WORKAHOLICS: Bart De Pauw

 

 

 

 

Bart: Er is er nog één: Mag ik u kussen is dat ook wel, in een bepaald segment. Ook daar moet men verbaal spits uit de hoek komen, maar dan toegespitst op iemand het hof maken. Het is een genre dat vooral in Groot-Brittannië populair is. Daar heb je constant van dat soort programma's: Have I got news for you, Never mind the buzzcocks, Argumental, en dan vergeet ik er nog wel een paar. Al die programma's drijven op de kunst van het zich verbaal uit de slag trekken. De Kazakkendraaiers past in die traditie, alleen proberen wij ons uitsluitend uit moeilijke situaties te lullen. Dat is volgens mij nog niet eerder gedaan.

 

 

Bart: De Britten, da's toch een klasse apart. Zij hebben de verbale spitsheid bij wijze van spreken uitgevonden. Die mannen kunnen dat nu eenmaal. Maar anderzijds begin ik toch door te krijgen dat wij hier in Vlaanderen ook straffe grappige mensen hebben. Vanuit het circuit van de stand-up comedy is echt een poel van mensen ontstaan die grappig zijn en dat ook kunnen uiten en etaleren.

Bart: Je kunt nu ook weer niet zomaar een blik vol grappige mensen opentrekken die niemand kent. Zo werkt het niet. Dikwijls hebben die gasten wel potentieel, maar het is nog te vroeg om hen in primetime te lanceren. Als we dat zouden riskeren, dan doen we ofwel hen dood, ofwel leveren ze te weinig op en doen we het programma dood. Tja, dan kom je natuurlijk terecht bij mensen die het al eens eerder hebben gedaan. Maar je kan ook leuke combinaties maken. Een fris gezicht als David Galle naast een vaste waarde als Tom Lenaerts, dat levert weer iets nieuws op. Ik weet ook wel dat Nathalie Meskens tegenwoordig zowat overal wordt opgevoerd, maar dat is gewoon een heel geestige madam, dus ik zou wel gek zijn om die niet te vragen voor De Kazakkendraaiers.

Bart: Het probleem is niet dat er geen grappige vrouwen zijn, maar die hebben meestal geen zin om mee te doen aan een soort humoropbod. Haantjesgedrag is nu eenmaal typisch mannelijk. Het woord zegt het zelf al. Eigenlijk doen wij aan een verbaal robbertje vechten, en er zijn weinig vrouwen die daaraan willen meedoen. Dat is iets wat je moet kunnen en durven. Ik kan de natuur niet veranderen hé.

Bart: Wij hebben Cath niet gevraagd om humor te brengen. Ik had juist iemand nodig die niet opging in dat opbod van haantjesgedrag. In de tests vooraf heb ik ook zelf geprobeerd om te presenteren, maar toen merkte ik dat ik begon mee te doen. Dat is de taak van de presentator niet. Een scheidsrechter mag geen voorzet geven, en al zeker geen bal in doel koppen.

Bart: Neenee, ik ben op de leeftijd gekomen dat ik het me graag zo gemakkelijk mogelijk maak. (lacht) Het heeft te maken met de actualiteit. Stel je voor dat op vrijdagavond de Rode Duivels met 13-0 gaan verliezen tegen de Faeröereilanden, dan zou het jammer zijn als dat zondag niet in ons programma zit. Daarom ook dat we maar één aflevering per keer opnemen. Twee per dag is goedkoper, maar dan verlies je voor één van de twee afleveringen de mogelijkheid om in te spelen op de actualiteit.

 

 

Bart: Natuurlijk niet. Eigenlijk is er bitter weinig veranderd hoor. Ik sta nog altijd mee in de keuken van mijn programma's, waar ik de redactie leid. Contracten bespreken, budgetten verdedigen en de bedrijfsfinanciën in het oog houden, dat deed ik vroeger niet zelf, en vandaag al evenmin. Daar heb ik iemand voor die uiteraard wel af en toe met mij komt praten, als het nodig is om iemand aan te nemen of zo. Ik heb een aantal beslommeringen, maar al met al blijven die zeer beperkt. Wees dus maar gerust: ik ben met Koeken Troef geen strategisch plan aan het uitdokteren om het medialandschap definitief te hertekenen. Wij maken gewoon mijn programma's. We hebben De Kinderpuzzel gedaan, nu is er De Kazakkendraaiers en voor volgend jaar plannen we een fictieserie. Daar hou ik me mee bezig, en mijn zakelijke partner zorgt ervoor dat we niet in onze eigen voet schieten door de schuld van mijn hobby, namelijk tv maken. (lacht)

Bart: Het wordt een serie in tien afleveringen die zich afspeelt in het quizmilieu. De titel is Quiz Me Quick. Vijf losers stellen vast dat ze aan elkaar hangen van nutteloze weetjes, maar dat ze samen als quizploeg wel iets kunnen betekenen. Ze willen de quiz der quizzen winnen, maar al snel komen ze tot de conclusie dat ze beter een grote vis in een kleine vijver waren gebleven dan een kleine vis in een gigantisch grote vijver. Het wordt een dramady-reeks: drama met ook wat humoristische momenten erin verweven.

Bart: Twee zelfs, maar ik zit nog in het stadium van het rijpen van ideeën. Ik ben er nog niet echt actief mee bezig, zeker niet zolang De Kazakkendraaiers loopt. Maar er zit iets aan te komen, inderdaad.

Bart: Luister, op dat vlak heb ik geduld. Kijk naar Rundskop. Een geweldige film, maar die gast heeft wel gewacht tot zijn achtendertigste om ermee uit te pakken. Ik neem de tijd die ik nodig heb, en als ik op een bepaald moment voel dat ik klaar ben om zelf een film te regisseren, dan zal ik het doen. Indien niet, dan vraag ik het aan iemand die het wel kan. Laten we eerlijk zijn: in principe had ik Loft ook zelf kunnen regisseren, maar dan was het zo goed niet geweest. Zo simpel is het.

Bart: Als kijker vind ik film het mooiste wat er is. Een goeie film, dat is voor mij het ultieme. Ik ben van film doordrongen, vandaar ook dat Loft er is gekomen. Maar ik ben nog te veel met andere dingen bezig. Ik denk wel dat het filmmedium voor mij interessanter zal worden naarmate ik ouder word. Dan zie ik mijn tv-werk in belang afnemen, ten voordele van de drang om verhalen te vertellen. Pruiken opzetten en zo, de zot uithangen, dat heb ik stilaan wel gehad. Maar om nu, op dit moment, fulltime voor film te kiezen? Nee. Om echt te maken wat ik wil maken, mis ik nog wat maturiteit, ervaring en visie. Er staat geen tijdslimiet op. Ik wil er echt klaar voor zijn. I'm working my way to it, maar laat me nu nog maar even bezig zijn met een licht tussendoortje als De Kazakkendraaiers. Dit soort werk zorgt ervoor dat ik in leven blijf om de dingen te kunnen doen die ik graag doe.