Het jobparcours van MARCEL VANTHILT
Marcel Vanthilt is niet voor één gat te vangen. Terwijl hij op Canvas ongegeneerd de kunstkenner uithangt, draait hij op Eén met evenveel enthousiasme mee in het tweejaarlijkse Eurosongcircus . "Ja, de extremen kunnen niet groter zijn," lacht Vanthilt , "maar dat verwondert me niet. Het interesseert me allemaal. En qua werkgelegenheid is het natuurlijk een zegen."
"Hoezo solliciteren? De truc is: wachten tot men je belt."
GUIDO: Wat wou jij worden toen je tien jaar was?
Vanthilt : Ik wou iets worden op een podium. Dat was aangeboren. Hoe zich dat precies moest manifesteren, wist ik niet. Maar het is gelukt hé.
GUIDO: Wat bleef er over van die droom toen je achttien was?
Vanthilt : Niet veel, want ik kreeg van thuis uit geen informatie wat je zou kunnen doen om op dat podium te geraken. Filmschool en zo, daar wist ik allemaal niets van, dus ik ben gewoon naar de VUB getrokken om daar te gaan studeren wat ik er het interessantst vond uitzien. En dat was politieke wetenschappen. Door in Brussel te zitten, is me wel snel duidelijk geworden hoe je bij de radio of televisie kon terechtkomen, ook iets wat me erg aantrok. Zo is er van die studies niet veel meer in huis gekomen. Ik heb een half diploma: ik ben kandidaat in de politieke wetenschappen.
GUIDO: Wat was je eerste betaalde job ?
Vanthilt : Ik ben zelfstandige sinds 1980. Dat ben ik geworden omdat ik artikels schreef voor Humo en de belichting deed bij Arno. Die jobs betaalden allebei officieel, dus ik moest zelfstandige worden.
GUIDO: Heb je veel gesolliciteerd?
Vanthilt : Neen. Het eigenaardige is: men solliciteerde eigenlijk altijd mij. (lacht) Ik ben als freelancer bij Humo kunnen beginnen omdat ik al wat artikels in een blaadje had geschreven, en dat was opgevallen. Bij de radio was dat hetzelfde: ik presenteerde voor de lol bij een vrije radio in Brussel, dat viel in de smaak, en toen vroegen ze me bij Radio 2 om iets te doen met Gust De Coster . Het verliep altijd op die manier, zodat ik nooit hoefde te solliciteren. Weet je wanneer ik wel veel heb gesolliciteerd? Toen ik in de Verenigde Staten woonde. Dagelijks drie brieven de deur uit, met videocassettes erbij. Dat is allemaal niets geworden, nougabollen .
GUIDO: Dus de truc is: wachten tot ze jou vragen.
Vanthilt : Eigenlijk wel ja. Ambitie betekent bij mij: wachten tot men je belt . (lacht)
GUIDO: Hoe belangrijk zijn collega's voor een zelfstandige?
Vanthilt : Ik ben m'n eigen firma, dus ik zit thuis vaak alleen te werken. Mijn collega's zijn leuk, omdat ik die alleen maar zie op recepties of persconferenties, en dan is het altijd eten en drinken geblazen.
GUIDO: Euh ... ik bedoelde eigenlijk niet je collega-BV's , maar de ploeg met wie je samenwerkt.
Vanthilt : O, die mensen zijn heel belangrijk natuurlijk. Op den duur ken je ze allemaal, en die samenwerking verloopt altijd heel aangenaam, zowel op de VRT als erbuiten. Dat zijn leuke bendes ja. Er zijn andere tijden geweest hoor, zeker bij de VRT , toen mensen daar tegen hun zin werkten en al om drie uur 's namiddags om hun klok begonnen te kijken. Die tijd is gelukkig voorbij: vandaag wordt er goed werk geleverd, tegen een redelijk hoog tempo. Dus je hebt gelijk: collega's zijn zeer belangrijk.
GUIDO: Je had het daarnet over de periode dat je werk zocht in Amerika. Zou je jongeren zo'n radicale carrièreswitch aanraden?
Vanthilt : Als je nog niet te oud bent, zou ik dat zeker aanraden. Want vroeg of laat zit je vast, tenzij je echt een zotte vrouw hebt die met kinderen en al wil verkassen. Maar die van ons krijg ik thuis het kot niet uit, dus nu zou het voor mij al veel moeilijker zijn. Als je het doet, is het altijd een verrijking. Ik vind dat je eigenlijk al na je middelbare studies een uitwisselingsjaar zou moeten doen. Tja, als ik dan in de krant lees dat maar twee percent van de Belgische studenten gebruik maakt van een Erasmusbeurs ... Ik zeg: pak alle beurzen die je kunt krijgen en ga de wereld bekijken. En stuur me dan een kaartje en nodig me eens uit!
(HDP)