heb ik tijd voor mijn andere hobby’s: schrijven, eten en drinken, snowboarden, voetbal, tennis en golf. Dat laatste is trouwens meer en meer een obsessie aan het worden. Ik doe eigenlijk zowat alles graag, maar surfen steekt er toch fel bovenuit. En als ik er dan even genoeg van heb, is het aan mij om het iets creatiever aan te pakken en dan word ik opnieuw halsoverkop verliefd op de sport.
GUIDO: Dus blessureleed is altijd snel vergeten?
Sam: Och, ik heb mezelf al veel aangedaan, maar uiteindelijk kan ik het altijd wel navertellen hé. Grote gabben in mijn hoofd, gescheurde ligamenten en een gekwetste meniscus, een gebroken voet, een whiplash, een kapotte enkel… Accidenten gebeuren vooral in ondiep water. Hoe groter de golf, hoe dieper het water, hoe veiliger je zit. Tenzij de golven reusachtig zijn natuurlijk.
GUIDO: Verdien je genoeg geld om ervan te leven?
Sam: Sommige surfers verzamelen honderdduizenden euro’s bij wedstrijden, maar jammer genoeg kan ik mezelf daar niet bij rekenen. Ik verdien net genoeg geld om dit fulltime te kunnen doen. Maar geld maakt echt niet gelukkig. Mijn vrouw Hannah en onze baby Huxley, die maken me gelukkig.
GUIDO: Surft Hannah ook?
Sam: Ja, maar zij is een echte vrouw. Ze houdt van warm water, witte stranden, perfecte golven, mooie palmbomen en liefst ook nog een hoop dolfijnen waar ze mee kan spelen. Die omstandigheden kom je niet vaak tegen bij ons. (lacht)
GUIDO: Ben je de gelukkigste mens ter wereld?
Sam: Ik geloof dat je zelf je weg moet zoeken naar geluk, en ik ben daar voor mezelf wel in geslaagd. Meer door mijn gezin dan door mijn surfprestaties, maar surfen vind ik echt de max, en als je daarvan je job kan maken, is dat wel pure luxe.
GUIDO: Dus je staat op je zeventigste nog altijd op je surfplank?
Sam: Ik hoop het uit de grond van mijn hart, maar of ik nog jumps en tricks zal showen, dat weet ik niet hoor! (lacht)
(SVR)