De wilde pracht van ZUID-CHILI

 

 

We beginnen onze expeditie in Pucón, een volledig uit hout opgetrokken toeristenstadje aan de voet van de winter en zomer met sneeuw bedekte vulkaan Villarrica. Dit is een angstaanjagend actieve vulkaan, die elke dag zichtbaar rook ophoest. Als het kratermeer laag genoeg staat, kan je bij heldere nacht zelfs vanuit de stad de lava zien gloeien. Dit gevaarte is zo populair omdat je relatief veilig zonder alpinistenervaring tot aan de top kan klimmen en in de rokende krater kan kijken; een goede conditie volstaat.

 

Pucón heeft echter meer te bieden dan de Villarrica. Het omliggende merengebied is schitterend mooi en biedt de mogelijkheid om te gaan raften, kayakken, paardrijden en mountainbiken. Wie gaat wandelen in het nationaal park Huerquehue zal met open mond door het prehistorisch aandoende araucariawoud dwalen, het decor van de BBC-reeks Walking with Dinosaurs.

 

 

Een kilometer of driehonderd zuidwaarts van Pucón ligt aan het grote Llanquihue-meer de Osorno, de andere stervulkaan van het merengebied. De sfeer is hier evenwel helemaal anders dan in Pucón, en dat is te danken aan het feit dat deze streek in de vroege negentiende eeuw werd ontgonnen door Duitse immigranten. Die invloed is overduidelijk in de schilderachtige stadjes rond het meer. Puerto Varas, Frutillar en Puerto Octay lijken wel rustieke plaatsjes in het Zwarte Woud, compleet met verzorgde chalets, bakkerijen vol geurige küchen en restaurants met namen als Guten Appetit.

 

Een paar tientallen kilometer verderop, in Petrohué, vertrekt de legendarische lake crossing richting Bariloche in Argentinië, een dagvullende tocht per ferry en bus (en nog een ferry, en nog een bus...) die immens populair is bij Zuid-Amerika-overlanders. Stop onderweg naar Petrohué even bij de gelijknamige watervallen (saltos).

 

 

Wie dit allemaal te Europees aandoend vindt, moet verder afzakken richting Chiloé, na Vuurland het grootste eiland van Zuid-Amerika. Technisch gezien maakt Chiloé deel uit van Chileens Patagonië (alles wat bezuiden Puerto Montt ligt), maar zowel de cultuur, natuur als architectuur zijn er volstrekt uniek. Op Chiloé woont een knoestig vissersvolk dat gelooft in een eigen mythologie, gebaseerd op spookschepen, hekserij, bostrollen, zeemeerminnen en andere nare verschijnselen die doorheen de mist komen spoken. Ze wonen in paalwoningen aan de zee, zijn meesterbouwers in hout (kijk maar naar hun kerken en vissersboten) en bereiden vlees en zeevruchten in een met aarde en stenen bedekte oven in de grond (curanto, iets wat je ook in Polynesië vindt).

 

De interessantste plaats op Chiloé is het lekker rommelige Castro, een heuvelachtige stad aan een fjord, waar de tijd is blijven stilstaan. Het is heerlijk om hier een paar dagen het kabbelende havenleven gade te slaan. Breng wel een regenjas mee, want Chiloé is een van de miezerigste plekken van Chili, qua regenfrequentie te vergelijken met Ierland of Schotland, en bijgevolg even diepgroen van kleur.

 

 

En hoe zit het ten zuiden van Chiloé? Daar eindigt de beschaving en begint het eindeloze labyrint van fjorden, eilandjes, gletsjers en bergen van Chileens Patagonië. Je kan nog een paar honderd kilometer verder over de onverharde Carretera Austral, maar die eindigt in het midden van niets. Je hebt drie mogelijkheden om nog zuidelijker te geraken: per bus een omweg maken langs Argentinië, de Navimag-boot nemen, die vier dagen doorheen de fjorden naar Puerto Natales vaart, of het vliegtuig nemen naar Punta Arenas, de meest zuidelijk gelegen stad van Chili.

 

Punta Arenas is een kraaknette, verrassend welvarende plaats die op het eerste gezicht nog het meest lijkt op een middelgrote stad ergens in Canada of Nieuw-Zeeland. Hier kan je je excursie regelen naar Torres del Paine, het spectaculairste nationaal park van heel Zuid-Amerika, zo'n vierhonderd kilometer ten noorden van de stad. Hier vind je de Patagonische natuur op haar allerwildst, een adembenemend mooi gebied vol messcherpe granietpieken - ze torsen stoere namen als Las Torres (de torens) en Los Cuernos (de horens) - en enorme gletsjers die afbrokkelen in met ijsbergen bezaaide meren. Boven je hoofd cirkelen condors, op de pampa's in de schaduw van de bergen grazen guanacos en ñandús, en de meren zitten vol wilde ganzen en flamingo's. Je kan hier dagenlang wandelen en daarbij gebruikmaken van vrij dure, maar comfortabele en gezellige refugios (berghutten). Torres del Paine is zo prachtig dat ook de meeste mensen die Argentijns Patagonië bereizen een paar dagen de grens met Chili oversteken om dit moois te komen bekijken. Het nadeel is dat het in het zomerseizoen af en toe druk wordt op de wandelpaden, ondanks het feit dat je je in de afgelegen, ijskoude staart van Zuid-Amerika bevindt. Laat dat echter de pret niet drukken, want Torres del Paine blijft een van de puurste brokken natuurschoon ter wereld.

 

 

 

(HDP)