Non-prophets: Hope

Zij hebben alvast nog alle hoop. Hoop dat het met hiphop nog allemaal goed komt en dan vooral door hun toedoen. Het zijn twee rare kwieten met een felle muzikale klep, een vlijmscherpe mening over zowat alles en de ongenaakbare trots van de onafhankelijke muzikant-rapper.
Non-Prophets’ Joey Beats, aan de - euh - beats, Sage Francis die het voor het zeggen heeft om samen hun debuutalbum Hope op leven te geven.

Niet echt hun debuutalbum, want Sage Francis kronkelt in de East-Coast raprangen al sinds ’96 zijn tong rond de micro. Een hoop demotapes, radioshows, battles, promo’s en veel tanden bijten later heeft hij ondertussen getekend bij Epitaph, het label bij uitstek voor 'moeilijke' artiesten, die voor niemand en niets hun artistieke vrijheid opgeven. Wel een debuutalbum voor de rapper en de beatmaker samen, en die koppeling is uitstekend gelukt.

Toch geven we jullie even wat namen mee. Sage is goeie vrienden met MF Doom, de intellect-hopbende van Anticon, de dichter-rapper Saul Williams en oldskool klank komt al vlug om de hoek kijken, denk vroege KRS, Public enemy, Boogie Down Productions. Sage is recht door zee, een arrogante zaag ook vaak, heeft echt lak aan gelijk wat maar ietsje naar commercie riekt. Hij heeft, zoals je kan zien op hun forum, voor alles een mening klaar, terwijl je wel voelt dat het in se een goeie peer is, een muzikant die verdorie bijna tien jaar aan het knokken, krabben en bijten is om zijn idee aan de wereld kwijt te kunnen. Dat je niet per se een goede rapper bent omdat je moeilijk klinkende woorden rhymet die je eigenlijk zelf niet verstaat, of omdat je emo-persoonlijk wordt in je teksten. Hij maakt het hoofdwoord hiphop niet makkelijk maar alleen omdat hij er zo verschrikkelijk aan verknocht en in verweven leeft. Het album toont dat tot in de puntjes. Vooral eens je de eerste helft van Hope kan passeren, en dit is geen makkelijke hap, veel tekst, karig maar sterk muzikaal, uitgesproken, is het echt genieten. Vanaf ‘Xaul Zan’s heart’ met een heerlijke samplebodem van ‘Underwater love’ kan je niet meer weg. Dan nog ‘They ain’t got no style’ en Sage op zijn best in ‘New world order’ en zwaar relax uitbollen in ‘The Cure’, wij vinden het daarna pas een sterke plaat, je moet de hele rit uitzitten.

Een zware hap zonder compromissen, maar rasechte uit-de-buik hiphop. Wie de moeite doet om verder te luisteren dan zij of hij had gedacht, vindt hier hiphop die de toekomst verzekert door het verleden te kruiden met hun kijk op wat hiphop moet worden. Een hele hoop hoop.

(LAD)