Het jobparcours van BART PEETERS

 

Peeters: Ik schrijf al songs sinds mijn zevende. Maar mijn vader - Marcel Peeters, ooit de eerste verfilmde acteur op de Vlaamse televisie - zei altijd dat hij hoopte dat zijn kinderen nooit in die ellendige showbizz zouden terechtkomen. Dus had hij me de term 'Germaanse filologie' uit het hoofd doen leren. Dat moest ik opschrijven toen de psycholoog naar de klas kwam om te vragen wat we later wilden gaan studeren. Die studierichting is me dus enigszins opgedrongen, en ik ben me dan beginnen af te vragen of ik dat wel wou. Germaanse was very intellectual, en de richting had veruit de meeste uren les, en in de Romaanse waren de meisjes veel knapper. Maar toch, je leert wel wat in die Germaanse. Literatuur en talen natuurlijk, maar vooral de wetenschappelijke kant van de zaak beviel me. Partikelleer. Grammatica. Wat ik niet zo leuk vond, was dat een professor mij kwam uitleggen hoe ik een gedicht moest interpreteren. Toen wou ik weglopen om kernenergie te gaan studeren, maar gelukkig had ik genoeg realiteitszin om in te zien dat dat niet zou lukken. Het gekke is dat ik later vaak wetenschappelijke programma's heb gepresenteerd, denk maar aan Hoe? Zo! en Elektron. Daardoor denken mensen soms dat ik een soort populaire wetenschapper ben. Maar dat is dus niet zo.

Peeters: Dat is vrij laat gekomen hoor. Ik besefte het bestaan van televisie of theater niet.

Peeters: Inderdaad, maar ik heb dat louter als vervelend ervaren. Als je als kind van elf op school duizenden keren te horen krijgt: "Hé, voorspel eens de cijfers van de Lotto!" of "Hé, voorspel eens de vragen van 't examen!" Nee, tv sprak me toen absoluut niet aan. Er bleef dus maar één mogelijkheid meer over: het maken als muzikant. Daar ben ik op mijn zeventiende aan begonnen, in volle punktijd. Ik was toen de drummer van Dirty Dory and the Black Plastrons, een destijds bekende punkgroep. En ik heb ook lang de drummer van The Bollock Brothers vervangen. Dat moest wel incognito, want ik presenteerde toen al Elektron, en dat kon natuurlijk niet, een watje van de televisie die meespeelt met een groep met leden van The Sex Pistols onder hun armen. In de punk kon je succes afmeten aan de wijze waarop het sanitair werd afgebroken. In zaal De Valk in Lier hebben wij een optreden gegeven met Dirty Dory and the Black Plastrons, en zowel de urinebakken als de lavabo's waren volledig van de muur geschopt. Qua score kon dat tellen, maar ik hoef je niet te vertellen dat de organisatoren bij wijze van spreken nu nog aan het afbetalen zijn. Die avond heeft Wim Van Ouytsel bedacht: ik kan beter met La Rocca beginnen. Dat is allemaal authentiek. In de punktijd was het echt niet makkelijk om door te breken als muzikant. Later op de universiteit leerde ik Jan Leyers en Hugo Matthysen kennen. We hadden een groep - de naam zegt al alles - die Clean heette. We waren gênant beïnvloed door de Beatles, en we droegen brilletjes. Stel je voor: in volle punktijd zagen wij eruit als bekakte intellectuelen. Ik kan je verzekeren: die eerste optredens liepen niet goed af. Daar werd zelfs het sanitair niet afgebroken! (lacht) Er werd gewoon met allerlei dingen naar het podium gegooid. Klein detail: als ze naar ons hadden gespuwd, dat was dan weer een teken geweest dat we goed bezig waren. Johnny Rotten zei altijd: "Thank you for spitting on us!" Indertijd was dat een blijk van appreciatie. Maar nee, zelfs dat kregen we niet. Alleen maar uitroepen als 'kutintellectuelen!' en zo. Heel ellendig. En nu ga ik je een primeur geven, want ik heb dit nog nooit tegen een journalist gezegd: in die periode hebben we ook meegedaan aan de Rock Rally, en we hebben niet eens de halve finale gehaald. Een loser dat ik was, je gelooft het niet.

Peeters: Na mijn studies heb ik burgerdienst gedaan in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Daar had ik één dag per week vrij, en ik heb dan audities gedaan voor Elektron, een populair-wetenschappelijk jongerenprogramma. Eigenlijk waren ze bij mij aan het verkeerde adres, want ik had net Germaanse achter de rug, en ik was zelfs het principe van de oppervlaktespanning vergeten. Maar toch mocht ik het doen. Eigenlijk was dat niet meer dan een studentenjob. Ik heb ook nog een andere studentenjob gehad, waaruit later het indianenverhaal is ontstaan dat ik mijn carrière ben begonnen in een peepshow. Ik was ingehuurd als drummer bij het orkest dat een toneelstuk begeleidde over het leven van Charles Manson: Ballade van Bloed en Tranen van Leo Geerts. Dat was een toneelstuk met veel bloot, vandaar. (lacht) Dat en Elektron waren mijn eerste professionele opdrachten.

