De 3 eilandjes van PARIJS

 

 

Hier is het allemaal begonnen. In de tijd toen Julius Caesar het opnam tegen Vercingetorix, woonde op wat vandaag het Ile de la Cité heet een stam Galliërs: de Parisii. Later werd het eiland het centrum van de Romeinse stad Lutetia, waarna de Hunnen, de Merovingers en uiteindelijk de Franse koningen er de plak zwaaiden. Het Ile de la Cité is momenteel nog altijd het onbetwiste centrum van Parijs. De talloze bruggen die het met het vasteland verbinden, maken het soms moeilijk om het eilandgevoel te behouden, en het feit dat er op elk moment van de dag duizenden toeristen op een hoopje lopen, helpt ook niet echt. Maar al die bezoekers lopen er niet voor niets, want het Ile de la Cité barst van de monumenten. De Notre-Dame, om maar meteen de topattractie te noemen, ontvangt niet minder dan twaalf miljoen bezoekers per jaar. Het is dan ook een geweldig bouwsel, waar je helemaal rondom kan wandelen doorheen het groene Square Jean XXIII. Aarzel niet om de torens te beklimmen (links van de hoofdingang), want voor EU-onderdanen jonger dan 26 is dat helemaal gratis. Voor de hoofdingang van de Notre-Dame ligt op het plein het Point Zero des Routes de France ingemetseld, het punt van waar alle afstanden in Frankrijk worden gemeten. Onder het plein ligt dan weer de Crypte du Parvis, met Gallo-Romeinse overblijfselen van het oude Lutetia.

 

Nog meer grootse architectuur vind je langs de Boulevard du Palais, de drukke weg die het eiland van noord naar zuid doorsnijdt. Hier ligt de middeleeuwse Conciergerie, eerst koninklijk paleis, daarna gevangenis, en tevens het cachot waar de gevangenen van de Franse Revolutie wachtten tot ze richting guillotine werden gesleept. Daarnaast vind je het imposante Palais de Justice, dat bijna helemaal omheen de gotische Sainte-Chapelle is gebouwd. Doorheen het vergulde hekwerk aan de hoofdingang kan je een glimp van de kapel opvangen, maar je krijgt niet meer dan een kwart te zien. De bezoekersingang is iets verderop, links van het hek, maar helaas zijn er nog tot in 2013 restauratiewerken aan de gang aan de beroemde glas-in-loodvensters. Praktisch: de Conciergerie en de Sainte-Chapelle bezoek je met hetzelfde ticket.

 

Het Ile de la Cité heeft gelukkig niet uitsluitend monumentale bombast te bieden. Loop eens naar de westelijke punt, onder de Pont Neuf (ondanks de naam de oudste brug van Parijs). Hier vind je het schattige, traanvormige parkje Square du Vert-Galant, waar je een streep welverdiende schaduw kan gaan vangen om bij te komen van je omzwervingen door Parijs. En wandel ook eens naar de Place Louis Lépine, waar elke dag een schilderachtige bloemenmarkt plaatsheeft. Als je met de metro arriveert (halte Cité op lijn 4) kom je hier trouwens bovengronds.

 

 

Als je aan de achterzijde van de Notre-Dame de verkeersvrije Pont Saint-Louis naar het Ile Saint-Louis neemt, is het alsof je in een andere, vriendelijkere wereld terechtkomt. Geen door massa's toeristen belaagde monumenten hier, wel hypergezellige straatjes vol slenterende mensen en kabbelende kaaien waar koppeltjes samen aan hetzelfde ijsje likken. Tja, Ile Saint-Louis is beroemd voor het roomijs van Berthillon, wat je kan zien aan de meterslange rijen die op zonnige dagen staan aan te schuiven aan de ijsjeskramen. De lange, smalle Rue Saint-Louis en l'Ile, die centraal in de lengte over het eiland loopt, is een droom. Deze straat heeft werkelijk alles wat je van Parijs verwacht: schilderachtige gebouwen, fantastische restaurants, hippe kunstgalerijtjes, pittoreske snoepwinkeltjes, gemoedelijke brasseries en (nogal dure) boetiekhotels. Op de terrasjes langs de kaaien staan straatmuzikanten hun best te doen, langs de Seine liggen schaarsgeklede Parisiennes te zonnen en het uitzicht op de bezienswaardigheden langs de oevers aan beide kanten van het eiland zijn hemels mooi. En dan moet je je voorstellen dat op dit eiland tot diep in de 17de eeuw vee stond te grazen en brandhout werd gestockeerd.

 

 

In tegenstelling tot Ile de la Cité en Ile Saint-Louis is Ile des Cygnes geen natuurlijk eiland. Het is eigenlijk een dijk, die in de negentiende eeuw werd gebouwd om de haven van Grenelle te beschermen. Het langwerpige eiland strekt zich een kleine kilometer uit tussen de Pont de Grenelle en de Pont de Bir-Hakeim en is nergens breder dan 20 meter. Op het westelijke uiteinde staat een uit de kluiten gewassen replica van het Vrijheidsbeeld van New York, hier in 1889 geplaatst om de honderdste verjaardag van de Franse Revolutie te herdenken. Verder is er niet veel meer te zien dan een kaarsrechte, rustige dreef met joggers, hondenliefhebbers en mensen die op een bankje hun krant komen lezen. Als je aan de oostelijke kant de sierlijke, twee verdiepingen tellende Pont de Bir-Hakeim naar de linkeroever van de Seine neemt, sta je drie minuten later onder de Eiffeltoren naar boven te gapen.