John Carter

Want spectaculair is John Carter zeker, Stantons bepaald uitbundige verfilming van de klassieke, dit jaar exact 100 jaar oude boekenserie van Tarzan-bedenker Edgar Rice Burroughs. Stanton gaat er op Avatar-achtige wijze tegenaan, met wonderbaarlijke alien designs, overweldigende actiescènes, baanbrekende cgi en duizelingwekkende 3D. Maar dat kan allemaal niet vermijden dat het bronmateriaal gewoonweg onnozel is, een hoop onsamenhangende zever over een uit de 19de eeuw overgeflitste Amerikaanse soldaat die verliefd wordt op een prinses op Mars. Het geheim van goeie sciencefiction en fantasy is dat binnen een bedacht universum, hoe vergezocht ook, een consistente logica wordt gehanteerd. Anders wordt het ongeloofwaardig. John Carter zondigt aan de lopende band tegen die regel, zodat je op geen enkel moment meeleeft met de personages. Dat Stanton bovendien een handvol desastreuze castingflaters heeft begaan, helpt ook al niet. Hoofdrolspeler Taylor Kitsch (die z'n naam niet heeft gestolen) heeft het charisma van een kiezelsteen in je schoen, en het hoekige manwijf Lynn Collins is lachwekkend slecht als de Martiaanse prinses. De betere acteurs (Willem Dafoe, Samantha Morton...) zitten verscholen achter het pixelmasker van zes meter hoge groene woestelingen met vier armen en krulhorens die uit hun wangen groeien, zodat je tot de aftiteling loopt niet eens beseft dat zij het zijn. Jammer!

 

(HDP)