RECENSIE Hooverphonic With Orchestra Live

Of je nu van hen houdt of niet, Hooverphonic was en is nog steeds zowat de meest commercieel succesvolle Belgische band, ook zonder Geike. De sterkte van Hooverphonic ligt hard vast in het componistentalent van Alex Callier. Als hij daar dan nog een goeie stem bij vindt, kom je dikwijls bij een onverwoestbare song uit, ook weer of je nu voor of tegen meneer Callier bent. Echte songs moeten tegen een grote orkestratie kunnen en net dat kan je hier onder je beminnende of kritische loep nemen. We pikken er heel persoonlijk een paar songs uit. ‘2 wicky’ blijft nog steeds onze kennismaking met Hooverphonic, het eerste album, toen nog met zangeres Esther Lybeert. Met orkest krijgt dit anthem ruimte, meer sfeer en dramatiek, zonder twijfel een trapje hoger dan de studioversie. ‘The night before’, toen de perfecte onthaalsong voor de huidige diva Noémie Wolfs, zweeft traag op de strijkers, ingetogen gebracht, filmisch, mooi. Noémie toont dat ze een sterke zangeres is. ‘Unfinished sympathy’, een reus van een klassieker van Massive Attack en een song waar we nog steeds zot van zijn, klinkt heel sober op piano en strijkers. We moeten toegeven dat we hier soms wel wat soul in de stem missen, maar niettemin sterk gedaan. Dit is Hooverphonic, maar anders. Mooier misschien? Het schrijverstalent van Callier klinkt volop op de voorgrond, en terecht. Een orkest van bijna vijftig muzikanten zet dat magistraal in de verf.

(LAD)