Sven De Ridder: “Hoezo, Antwerps ondertitelen? Dat ze de eerste minister eens ondertitelen! Die mens versta ik niet, hoor.”

De vader van een verdwenen meisje in Deadline 14/10. Een verliefde zot die een pak gestolen geld vindt in Frits & Franky. Een de stok in het hoenderhok mikkende gemeentepoliticus in Met Man en Macht. Een perfect geïmiteerde Ben Crabbé in Tegen de Sterren op. Een luidruchtige buurman in Bingo. En komend najaar woordvoerder van de justitieminister in Het Vonnis. Er is nauwelijks nog een tv-programma of film denkbaar zonder de Antwerpse acteur Sven De Ridder. Tijd voor een interview.

"Ik ben al drieëntwintig jaar bezig," zegt Sven, "en al die tijd ben ik nooit vies geweest om werk aan te nemen. Ik heb alles gedaan: soaps, sitcoms, kinderreeksen... Gewoon bezig blijven en zoveel mogelijk mensen leren kennen. Die zien je dan aan het werk en zullen hopelijk eens aan jou denken als ze iemand nodig hebben voor een volgend project. Vaak gebeurde dat niet, maar de laatste jaren, dankzij een nieuwe lichting regisseurs en producers, gebeurt het wel. Tja, de aanhouder wint..."

GUIDO: Het voordeel is dat jij altijd kon terugvallen op het Echt Antwaarps Teater van je vader Ruud De Ridder.

Sven: Inderdaad, het Echt Antwaarps Teater is mijn fond de commerce. Het geheim van het vak is voor mij eigenlijk heel simpel: ik speel gewoon graag. Spelen is voor mij echt een passie. Ik heb nog nooit iets tegen mijn zin gedaan, en ik heb ook nog nooit neergekeken op een opdracht. Zo zit ik niet in mekaar.

GUIDO: Het feit dat je de laatste jaren vaker wordt gevraagd, heeft misschien ook te maken met je veranderende fysiek. Je bent wat zwaarder geworden, bent bijna veertig, hebt een karakterkop gekregen, ideaal om bonkige personages te spelen.

Sven: Absoluut! Dat heeft er zeker mee te maken. Ik heb daar lang een verkeerd beeld van gehad. Toen ik jonger was, dacht ik dat ik er moest uitzien als een Tom Van Landuyt of een Koen Wauters. Wel, blijkbaar niet hé. (lacht) Mijn huidige looks hebben een heel nieuw gamma van rollen geopend.

Amerikaanse mentaliteit

GUIDO: In de film Bingo, gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van het Echt Antwaarps Teater, speel je Çois, een luidruchtige, extraverte kerel die zijn deftige buren het leven zuur maakt. Hoeveel keer heb je die rol al gespeeld in het theater?

Sven: Een precies getal kan ik er niet op plakken, maar dat moet toch tussen de 150 en 200 keer geweest zijn. Je mag niet vergeten dat we ook een Bingo 2 en een Bingo 3 op het repertorium hebben staan. Drie stukken. Dus je kan je voorstellen dat Çois het personage is dat ik al het vaakst heb gespeeld in mijn leven. Die zit erin. Ik hoef eerlijk gezegd niet veel moeite te doen om die terug op te roepen. En de tekst kende ik ook nog grotendeels uit het hoofd, wat in dit geval handig was.

GUIDO: Het filmscenario was toch van de hand van de regisseur?

Sven: Ja, maar hij heeft 90% van de dialogen gebruikt die onze pa heeft geschreven. Er zijn wel een aantal extra scènes bijgekomen, maar het grootste deel van de dialogen kende ik nog van op scène.

GUIDO: Je draagt een nogal opvallende rosse pruik in de film. Droeg je die op het toneel ook al?

Sven: Nee, die pruik is speciaal voor de film gemaakt. Weet je dat sommige mensen niet doorhadden dat ik een pruik op had? Echt! Dan was ik met iemand aan het praten en zei die heel serieus: "Allez Sven, heb jij iets nieuws gedaan met je haar of zo?" (lacht)

GUIDO: Heb je het uitbundige van Çois enigszins moeten intomen voor de filmversie?

Sven: Absoluut. Çois en Hilda zijn in de film ook een stuk minder marginaal dan in het toneelstuk. Voor de film is er een soort tone-down gebeurd. Op scène moet je alles uitvergroten. Als je hetzelfde zou doen op film, zou je snel antipathie opwekken. Nu blijf je als toeschouwer Çois en Hilda sympathiek vinden, zeker naar het einde van de film toe, ook al zijn ze luidruchtig en opdringerig.

GUIDO: Behalve in die ene scène waarin Çois boertig doet wanneer hij een dure wijn mag voorproeven. Toen dacht ik: wat een klootzakske.

