Recensie: Douglas Firs, Balthazar, Lindstrom en zo veel meer

Nu de dagen al verdomd kort zijn geworden en de temperatuur ons humeur naar ongekende laagtes drijft, is muziek GUIDO’s redder in nood. Warm je op aan het getokkel van Sherman of de Noorse gerechten van Lindstrom, maar geniet vooral!

Douglas Firs: Shimmer & glow

Gertjan van Hellemont heeft een mooi debuut gemaakt dat op elke radio moet, ook Studio Brussel. Zelf vindt hij zijn plaat eerder somber, wij denken dat ze net zoals de hoes klinkt, wolkenflarden waarachter de zon schijnt boven een onbestemd landschap. De typische state of mind van een twintiger onderweg, ik heb al werk maar nog geen lief, ik maak mooie muziek maar besef het nog niet helemaal, ik word ongetwijfeld een goeie maar jullie gaan het me toch nog heel wat keren moeten inpeperen. In de leer bij Bony King of Nowhere, musiceren met conservatoriumcollega’s Senne Guns, Peter Lesage, Balthazar-collega Jinte Deprez. Een warm ‘Misunderstood’ met Renee, bewondering voor de grote Dylan, terwijl Gertjan ook al best mooi kan vertellen. In ‘Dirty dog’ bluesy ontploffen en stompen, breekbaar duister helder in ‘The winter sun is gonna last', elke kant van Douglas Firs is muzikaal de moeite.

Sherman: Rise

Hoog tijd voor Sherman om de marge echt te verlaten. Het was het wachten sinds de fijne ep waard, Rise is het debuut. De sfeer in dit album en de stem van frontman Steven Bossuyt zijn de troeven. ‘Dear friend’ heeft een magische vibe, het orgeltje en de warme snaren, Stevens stem is perfect, ergens moeten we aan de popdonkerte van ‘Eleanor Rigby’ denken. Die stem keert zich verschillende keren, soms ingetogen droef in ‘Something’s bound to happen’, bezinnend overtuigend vertellen in ‘Come my way’ of hier en daar hoog uithalen met toch de tanden verbeten op elkaar in ‘Head in the clouds’. ‘Light in the dark’ is helder verlicht boven komen in een toch eerder weemoedige, voor sommigen misschien te zware plaat. Rise is sterk, we kunnen snappen dat het je niet meteen grijpt, maar doe moeite. Er ligt veel moois op je te wachten, je hart ben je sowieso kwijt.

Lindstrom: Smalhans

Voor de taalkneuten: de titel zou 'schaarsheid' of 'armoede' betekenen in het oud-Noors. Elke track is een traditioneel Noors gerecht, maar luister vooral! Het eerder dit jaar verschenen derde album ‘Six cups of rebel’ werd eerder lauw ontvangen. Misschien daarom zo vlug een nieuwe, om te bewijzen dat ze het wel (nog) kunnen? We pikken er eentje uit, ‘Vá-fle-r’. Stromen repetitief vrolijke synthpatronen in een neodisco vibe en een marcheerbeat, vlot dansbaar, geen vocalen. Altijd ergens tussen LCD-soundsystem, Daft Punk, Chromeo en schooltelevisie in, precies de titeltrack van een eighties-tekenfilm over de ruimte. Het bouwt op, maar barst nooit echt los. We kunnen ons perfect een koppel gasten, meisjes of stelletje voorstellen dat hierop uit de bol gaat, maar weten niet of we dan wel willen meedansen. Gewoon weinig karakter, onderkoeld en muzikaal staat het eerder stil. Het is goed voor de dansvloer, maar diep raakt het niet. Wat moeten we hier mee? Niet veel, dat gevoel.

Bat For Lashes: The Haunted Man

Sinds de eerste noten van ‘Horse and I’ op Bat for Lashes’ debuut Fur and Gold, uit 2006 alweer, zijn we zot van Natasha Khan en kan deze mooie vrouw uit Brighton weinig verkeerds doen in onze oren. Bat is vlagen echt mysterie, donkere mystiek, een indiaanse moedige squaw op een goudbruin paard tussen reuzen van bomen, warme mooie ijlte. Bij de derde is het uitpuren en combineren met mondjesmaat grandeur, op elk vlak. De stem van Natasha komt nog een stuk meer op de voorgrond, Kate Bush is nooit veraf, muzikaal en vocaal, zoete wierook of flutte kitsch is echter ver te zoeken. Een sterke vrouw die onverschrokken haar mannen en hun lasten torst. Tussen klassiek gearrangeerde strijkers en vrolijke percussie op ‘All your gold’, ingetogen tranende toetsen, strijker en die heerlijke stem van Natasha voor Amy Winehouse of elke verloren muziekheldin op ‘Laura’. Meer dan ooit zichzelf: heerlijk.

Balthazar: Rats

De piano in ‘Any suggestion’, waar snaren en tokkels bijvallen, belletjes, dan kokette strijkers. In ‘Later’, aanzwellende drums die de song op gang trekken en dan het ‘Summer’s here’-gevoel, perfect samengaan van vibra, drums, strijkers, bas, maracas. De warme Franse wind van de kust in ‘The man who owns the place’ vanuit een 'Once upon a time in the west'-aanzet, de lichte nonchalante slur in de stem tussen een jonge Lou Reed of Jarvis Cocker van Pulp, de bas die meewandelt, een dof vallende roffel als Max Berlins ‘Elle et moi’, de fluitsynth in ‘Do not claim them anymore’, net Alex Turner in ‘The oldest of sisters’ met statige blazers, de ruimte en plaats in klank… Verbazingwekkend hoeveel je bij iedere luisterbeurt van Rats blijft ontdekken, hoeveel klanken zich laten opmerken waarvan je denkt: mooi, sterk, goed gevonden, of: geniaal, perfect geleend. Balthazar weet héél goed waar ze mee bezig zijn, en dat bevestigen ze op deze fantastische plaat. Beste Belgen van dit jaar?

Gepetto & the Whales: People of Galicove

De eerste indrukken kloppen vaak het hardst en dan denken wij meteen aan zowel Fleet Foxes als Mumford & Sons. Laat dat, onze excuses, nu echt eens twee bands zijn die stilaan ons keelgat uitkomen terwijl zowat iedereen er nochtans blijkbaar hard van smult. Het collectief samen meerstemmig ooooh'en en aaaah'en, nee aan ons is het niet besteed. Zo makkelijk ook. Ai, daar horen we inderdaad een banjo. De grote klankmuren die we horen, grijpen zo goed mogelijk naar de mysterieuze stadspop van Arcade Fire of de mystiek van Band of Horses, waar we dan wel weer heel hard van houden. Laten we de voorlopige stijlkeuze op de debuut-ep wijten aan een sign-of-the-times? Ja, want we horen heus wel dat deze jongens muziek kunnen maken, kunnen vertellen, een wereld kunnen scheppen uit niets. ‘Rufus’ en ‘Juno’ bewijzen dat, door de balans te houden en niet te verdrinken in joligheid.

(LAD)