Het jobparcours van KOEN DE GRAEVE

 

De reden waarom Koen De Graeve een heel pak kilo's kwijtspeelde voor deze rol, ligt voor de hand. Tot Altijd vertelt het levensverhaal van Mario Verstraete, de ms-patiënt die als allereerste gebruikmaakte van de Belgische wet op de euthanasie, inmiddels negen jaar geleden.

 

Koen: Ik heb geen seconde getwijfeld. Als je de dvd van Van Vlees en Bloed bekijkt, of De Helaasheid der Dingen, in die periode was ik inderdaad te dik. Maar daarna was ik al op eigen houtje aan het afvallen, gewoon door te sporten en gezond te eten, want ik moest in een musical spelen met Olympique Dramatique. Goed, om een lang verhaal kort te maken: in de afgelopen kerstvakantie woog ik 88 kilo, en toen begon het rigoureuze dieet voor mijn rol in Tot Altijd. Begin april, toen de opnames begonnen, was ik al 13 kilo afgevallen, en tijdens de opnames moet ik nog verder vermageren.

Koen: Absoluut. Het gaat een stuk verder dan het visuele aspect, dat natuurlijk ook wel nodig is voor de geloofwaardigheid van de film. Naarmate de kilo's wegsmelten, voel ik een soort grauwheid in mezelf binnensluipen. Ik voel dat het werkt, en dat geeft tegelijk geruststelling en moed om door te gaan. Maar eenmaal ik acteer, vergeet ik hoe ik eruitzie. Dan doet dat er niet meer toe.

Koen: (lacht hard) Een omgekeerde Rundskop, inderdaad!

Koen: Eigenlijk wel, al heb ik momenteel geen energie meer op overschot. Ik volg een superstreng proteïnedieet, en wat je dan binnenkrijgt, is te weinig om je voldoende energie te geven. In het begin ging het wel vlot, maar de laatste weken was het doorbijten, om in het jargon te blijven. Ik heb zo weinig vet over dat ik het voortdurend koud heb. Ik moet ook nog altijd veel sporten, en dan ben ik spierweefsel aan het verbranden in plaats van vet. Als ik eens een beetje mag eten, heb ik een halfuur later weer honger. Maar ik hou het probleemloos vol, omdat ik weet dat er een termijn op staat. Dat is een houvast.

Koen: Het zou bijna zonde zijn om dat niet te doen hé? Al ben ik ook wel beducht voor het jojo-effect. Daar hebben veel mensen me al terecht voor gewaarschuwd. Nou ja. Hoe ik er in Van Vlees en Bloed uitzag, dat was een aantal kilo's boven wat gezond te noemen is. En dan nog. Het is maar hoe je je voelt. Maar dat is al een tijd geleden hé. Die opnames waren in de zomer van 2008. We zijn inmiddels drie jaar later. Het netto-gewichtsverlies zal in totaal 32 kilo zijn, maar dan wel gespreid over die drie jaar, niet over de laatste maanden alleen. Dus wees gerust, ik voel me kiplekker. Om wéér eens in het jargon te blijven. (lacht)

 

 

Koen: Een rol in de tv-serie Kongo. Het was maar een klein rolletje, waarvoor ik wel twee keer naar Zimbabwe ben gevlogen. De eerste keer mocht ik twee weken blijven voor drie draaidagen. De tweede keer zat ik daar drie weken voor anderhalve draaidag. Dat had te maken met logistiek en de kost van de vluchten en zo. Tja, dat was natuurlijk een fantastische tijd. Vijf weken Afrika, af en toe wat camera-ervaring opdoen, en voor de rest genieten van het leven. Veel geld heb ik er niet mee verdiend, maar het was wel een heel fijne uitstap.

Koen: Maar nee! Een van de eerste dingen die ik deed na mijn afstuderen, was een theaterstuk maken, samen met mijn huidige vrouw Ariane Van Vliet en Ernst Löw, een oud-leraar van mij. Ernst had het stuk geschreven, en we voerden het op in jeugdhuis Dido in Erpe. Zes voorstellingen, nu eens elf man in de zaal, dan weer een zeventigtal... We kregen die avonden een percentage van de inkomsten van het jeugdhuis, maar voor de rest was het stempelen geblazen. Ik heb in die beginperiode gelukkig wel op mijn familie kunnen rekenen.

Koen: Niet echt. Een eigen theatergezelschap hebben, dat was toen mijn grootste droom. Zelf stukken schrijven, de agenda bepalen, spelen... Dat is redelijk snel gelukt. Ik ben vrij snel in contact gekomen met de mensen met wie ik graag wilde werken, en ik heb altijd de voorstellingen kunnen maken die ik wilde maken. Dat stuk met Ariane en Ernst, daar verdiende ik zo goed als niets mee, maar ik nodigde wel mensen uit. Op een van die avonden is Günther Lesage komen kijken, en die heeft me gevraagd om met hem in De Vliegenier te spelen. Zo ben ik in het theater professioneel aan de bak geraakt. Het leuke is dat ik tegenwoordig, na al die jaren, opnieuw met Günther in een gezelschap speel.

 

 

Koen: Ja, nu je het zegt. Nu, die rol was ook letterlijk op het lijf van Matthias Schoenaerts geschreven. Tja, het feit dat ik in zoveel films en reeksen zit, is gewoon een kwestie van gevraagd worden door regisseurs. Ik denk niet dat ik zelf ooit al heb gesolliciteerd voor een filmrol. Hooguit één keer misschien. Als de bal gaat rollen, dan rolt hij voort, maar een echte filmcarrière heb ik nooit beoogd. Film is iets wat mij overkomen is. Af en toe speelde ik wel gastrollen in tv-series, maar daar valt weinig speelplezier uit te putten. De vaste cast zit in een soort flow, en jij komt daar als gastacteur tijdelijk bij om een piepklein rolletje te spelen. Flauwekul eigenlijk. Je krijgt er eerder tegenzin van om ooit nog voor een camera te acteren. Dus nee, ik zat in het begin echt niet te hengelen naar filmrollen.

Koen: Ik zou graag zeggen van wel, maar als ik eerlijk ben, zit ik meer dan de helft van de tijd zeer kritisch naar mezelf te kijken.

Koen: Eigenlijk wel ja. (lacht) Niet dat ik niet genoten heb van bijvoorbeeld De Helaasheid der Dingen, ik zag ook wel dat dat een fantastische film was, maar het is een beetje een domper als je er zelf in zit.

Koen: Dat zou ik wel eens willen doen. Misschien niet direct als regisseur, maar mee een film of een goeie reeks producen, dat is misschien wel iets voor mij. Als producer ben je bij alle aspecten van een productie betrokken. Mee verzinnen, de juiste mensen bijeenzoeken, het project in goede banen leiden... Het creëren vind ik een van de interessantste aspecten van mijn job. En nu we de laatste jaren zien dat het Vlaamse publiek meer en meer te vinden is voor uitstekend materiaal van eigen bodem, denk ik wel dat er mogelijkheden zijn in die richting...