No Angry Young Man – Paris Rains

Vier jaar geleden kwam No Angry Young Man, een Leuvense band bestaande uit het klassiek geschoolde trio Jeroen Van Ham, Pieter Hulst en Johan Loeckx, met hun gelijknamige debuut op de proppen. Een geslaagde binnenkomer en met de opvolger ‘Paris Rains’ weten ze probleemloos te bevestigen. Wat vooral opvalt is de variëteit die de band tentoonspreidt, waardoor het geheel nergens eentonig wordt. De warme stem van frontman Van Ham vormt de rode draad van het album en past perfect bij de kleurrijke invulling die de groep geeft aan hun pakkende nummers. De cd neemt ons mee naar de verschillende gemoedstoestanden waarin de band zich bevond tijdens het opnameproces en dat levert springlevende kamperpop op die lekker sprankelt onder de oppervlakte en nergens verzand in oeverloos gepingel.

Zo is opener ‘Counting’ Stars meteen een opener van jewelste waarvan we spontaan een lentegevoel krijgen. Het gefluit, de zanglijnen, de strijkers, alles klopt en zo krijgen we een eerste perfect popnummer voorgeschoteld. De blazers die op het einde ook nog eens hun zegje mogen doen, maken de song helemaal af. Hun oog voor detail is indrukwekkend en zorgt ervoor dat elk nummer perfect ingekleurd wordt. Zo is het bijvoorbeeld de accordeon die de hoofdrol mag spelen in ‘No Mans Land’, de klarinet in ‘Fake, Cheat And Lie’ en is de trombone in het schattige liefdesliedje ‘Morning Sun’ de spreekwoordelijke kers op de taart. Het beste nummer op het album is echter het meeslepende ‘Caroline’ waarin de zanger maar moeilijk zijn grote liefde kan opgeven. De gouden melodie en de spanningsboog die opgetrokken wordt, stuwen het niveau nog wat de hoogte in.

‘Paris Rains’ is een product van een band die weet waarmee ze bezig is en op een schitterende manier klassiek met pop combineert en zelfs niet vies is om af en toe een vleugje bescheiden elektronica te gebruiken. Muziek die je meteen in je hart sluit en je doorheen deze kille en druilerige lentedagen helpt.

4/5

(JDW)