19/04/2014

HET JOBPARCOURS VAN... Peter Van de Veire

Als Peter Van de Veire in beeld verschijnt, dan weerklinkt muziek van de allerlichtste soort. Als je hem alleen maar hoort, geldt dat al evenzeer. Toch begon deze hyperkinetische olijkerd zijn televisiecarrière als redacteur en presentator bij de regionale televisie, waarna hij reporter werd voor Ketnet en zo doorgroeide naar primetimetelevisie. Lange tijd was hij een van de populairste stemmen op Studio Brussel, waar hij onder meer in het glazen huis dook voor de allereerste editie van Music For Life. Toen hij vertrok bij StuBru, startte Peter mee de frisse popzender MNM op, waar hij nog altijd werkt. Hij werd drie keer verkozen tot Radiopersoonlijkheid van het Jaar en draagt studenten een warm hart toe, want tijdens de blok maakt hij speciaal voor jullie marathonradio. Afgelopen winter shakete hij tussen de duellerende piano's van Sing that Song en dit voorjaar stuurde hij Axel Hirsoux richting Songfestival. Kortom, het werd de hoogste tijd voor een eclectisch diepte-interview.

"Ik was het student zijn moe. Ik wou gaan werken."

GUIDO: Peter, jij kan helemaal opgaan in zeer populaire, zeg maar foute muziek. Is dat enthousiasme gespeeld, of weerklonk vroeger op je studentenkot obscure Noorse death metal?

Peter: (lacht) Nee, al ben ik daar ooit wel mee geconfronteerd. Dat was de schuld van mijn neef. Hij is een jaar of drie ouder dan mij, en indertijd was hij echt een hardrocker. Enfin, eigenlijk nog altijd. Hij loopt nog steeds in dezelfde soort kleren rond als twintig jaar geleden. Door hem heb ik metal leren kennen, maar hij heeft me ook een aanzet tot punk gegeven. Hij had platen van Agnostic Front, wat toch behoorlijk stevige hardcore was, zeker in die tijd.

GUIDO: Terwijl jij polonaisegewijs uit je dak ging bij Luc Steeno en aanverwanten?

Peter: Neen, maar mijn muzikale opvoeding lag wel heel anders dan wat die neef me leerde kennen. Ik ben opgevoed met Demis Roussos, Zangeres Zonder Naam, Ann Christy, Elvis Presley... Populaire dingen, de top-30. Op een bepaald moment werd ik op school geconfronteerd met new-wave. The Cure, Bauhaus, Einstürzende Neubauten... Donkere, ingewikkelde muziek, maar tegelijk bleef ik toch hangen in het popgenre. Ik trok naar een td in mijn new-wave-uniform: zwarte kleren en puntschoenen, maar ter plekke stond ik me rot te amuseren op Mel & Kim, om maar een voorbeeld te geven. Die clash tussen populair en alternatief is er in mij altijd geweest. Het belangrijkste is: ik blijf een muziekliefhebber.

GUIDO: Een beetje een schizofrene situatie?

Peter: Het is eerder nieuwsgierige gulzigheid. Ik wil van alles proeven. Zoals in de frituur, ken je dat gevoel? Je zou eigenlijk liefst van alles een beetje bestellen. Een ander voorbeeld: ik heb collega's bij MNM die me zeggen: ik ken eigenlijk niet zoveel van muziek. Ze kennen uiteraard de muziek die we draaien, maar ze zouden er nooit een plaat van kopen. Dat vind ik heel gek. Ik wil juist weten dat die groepen nog allemaal doen. Is er iets mooiers dan een ontdekking doen? Ik heb het een paar maanden geleden nog gehad toen ik naar Radio 1 zat te luisteren. Ze speelden een nummer dat me letterlijk heeft omvergeblazen. Het was al veertig jaar oud, en ik had er nog nooit van gehoord. Het was van een zangeres genaamd Janis Ian. Al van gehoord?

GUIDO: Nee.

Peter: Wel, die heeft een nummer gemaakt, 'At Seventeen', dat erover gaat dat als je zeventien bent, je begint door te hebben dat alleen de mooie meisjes worden gevraagd voor feestjes en bals. Dat is zo'n bloedmooi nummer. Het heeft me zodanig gepakt dat ik meteen iTunes heb opengezet om heel de plaat te downloaden. Dat soort muzikale ontdekkingen, dat blijf ik ongelooflijk geestig vinden. Ondanks het feit dat ik voor MNM werk - een brede hitzender met vooral nieuwe muziek, niet te moeilijk en hapklaar - blijf ik naar andere radio's luisteren om muziek te ontdekken.

Eerste stappen in de mediawereld

GUIDO: Terug naar je studentenkot: waar bevond zich dat?

Peter: Nergens, want ik heb nooit op kot gezeten. Mijn kamer, thuis bij mijn ouders in Waarschoot, zag er misschien wel uit als een studentenkot, maar dat is niet hetzelfde zeker? Op een bepaald moment wou ik heel mijn kamer pikzwart verven, maar mijn ouders hebben daar een stokje voor gestoken. Bij wijze van compromis is het toen donkerblauw geworden, waarop ik dan posters van Marilyn Monroe hing. (lacht)

GUIDO: Studeerde je in Gent?

