Het jobparcours van An Pierlé
An Pierlé wist al op zeer jonge leeftijd dat ze wou "toneelspelen en muziek maken en dansen en liefst tezamen". Die piepjonge ambitie heeft de Antwerpse muzikale nimf meer dan waargemaakt. Vooral dan op muziekvlak, want hoewel An zowel heeft geacteerd in het theater en voor tv, heeft vooral haar muziekcarrière een hoge vlucht genomen. Het ooit zo fragiele meisje, met blote voeten op haar zitbal achter de piano, is uitgegroeid tot een rasartieste over wiens nieuwe cd Strange Days onze muziekrecensent schreef: "Dit is de plaat die An altijd al verdiende."
"Ik hou van de job die ik uitoefen en ik geniet een volledige artistieke vrijheid. Meer kan een mens toch niet wensen?"
GUIDO: Van je hele jobparcours is Strange Days ongetwijfeld je meest persoonlijke album.
An: Zeker. Deze plaat heb ik puur voor mijn plezier gemaakt. Ik ben me ervan bewust dat ze niet erg radiovriendelijk is, maar dat maakt me niets uit. Ik hou van de job die ik uitoefen en ik geniet een volledige artistieke vrijheid. Meer kan een mens toch niet wensen? Ik ben nu veertien jaar bezig en ik beleef er nog altijd evenveel plezier aan als in het begin.
GUIDO: Het is je eerste soloplaat sinds Mud Stories.
An: Het was er het juiste moment voor. Ik had al een paar jaar zin om nog eens alleen achter mijn piano te kruipen. De laatste tijd hadden we met White Velvet een rijker instrumentarium uitgebouwd en was de piano een beetje op de achtergrond terechtgekomen. Ik wou terug naar de puurheid. Op zoek naar een soberder geluid. En het kwam nu juist ook goed uit. Mijn dochtertje zat in de crèche en mijn man Koen Gisen had veel ander werk als producer. Zo kwam het dat ik dikwijls alleen thuis zat, en toen ben ik beginnen te werken op basis van een paar liedjes die ik nog had liggen.
GUIDO: Verwijst Strange Days naar recente gebeurtenissen die een indruk op je hebben gemaakt?
An: Ja en nee. We hebben de plaat opgenomen vlak vóór 21 december 2012. Vlak vóór het einde van de wereld dus, weet je nog? (lacht) Er hing toen wel een raar soort spanning in de lucht. Rare dagen, en dat heeft in zekere zin wel zijn weerklank gevonden in de sfeer van de plaat. Een mysterieuze, melancholische sfeer.
GUIDO: Je bent erin geslaagd die sfeer een heel album lang vast te houden.
An: Ja, het is de eerste keer dat ik zo'n coherent album heb gemaakt. Ik heb veel tijd gestoken in de keuze van de nummers. En het productiewerk van Koen staat ook op topniveau. Kijk, ik word vaak vergeleken met Tori Amos of Kate Bush, maar hoewel die ook de piano centraal stellen, zal je als je goed luistert merken dat hun muziek niets 'naakts' heeft. De arrangementen zijn echt wel complex en zitten goed in elkaar, iets wat je bijvoorbeeld ook hoort op Philharmonics van Agnes Obel. Koen heeft veel meer werk gestoken in de productie van Strange Days dan je op het eerste gehoor zou denken.
GUIDO: Ik vind je cover van 'Such a Shame' van Talk Talk zeer geslaagd.
An: Het is een van de liedjes die mijn kindertijd hebben getekend. Er borrelen zoveel herinneringen op als ik dat nummer hoor. Mijn eerste schuchtere stappen in het uitgaansleven. Zonnige vakanties in Zuid-Frankrijk. Maar ik ben ook echt een fan van Talk Talk. Iedereen kent de hits 'Such a Shame' en 'It's my Life', maar als je hun albums beluistert, daar staat echt knappe, soms bijna overweldigende songs op.
GUIDO: Opmerkelijke covers maken, daarbij ben je niet aan je proefstuk toe!
An: Ik besef maar al te goed dat mijn doorbraak bij het grote publiek er is gekomen dankzij mijn cover van 'Are Friends Electric' van Gary Numan. Ik ben niet vies van een goeie cover, nee. Ook live speel ik vaak covers. 'Il est 5 heures, Paris s'éveille' van Jacques Dutronc bijvoorbeeld, of 'C'est comme ça' van Les Rita Mitsouko. Ik weet dat het publiek zulke dingen van mij verwacht, en dat ze er dol op zijn.
GUIDO: Strange Days is ook een zeer filmisch album. Ligt er een toekomst voor jou verscholen in de filmwereld?
An: Wie weet! Het is in elk geval zo dat ik elke song op deze plaat heb proberen te visualiseren. Ja, de filmwereld... Mijn droom zou zijn om ooit eens samen te werken met Angelo Badalamenti, de huiscomponist van David Lynch. Of met Tim Burton!
(CT)
Foto: Athos Burez