Dierenarts LINSEY SCHEIRE

Wie op zaterdagavond wel eens naar Dieren in Nesten kijkt op TV1, kent de faculteit diergeneeskunde van de Universiteit Gent in Merelbeke. Helemaal achteraan op de fraaie campus vind je de kliniek voor de kleine huisdieren, waar zieke honden en katten worden verzorgd. Daar werkt dierenarts Linsey Scheire.


In 2002 studeerde Linsey af als dierenarts. "De studies duren in totaal zes jaar," vertelt ze. "Eerst drie kandidaturen, daarna drie proefjaren. De kandidaturen zijn puur wetenschappelijk, wat voor sommige studenten wel een beetje ontgoochelend werkt. Ze denken dat ze redelijk vlug met dieren in contact gaan komen, maar dat is niet zo: die eerste drie jaar krijg je een vrij algemene opleiding. Dat verandert in de proefjaren, want dan word je geconfronteerd met de praktische kant van het beroep. Je begint dan 'klinieken' te doen, zoals wij dat noemen. In mijn geval, in het eerste en tweede proefjaar, was dat zowel bij grote als kleine huisdieren. In het laatste jaar kan je dan kiezen: kleine huisdieren, grote huisdieren, onderzoek, industrie..."

Harige patiënten

Maar Linsey koos voor kleine huisdieren, wat in Merelbeke betekent: katten en honden. Ze neemt ons mee door de gangen van de dierenkliniek, waar achter verschillende deuren geblaf en gemiauw weerklinkt. Harige patiënten, 't is eens wat anders dan: "Zuster, mijn bedpan is vol!" Who watches the watchmen? Jobwatch!

GUIDO: In 2002 behaalde je je diploma. En daarna?

Linsey: Ik ben direct hier begonnen aan de universiteit, als intern. Eigenlijk is dat een bijkomende opleiding, want overdag sta je elke maand op een andere dienst. Een maand chirurgie, een maand medische beeldvorming, een maand anesthesie, een maand gewoon in de kliniek bij de kleine huisdieren... Je kan ons een soort assistent noemen: hoewel onze hoofdtaak in de kliniek ligt, helpen we de proffen mee de studenten begeleiden, en als de studenten vragen hebben kunnen ze altijd bij ons terecht. Nu ben ik hier bezig aan mijn tweede jaar.

GUIDO: Leidt dat internship tot een bijkomend diploma?

Linsey: Je krijgt er een certificaat van, maar dat is niet echt een diploma. Als je resident wordt, leidt dat wel tot een diploma. Dat is wat ik nu wil doen in de cardiologie.

GUIDO: Hoe ziet een doorsnee werkdag in de dierenkliniek eruit?

Linsey: Om 8 uur beginnen we met een ochtendronde. Je moet weten dat hier constant zes studenten blijven overnachten, die de gehospitaliseerde dieren in de gaten houden. 's Morgens geven zij uitleg over wat er 's nachts met die patiënten is gebeurd. Na die ochtendronde gaat iedereen naar z'n eigen dienst, waar consultaties op het programma staan. Bij ons op de dienst cardiologie komt dat voornamelijk neer op echo's van het hart maken, of een elektrocardiogram, röntgenfoto's van de longen... Naargelang van wat die testen opleveren, wordt een gepaste behandeling ingesteld voor de dieren. In de namiddag zorgen we dan voor de dieren die gehospitaliseerd zijn, brengen we dossiers in orde en proberen we nog wat vakliteratuur bij te lezen: een beetje bijstuderen.

Spuitje voor de hond

Linsey opent een deur en leidt ons binnen in een grote kamer waar verschillende honden verblijven in verwarmde kooien. 't Is de intensive care-afdeling, en inderdaad: een student houdt continu de aanwezige dieren in de gaten.

GUIDO: Overnachten in een dierenkliniek, wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Linsey: Da's eigenlijk wel plezant. Een groepje van zes laatstejaarsstudenten blijft hier zeven nachten lang slapen. Je doet dan zogenaamde 'stalrondes' waarvan je tabellen moet bijhouden, en je helpt ook de dierenarts van wacht met de spoedgevallen. Dat is heel leuk: een week lang samenleven met je medestudenten. Je werkt samen, slaapt samen, maakt samen eten klaar...

GUIDO: Mij hebben ze altijd verteld: een ziek dier is een gevaarlijk dier.

Linsey: Soms klopt dat wel. Het blijven dieren, en zeker als ze pijn hebben weet je nooit hoe ze zullen reageren. Als een dier bijvoorbeeld met een oorontsteking zit, kan het zijn dat het niet graag heeft dat je het aanraakt op die plek, en dan moet je toch een beetje voorzichtig zijn.

GUIDO: Hoe moeilijk is het om een hond een euthanasiespuitje te geven?

Linsey: Je went er enigszins aan, maar het blijft toch moeilijk. Op dat moment hebben de eigenaars meestal ook heel veel verdriet. Je troost je met de gedachte dat het de beste beslissing is voor een dier dat nodeloos lijdt. De eigenaars appreciëren het wel dat je dat een beetje op een serene manier doet, en zijn ook blij als je even een praatje met hen maakt. Dat maakt het makkelijker om het te aanvaarden. Je mag niet vergeten dat het de eigenaars zijn die die beslissing hebben genomen, en ze zijn daarbij vaak onzeker. Is het wel de juiste keuze? Is het niet te vroeg om onze hond te laten inslapen? Als dierenarts kunnen we onze klanten nooit verplichten om hun dier te laten euthanaseren, we geven daar enkel advies in. De eindbeslissing ligt altijd bij hen.

Hondenmutualiteit

Linsey haalt Bram uit zijn hok, een prachtige herdershond die niet ziek is, maar dienst doet als bloeddonor. "Je mag mee op de foto," zegt ze terwijl ze het dier op de consultatietafel hijst. Bram blijkt een doodbraaf beest dat gewillig poseert voor de camera.

GUIDO: Een dierenarts moet in principe elke diersoort kunnen behandelen. Is dat realistisch?

Linsey: Dat is niet zo simpel, en eigenlijk geloof ik er zelf niet in dat je alle diersoorten perfect kunt kennen. Mijns inziens in het beter dat je je concentreert op één of twee soorten, waarvan je dan terecht kunt zeggen dat je er wel iets meer van weet. Pas op: ik zeg niet dat de dierenartsen die in de praktijk wel alles doen niet bekwaam zijn hé. Uiteindelijk zit alles in de opleiding, heeft iedereen een basis meegekregen voor alle dieren, maar voor mezelf vind ik het beter om te specialiseren.

GUIDO: Aangezien er geen ziekteverzekering voor honden bestaat, lijkt zo'n behandeling in een dierenkliniek me verschrikkelijk duur.

Linsey: Wij geven de mensen vooraf altijd een idee van de prijs, zodat ze daar rekening mee kunnen houden. Ook als er speciale bijkomende onderzoeken moeten gebeuren, laten we dat altijd weten aan de eigenaar, zodat die kan beslissen hoever wij mogen gaan. Maar het klopt: het is niet voor iedereen even evident om een medische behandeling voor een huisdier te betalen.

GUIDO: Toen je begon met je studies, had je dan de job voor ogen die je nu doet?

Linsey: De eigenlijke job zelf wel, en ik doe het ook heel graag, maar ik had nooit gedacht dat ik aan de universiteit zou werken. Mijn oorspronkelijke droom was toch altijd een eigen praktijk. Misschien komt dat er ooit nog van, maar voorlopig zou ik toch graag nog een paar jaar hier blijven.

(HDP)

www.khd.ugent.be