Robbedoes en Kwabbernoot 47: Parijs onder de Seine

Toch altijd een historisch moment, wanneer een legendarische stripreeks wordt overgenomen door een nieuw team. Meer dan vijf jaar na het vormexperiment Als in een droom van Tome en Janry zijn 'Robbedoes en Kwabbernoot' eindelijk terug. De jonge vaders? Jean-David Morvan en José-Luis Munuera
.

Laten we eerst en vooral duidelijk onderstrepen dat wij geen strippuristen zijn. Reeksen die zich zodanig diep hebben geworteld in de stripgeschiedenis dat ze een plaats hebben gekregen in het collectieve onderbewustzijn van meerdere generaties lezers mogen, jazelfs moeten volgens ons worden voortgezet. Zo juichen we de zorgvuldige reïncarnatie van 'Blake en Mortimer' ten volle toe. En we wensen het nieuwe 'Lucky Luke'-team het allerbeste. En we hopen dat Uderzo alsnog beslist dat 'Asterix' ook na hem mag worden voortgezet. En diep in ons hart hopen we heimelijk dat er ooit nog een nieuwe 'Kuifje' komt.

Dus dat 'Robbedoes en Kwabbernoot' een nieuw team achter zich krijgen, dat vinden we op zich prima. Het hoofdpersonage gaat al mee van in 1938 en draagt nog steeds de naam van hét striptijdschrift voor de jeugd, dus dat is iets dat je niet mag laten verkommeren. En eerlijk gezegd zagen we het wel zitten. Munuera kan tekenen, zoveel is zeker. En Morvan bewees onlangs nog met het tweede deel van 'Al'Togo' dat hij een actiestrip kan schrijven waar geen seconde de vaart uit gaat.

Maaaaaar... Je voelde het al aan je water dat er een dikke 'maar' zat aan te komen. Het album Parijs onder de Seine is - en geloof ons, we hebben onze woorden zorgvuldig gewikt en gewogen - een regelrechte miskleun. Blijkbaar was het kersverse team niet opgewassen tegen de immense druk die aan zo'n beladen erfenis vastzit. Ze proberen grip te krijgen op de personages, maar die glibberen hen al na twee pagina's pijnlijk uit de handen. Een vrijwel onherkenbare Robbedoes, Kwabbernoot en Graaf Van Rommelgem worden als gestileerde poppetjes meteen meegeslokt in een grotesk verhaal dat rammelt langs alle kanten. Het lijkt wel of Morvan deze onzin over enorme robots die Parijs onder water zetten heeft geschreven na eerst twaalf keer achter elkaar The Matrix: Revolutions bekeken te hebben. En laat dat nu net op 'Robbedoes' slaan als een tang op een varken. Toegegeven, robots en technosnufjes hebben altijd al hun plaats gehad in 'Robbedoes en Kwabbernoot', maar hier blijkt pijnlijk dat lang niet iedereen de geniale vindingrijkheid heeft van Franquin. Of de geestige humor van Tome en Janry. Zonder enige nuance komen de personages terecht in een misplaatst comic- en/of manga-afkooksel, en ze blijken zich daar niet eens vragen bij te stellen. Er is duidelijk niet nagedacht over de psychologie. Je mag ze niet zomaar tabula rasa in een overdadige robotqueeste gooien! Deze figuurtjes zitten verankerd in miljoenen geesten, met een erfenis van 65 jaar bronmateriaal, en daar had op moeten worden voortgebouwd. Dat is allemaal niet gebeurd, en het resultaat is een stuurloos stripverhaal met zielloos tekenwerk, verbazend slechte bladindelingen, een banaal verhaal, een oninteressant nieuw nevenpersonage en een volstrekt onbegrip van waar 'Robbedoes en Kwabbernoot' voor staan. Er komen zeker nog drie Morvan-Munuera-verhalen. Hopelijk worden die beter, want voor dit eerste album krijgen ze van ons een dikke onvoldoende.

(HDP)