Peter: Inderdaad, op een boogscheut van Waarschoot dus. Eerst heb ik een jaar vertaler-tolk geprobeerd, Frans-Engels, maar daar ben ik vreselijk in mislukt. Toen heb ik drie jaar communicatiemanagement gedaan op het toenmalige Hibo, wat tegenwoordig de Arteveldehogeschool heet.

GUIDO: Vanwaar die keuze? Met het oog op radio en tv?

Peter: Nee, toen nog niet. In het middelbaar heb ik Latijn-wiskunde gestudeerd. Daardoor wist ik al dat ik nooit meer iets met Latijn en/of wiskunde te maken wilde hebben. Talen vond ik wel leuk, maar een gerichte keuze zat daar niet achter. Dat lukte dus niet, en toen werd het communicatie. Dat leek me vaag genoeg. (lacht) Ik was wel al met muziek bezig, zat in een groepje en zo, en ergens hoopte ik wel ooit iets in die sector te kunnen doen. Maar wat, en hoe? Geen idee. Heel vaag allemaal.

GUIDO: Communicatie is misschien vaag, maar het is ook breed, wat dan weer een voordeel is.

Peter: Inderdaad. Heel vaag en troebel, maar het voordeel is dat je erna nog alle kanten uit kan. Van mijn voormalige studiegenoten zijn mensen in de banksector terechtgekomen, in de reclame... Er is er zelfs een die nu een bed & breakfast uitbaat. Je kunt echt van alles gaan doen. In mijn laatste jaar heb ik stage gelopen bij Play It Again Sam, de platenfirma. Toen ging er iets voor me open. Die gasten gingen op bezoek bij radiostations, en ze waren met tv bezig. Die mediawereld trok me aan. Een job bij een platenfirma leek me wel wat, maar daar waren geen vacatures. Dan heb ik een week lang stofzuigers proberen te verkopen, ik heb in een marketingbureau gewerkt, en toen ben ik bij AVS begonnen, de regionale televisie in Oost-Vlaanderen. Dat was het startschot van mijn mediacarrière.

Nirvana net gemist

GUIDO: Was het mogelijk om te genieten van het studentenleven in Gent als je elke avond terug naar Waarschoot moest?

Peter: Eigenlijk wel. Uiteraard ging ik niet elke avond uit, maar ik kon altijd wel blijven slapen bij vrienden of bij een lief. Desnoods gingen we rechtstreeks naar de les, zonder te slapen, dat hoorde erbij. In die periode heb ik een paar legendarische optredens meegemaakt in de Vooruit. Smashing Pumpkins herinner ik me nog. En ik heb nog geprobeerd om binnen te geraken bij Nirvana.

GUIDO: Ah, dat beruchte optreden op 23 november 1991. Iedere 35-plusser beweert dat hij er toen bij was.

Peter: Bij dezen verkondig ik officieel dat ik er niet bij was, maar ik was wel in de buurt. Ik was zo naïef om te denken dat er nog kaarten te koop zouden zijn aan de kassa. Natuurlijk niet. Er stonden wel profiteurs op straat kaarten te verkopen voor 5000 frank, maar dat geld had ik sowieso niet. Al heb ik er later wel spijt van gehad dat ik er niet bij was. Vandaag heb ik minder voeling met Gent, maar indertijd, de Vooruit, dat vond ik echt een magisch concertcentrum. En fuiven hé. Er was toen in de Sint-Pietersnieuwstraat een fuifzaal, de Artevelde, daar heb ik wilde avonden beleefd.

GUIDO: En de studentenfolklore?

Peter: Daar heb ik nooit aan meegedaan. Ik snapte het ook niet. Ik zat in de Chiro en de Speelpleinwerking, en daar deden we veel vuile en smerige dingen, maar studentendopen en cantussen voor school, dat zag ik niet zitten.

GUIDO: Was je studententijd de mooiste tijd van je leven?

Peter: Daar is nu echt eens een zevercliché, al moet ik toegeven dat er veel mensen van mijn leeftijd zijn die dat effectief beweren. Mensen met een fijne job en een succesvol leven. Dan denk ik: allez mannen, wat zeggen jullie nu? Sorry, maar zijn jullie de onaangename kanten van het studentenleven al vergeten? Als student heb je geen cent op zak, je bent van alles afhankelijk...

GUIDO: Maar: een student heeft weinig verantwoordelijkheden, en dat is iets wat nooit meer terugkomt.

Peter: Ha ja, dat zal het zijn. Maar op dat vlak vond ik mijn kindertijd veel leuker. Weet je dat nog man, de tijd dat we alleen maar moesten spelen? Hoe geestig was dat? Als student kwamen er al te veel dingen bij die móesten. Daarom ben ik na mijn bachelor niet meer naar het RITS in Brussel gegaan om radio te studeren, wat ik nog halvelings van plan ben geweest. Het ging niet meer. Ik was het student zijn moe. Ik wou gaan werken.