CD-recensies: Emma Bale, Editors, Roots Manuva, De Jeugd van Tegenwoordig

Roots Manuva:  Bleeds ★★★☆
 
Rodney Smith ofte de frontman van Roots Manuva is een vaste Britse rapkracht sinds zijn doorbraakplaat Run come save me uit 2001. ‘Witness the fitness’ doet misschien een belletje rinkelen, fijne feesthit tussen hiphop, grime en dub. Op Bleeds is er weinig tot geen plaats voor feest. Engeland zit in het slop en Rodney heeft er zicht op.  De 'Hard bastards' uit de openingstrack, een harde aanklacht tegen het Britse klassensysteem dat hand over hand terrein wint op het eiland en mensen steeds meer onder de duim houdt. Melancholie, (wan)hoop en intense, diepe songs, dit album heeft er wel meer. ‘Crying’ is bijna akelig op een gemene gangsterbeat, ‘Stepping hard’ slentert raak in een Tricky-sfeer. Even breed lachen kan in ‘Don’t breathe out’, veel soul en dan een versnelling op ‘One thing’, dat ook net te dansen is. Dikke, geile, lome bassen met toch weer die sociale kritiek in de ondergrond. Roots Manuva blijft absoluut relevant, nog steeds zoekend, maar zonder ooit het oog op de vijand te verliezen: de rotzakken bovenaan de geldladder.
 
De jeugd van tegenwoordig: Manon ★★★☆
 
Dit is er eentje voor de meisjes! Faberyayo, Vieze en Willie zitten met vleivlinders. De titeltrackhit is een verliefde ode, gevolgd door ‘Lente in bed’, zweven op hartjes vanuit de dons. ‘BPM69’ is een nest zwoeligheid, R.Kelly op het Leidse Plein, of beter een heupenschuiver van formaat. Wiepen, stunten op een bitch, eisen de hoofdrol op de hele plaat, kleverig gedrenkt in soul-olie, R&B-honing en gedrentelde rijmen of lekker gedweeë, wimperflipperende alfamannetjes. Of netjes excuses zingend in ‘Ik was een klootzak’, machogedoe de vuilbak in kieperend vanaf één geil beantwoorde glimlach of knipoog. De jeugd loopt wiebelend in de benen de poes achterna. Het is leuk en lief, maar verveelt hier en daar ook wel. Muzikaal zit het zeker goed. Bas Bron is een meester, maar als doelbewuste stijloefening is het soms wat veel. De gepatenteerde kolder missen we, voor je het weet hebben ze kinderen en een hond! Wel goed, niet hun beste.
 
Editors: In dream ★★★★
 
Geen devote fans hier, meer een blijvende fascinatie voor frontman Tom Smith. Een absolute klassestem in combinatie met een authentieke artistieke persona, die zichzelf eindelijk toelaat te doen wat hij echt wil, wars van de muziekbazen. De slagvelden veroveren met toegankelijk drama, horden fans scoren en dan niet meer omkijken en absoluut je zin doen. Deze plaat voelt zo. ‘The law’, een duet met Slowdive’s Rachel Goswell, is een primeur voor Editors en absoluut geslaagd. Het klinkt bijna als Depeche Mode: Smith en Goswell vinden elkaar, zij ijl in de schemer, hij kijkend aan het raam, ogen in de zee, poëtisch. Het is alsof Smith is geworden wie en wat hij altijd al wilde, gemak en rust in combo met bombast in ‘Salvation’. Een hang naar landschappen in klank, weids zonder zeemzoet te worden, pop die net dat goeie tikje anders is, wanneer muzikaal vakmanschap en kunst toch weer een hit worden.
 
Emma Bale: My world untouched ★★★☆
 
Er is zoveel fout aan de uit de meedogenloze muziekmachine gespuwde artiestjes en zangeresjes. Een artiestennaam die van weinig inspiratie getuigt, een cd-hoes die op zijn minst bizar is, Emma tot aan de nek in het water, ze ziet er zelfs een beetje onderkoeld beduusd uit. Maar ze heeft wel een klok van een stem, dat moet je de nieuwe prefab-nimf nageven. Echt en authentiek kan ze eventueel later nog worden, misschien zijn de komende tien jaar een goeie leerschool en is ze op haar 26stee echt een grote, met een plek tussen Adele en Trixie Whitley? We gunnen het haar absoluut! ‘Strange entity’ zingt ze echt goed, eerlijk en zonder enig lapmiddel. Laat dat haar wapen en doel worden, zonder te veel opleuking of enge focus op clicks en views; te ver rekken van het elastiekje. Ze is jong en we gunnen haar de tijd. Mooie stemkleur, alles op toon, hier en daar nog een lik karakter en wat grain, dan komt Emma uit het water en ga je pas écht iets horen!

(LAD)