Sven: Akkoord, maar die scène zit in het begin van de film. Gaandeweg begin je de personages beter te begrijpen. Çois en Hilda zijn uiteindelijk heel eenzame mensen, en hun welopgevoede buren op hun manier eigenlijk ook. Daarom vinden beide koppels, hoewel ze elkaars tegenpolen zijn, toch raakpunten. Dat vind ik persoonlijk het mooiste aan de film.

GUIDO: Zou je zelf naast Çois en Hilda kunnen wonen?

Sven: (aarzelt) Mja, ik denk het wel. Çois en Hilda hebben een Amerikaanse mentaliteit. Ik heb jarenlang mijn zomers doorgebracht bij een Amerikaanse familie, en ginder is dat zo: buren stappen onaangekondigd bij elkaar binnen en nemen zelf iets te drinken uit de koelkast. Heel ongedwongen en open-minded. Mi casa es su casa.

GUIDO: Daar kan de gemiddelde Vlaming niet goed tegen.

Sven: Dat klopt, en ik vrees dat juist daardoor veel problemen ontstaan. Als de mensen, zoals in de film, wat meer poortjes zouden installeren in de haag tussen hun tuintjes, dan zou de maatschappij er veel opener en aangenamer op worden.

Vlaamse horror

GUIDO: De personages in Bingo spreken sappig Antwaarps. Zou je Çois kunnen spelen in het Algemeen Nederlands?

Sven: Nee. Geen sprake van.

GUIDO: Of in een ander dialect, gesteld dat je het machtig bent?

Sven: Als ik het machtig zou zijn, dan wel. Maar de rol vereist een dialect, want dat geeft vanzelf meer buikgevoel, meer echtheid.

GUIDO: Zou je ermee kunnen leven als de film wordt ondertiteld in niet-Antwerpse zalen?

Sven: Nee. Dat zou ik verschrikkelijk vinden. Wat ben jij? Een West-Vlaming?

GUIDO: Hell no! Oost-Vlaming.

Sven: Oké. En heb jij moeite gehad om ons te verstaan?

GUIDO: Nee.

Sven: Wel dan? Hier in het theater krijgen wij veel mensen uit Limburg en zelfs Nederland over de vloer. Die hebben ook geen problemen om ons te verstaan. De Antwerpenaars zijn doorgaans een minderheid in de zaal. Een Antwerpenaar is een rare kwiet hé, die zal op reis wel een museum binnenstappen, maar is in 't stad nog nooit naar het Museum voor Schone Kunsten geweest. Ach, ook op televisie, ik vind het belachelijk dat ze al die Vlaamse producties ondertitelen. (zucht geërgerd) Dat ze de eerste minister eens ondertitelen. Die mens versta ik niet hoor!

GUIDO: Hoe was het om op te groeien als kind van een theatergezelschap?

Sven: Toen ik klein was, waren mijn ouders actief in het Koninklijk Jeugdtheater, in de Bourla en in de Stadsschouwburg. Daar heb ik een groot deel van mijn kindertijd doorgebracht. Ik heb veel repetities gezien en ik mocht ravotten achter de schermen. Het theater was mijn speeltuin. Dat heeft mijn latere carrièrekeuze hoogstwaarschijnlijk beïnvloed, maar de microbe heeft me zeker ook te pakken gekregen in de cinema. Ik ging en ga vaak naar de film. Dat is voor mij nog altijd het ultieme zenmoment.

GUIDO: Het feit dat je nu zelf in films mag meespelen...

Sven: Dat is fantastisch hé.

GUIDO: Zou je vroeg of laat een film willen regisseren?

Sven: Ja, maar nu nog niet. Binnen een jaar of tien misschien.

GUIDO: Heb je al een genre in gedachten?

Sven: Ja. (zwijgt en lacht)

GUIDO: Namelijk?

Sven: Horror! Ik ben zot van goeie horrorfilms. Ik ben vooral een grote fan van de horrorfilms van John Landis en Joe Dante. Dat is zo'n beetje het genre waar ik naar zou streven. Om zoiets te kunnen realiseren, zouden we in Vlaanderen nog iets verder moeten staan, CGI-gewijs. En ik moet zelf ook nog wat meer ervaring opdoen om het aan te durven.

GUIDO: Koester je als acteur ook nog een droom?

Sven: Ik zou graag eens coach spelen van een team. IJshockey of zo. Dat vind ik een geweldige sport. Ik hou van films met een team dat wordt begeesterd door een coach, die de ploegleden boven zichzelf doet uitstijgen. Dan zie ik mezelf al bezig in van die opzwepende locker room-scènes, met inspirerende monologen...

GUIDO: Nice! Ik hoop voor jou dat het ervan komt.

(HDP)