Peeters: Integendeel. Ik herinner me dat ik aan het werken was in de Stadsschouwburg, toen daar plots een hoge piet van de Nederlandse televisie binnenstapte. (met Hollands accent) "Klopt het dat de genaamde Bart Peeters hier zijn burgerdienst doet?" Ik stond toen net maskers en decors te maken, met mijn handen vol lijm. Hij kwam me doodleuk vertellen dat ze me nodig hadden bij de Nederlandse televisie. Daaruit is eerst De Baanbrekers ontstaan, een coproductie tussen de VRT en de NOS, in 1984. Zo ben ik zonder het te willen doorgebroken in Nederland, waar ik door Veronica werd binnengehaald als de nieuwe Willem Ruis. Dat heeft geduurd tot ik, ergens ter hoogte van de jaren negentig, besefte dat ik liever zelf wilde beslissen wat ik deed.

Peeters: Ja, en ik herinner me zelfs nog precies de avond waarop. We zijn met The Radios begonnen in 1988. Dat was tegelijk het jaar dat De Droomfabriek begon op tv, een geweldig succes. Ik combineerde de twee. Op een goede zondag werden we met The Radios uitgenodigd bij Jacques Martin in de Olympia in Parijs. Die man had een zondagshow waar heel Frankrijk naar keek. Wij deden daar een versie van 'I'm into folk'. De toenmalige Franse platenfirma Pathé Marconi EMI had dat gezien, en die zeiden: "C'est bingo!" We hadden meteen een gigantische Franse hit te pakken. Ze wilden ons bij Patrick Sébastien laten spelen, die toen het grootste variétéprogramma op de Franse televisie had. Maar... het was op een vrijdagavond, en toen moest ik in Brussel live De Droomfabriek presenteren. Dus ik zeg: ik kan niet, ik zit met L'Usine de Rêves. (lacht) De mensen van die Franse platenfirma bekeken me alsof ik gek was. Ze concludeerden dat ik een onhandelbare artiest was, en vroegen of ze mijn manager konden spreken. Ze vertelden hem dat ze me een voorstel hadden gedaan waardoor ik met zekerheid op nummer 1 zou komen in de Franse hitparade. "Met zékerheid, monsieur! Dat betekent een verkoop van 3 miljoen exemplaren! Maar wat zegt die gek? Hij moet in Vlaanderen een tv-programmaatje presenteren?! Il est fou!" Waarop mijn manager zei: "Ja, maar hij heeft ook een contract." We hebben toen nog even gedacht of we iets konden regelen met een vliegtuig of zo, maar het was onbegonnen werk: ik kon niet tegelijk in Brussel en Parijs zijn. Uiteindelijk heeft Patrick Sébastien het nummer zelf vertaald en opgenomen. "Le Gambadou, Le Gambadou, on fait comme des kangourous..." In plaats van Schotten met doedelzakken, liet hij danseressen uit de Folies Bergère opdraven met rokjes van ongeveer vier centimeter lang. Die deden een schandalig sexy dansje, en hop: de hele zomer heeft dat op nummer 1 gestaan. Toen ik op vakantie ging in Frankrijk, en ik vertelde aan de lokale boeren dat ik de componist was van 'Le Gambadou', wilden ze me niet geloven. Tja, ik had drie maanden op nummer 1 kunnen staan in Frankrijk, maar het heeft niet mogen zijn. Patrick Sébastien is met mijn liedje gaan lopen.

Peeters: Toen we dat voor het eerst speelden, wilden ze het rechtstreeks naar het Songfestival sturen. Alweer kans op een grote Europese hit. Maar ik vond dat daar deontologisch iets bij wrong. Een ongelooflijke kans, akkoord, maar ik was wel een VRT-medewerker. Ik hoorde de kwatongen al ratelen: "Die Peeters geeft de VRT De Droomfabriek, wat zijn muziekcarrière schaadt, maar in ruil geven ze hem een rechtstreeks ticket naar het Songfestival." Maar dat was juist het jaar nadat Clouseau met een rechtstreeks ticket van het Songfestival terug naar huis was gestuurd. (lacht) Toen hebben we toch maar besloten 'She goes nana' langs de klassieke weg uit te brengen in alle Europese landen, en het is zo mogelijk een nog grotere hit geworden. Toen kon ik het echt niet meer combineren, en ben ik met De Droomfabriek moeten stoppen. Ik ben dan vijf jaar lang louter muzikant geweest, op een paar tv-opdrachten in Nederland na.

Peeters: Ik heb altijd beweerd dat mijn geheim is dat ik nooit het onderwerp word van een hype. Maar nu is het wel zover. Dat De hemel in het klad meteen dubbel platina haalde, dat we in twee weken zestigduizend kaartjes verkochten voor de tour, dat we deze zomer grote festivals gaan spelen en daarna ook nog inhaalmanoeuvres zullen doen in grote zalen in België en Nederland, dat is een hype. Dat is een tijdelijk fenomeen. Dat is zuiver het gevolg van mond-aan-mondreclame. Want laat ons eerlijk zijn: het geheel wordt gedragen door een al wat oudere zanger die niet meteen Elton John is, niet kan verdacht worden van het timbre van Helmut Lotti en al evenmin kan tippen aan het seksappeal van Koen Wauters. Begrijp me niet verkeerd: ik ben zeer gelukkig met die hype, maar ik vrees dat het nu niet het moment is om 100% te kiezen voor muziek.

(HDP)