Big Eyes

Als vrouw in de naoorlogse maatschappij van de twintigste eeuw werd je verondersteld te doen wat je echtgenoot zei dat je moest doen. Margaret Keane was daar nooit goed in, verliet haar verstikkende partner en verhuisde naar San Francisco.
Daar leerde ze een charismatische zondagsschilder kennen, die wel wat zag in haar en vooral ook in het commerciële potentieel van haar schilderijen van melancholische kinderen met grote ogen. Vanaf dan liep alles scheef, een decennium aan een stuk, tot de leugen openbarstte als een ei in een microgolfoven. Tim Burton zag een film in dit ongelooflijke, maar echt gebeurde verhaal. Amy Adams is prima als de eenzame artieste die zich in een hoek laat drummen door een manipulatieve echtgenoot. Dat is Christoph Waltz, die flirt met de grenzen van overacting en geloofwaardigheid, maar je desondanks meesleept in zijn web van leugens. Big Eyes is al bij al een zeer beheerste Burton. De manier waarop hij actrices en figuranten met natuurlijke grote ogen combineert met handige vergrotingseffecten, strooit wat extra pixiedust over het geheel. Zo wordt Big Eyes een mooie, zij het soms ietwat makke metafoor voor de hologige bereidwilligheid waarmee vrouwen van vóór het feminisme meetrappelden in het rad van hun partner. 
 
(HDP)