DUBBELCARRIERE: Stijn Meuris

 

 

Stijn Meuris is veel meer dan een zanger. Hij begon zijn carrière als journalist bij het Belang van Limburg, terwijl hij tegelijk zijn groep Noordkaap uit de grond stampte. Hij stapte over naar Woestijnvis toen die besloten het weekblad Bonanza op de markt te brengen. Dat blad was geen lang leven beschoren, maar Meuris bleef bij Woestijnvis, waar hij regisseur werd, onder meer voor Man Bijt Hond. Ondertussen verschijnt hij zelf geregeld op tv, onlangs nog als 'stand-up astronomer' in de zesdelige Canvas-reeks Stijn en Het Heelal. En uiteraard is Meuris ook al bijna tien jaar de frontman van Monza. Zelf vat hij zijn waaier activiteiten nog het liefst samen in één woord: Stijn Meuris is vooral waarnemer.

 

Meuris: Ik ben een waarnemer, en dat bedoel ik op een bijna spirituele manier. Alles wat ik doe, heeft te maken met zien, horen en voelen. Dat is heel raar. Als ik schrijf, of muziek maak, of regisseer of wat dan ook, gaat dat bij mij altijd uit van de zintuigen. Ik ben een waarnemer. Veel meer dan dat kan ik ook niet.

 

 

Meuris: In het begin was dat misschien wel het geval, maar eigenlijk heb ik nooit iets gedaan uit financiële noodzaak. Ik vind het belangrijk dat mensen met vele zaken bezig zijn. Dat meen ik echt. Kijk, als ik een tandje zou bijsteken om het iets comfortabeler te maken, zou ik vandaag perfect van mijn muziek kunnen leven. Maar dan ben ik alleen nog maar muzikant, terwijl ik nog zoveel andere dingen graag wil doen.

Meuris: Tja, dan zal ik wel een rare mens zijn zeker? Ik heb voor mezelf nooit een parcours uitgestippeld. Nooit! Toen ik zestien was, zat ik op het atheneum in Overpelt. Ik zat meestal aan het raam. En dikwijls dacht ik dan bij mezelf: het is nu dinsdagnamiddag, halfdrie. Wat wil ik later worden? Ik wil later iets doen waarbij ik op dinsdagnamiddag om halfdrie 'daar' kan staan, en niet hier. Wat 'daar' dan inhield, daar had ik nog geen idee van. Misschien truckchauffeur, misschien werkloze... Als ik maar niet in die klas moest blijven zitten.

Meuris: Dat is juist de mop! (lacht) Ik heb inderdaad regentaat Nederlands, aardrijkskunde en geschiedenis gestudeerd. Alweer een bewijs dat mijn carrièreplanning op niets trekt.

Meuris: Dat is de achillespees van mijn bestaan. Ik wankel meer dan dat ik stap. Het is een voortdurend afwegen met mijn agenda in de hand, een voortdurend zoeken naar mogelijkheden. Ik geef toe, een mens wordt daar niet rustiger van. En tot overmaat van ramp ben ik van nature al een onrustige mens. Af en toe loopt dat dus wel eens mis. Maar goed, ik ben vierenveertig, en ik leef nog. Misschien is dat op zich wel al een klein medisch wonder.

 

 

Meuris: Ik heb een soort haat-liefdeverhouding met mijn overvolle agenda. Enerzijds verfoei ik het als het zo druk is, maar ergens zoek ik het ook wel op. Als ik niets te doen heb, word ik óók onrustig. Rust maakt mij onrustig. Dan krijg ik angst voor een witte pagina in mijn hoofd. Dat is allemaal zeer vermoeiend, en ik vermoed dat je daar geen honderd jaar mee wordt. Maar goed, ik leef voor twee, dus in principe ben ik er al achtentachtig. (lacht) Pas op, ik wil nu niet doen alsof ik alles al heb gedaan hé. Er ontbreken nog dingen. Er zijn nog hiaten. Zeker in de muziek voel ik nog een echt gat. En ook met film wil ik nog iets doen. Je moet het zo zien: ik ben permanent aan het oefenen. Alles wat ik doe, is een oefening, een voorbode. Dat mag misschien vreemd klinken, maar in zekere zin klopt het. Ooit komt de dag dat het oefenen voorbij is, en dan zal alles samenkomen.

Meuris: Heel concreet kan ik niet worden, want ik weet zelf nog niet goed in welke richting alles gaat evolueren. Ik weet alleen dat er nog dingen ontbreken, ook bij Monza. Het concept 'muziekgroepje spelen' kennen we ondertussen wel. Ik vind dat een groep veel meer moet doen dan dat. Dit is niet nieuw hoor, dit vond ik indertijd bij Noordkaap ook al, maar toen waren de omstandigheden en de middelen er nog niet. Een groep moet meer zijn dan een band op een podium die muziek maakt en zingt. Er is meer mogelijk. Theater? Film? Of toch iets op een podium, met muziek? We zullen zien, maar straks zal alles samenkomen.

Meuris: (lacht) Nee, ik denk eerder aan iets zoals wat Radiohead doet. Je kunt theater maken, én je muziek gebruiken voor de soundtrack van een film, én voor mijn part reclamespots draaien. De groep wordt dan een collectief, een soort werf, een atelier van mensen die allerlei dingen kunnen, die met samengelegd materiaal en middelen aan dingen werken: kunstzinnig, wetenschappelijk, entertainend...

Meuris: Niet alleen ik denk in deze richting. Er zijn een paar gelijkgestemde zielen die ook dit gevoel hebben. Het is niet de bedoeling dit concept in te cashen. Totaal niet. Ik zie het eerder als een soort totale vrijheid. Als we de middelen, de ruimte en de mensen hebben, dan kunnen we hele straffe dingen gaan doen. En dan krijgt je leven letterlijk richting. Tot nu toe heb ik me altijd als een soort fragmentatiebom gevoeld die naar alle kanten uitwaaiert. Het probleem is dat de kern dan zoek raakt. Maar goed, dit is een werk van lange adem.

Meuris: (lacht) Ja goed, ik voel de klok wel tikken, maar ik ben noch oud, noch rocker. Laat mij maar een scherpe waarnemer zijn.