Regisseur Fabrice du Welz over zijn nieuwe thriller 'INEXORABLE'

Brusselaar Fabrice du Welz kan je met geen enkele andere Belgische filmmaker vergelijken. Al van bij zijn debuut Calvaire uit 2004 is hij een unieke stem in de vaderlandse cinema, met bizarre thrillers op het snijpunt van horror en perversie. Zijn nieuwste film heet Inexorable, wat zoveel wil zeggen als 'onverbiddelijk'.

GUIDO: Inexorable gaat over een schrijver met een writer's block in een immens kasteel midden in de Ardense bossen... Ik moest meteen aan Stephen King denken, vooral aan The Shining en Misery.

Fabrice: Je kan allerlei associaties leggen, wellicht meer dan bij mijn vorige films, omdat het scenario deze keer klassieker is van opbouw. Dat heeft me toegelaten om mijn personages uit te diepen en spanning te creëren. Daar heb ik ook de locatie ten volle voor gebruikt. Enfin, ik hoop dat het gelukt is. Je kan allerlei invloeden vermoeden, en die kloppen vaak ook wel, maar ik hoop vooral dat Inexorable in de eerste plaats een film van mezelf is. Dat is wat telt.

GUIDO: Absoluut. Als iemand anders exact hetzelfde scenario had verfilmd, was het vast een veel klassiekere film geworden.

Fabrice: Ik ben blij dat je dat zegt. Voor mij moet cinema de stem van een filmmaker zijn. Een goeie film is de expressie van een visuele kunstenaar. In de filmwereld van vandaag mis ik dat. Kijk naar Netflix en Amazon: alles wat je daar ziet, lijkt op elkaar. Industriële producten. Pas op, ik ben niet naïef, de filmindustrie is natuurlijk altijd al een industrie geweest, maar ik probeer het anders te benaderen. Op een bepaald punt in mijn carrière heb ik films gemaakt waarbij het bijna onmogelijk was om mijn eigen visie door te drukken. Dat wil ik niet meer. Ik maak liever een goedkopere film waarin ik volledig mijn zin kan doen.

GUIDO: Toen ik met een brede glimlach de macabere choreografie van het kleine meisje bekeek, zo akelig en onverwacht, dacht ik: dit is exact de stuff die ik wil zien in een film van Fabrice du Welz.

Fabrice: Ah, maar dat is super! Met die scène, waarover we niet zullen uitweiden om spoilers te vermijden, wou ik de totale woede van dat personage verbeelden. De jonge actrice heeft die scène trouwens helemaal zelf gespeeld, zonder stand-ins.

GUIDO: Een andere scène die me kippenvel bezorgde: je ziet de buitenkant van een eenzaam hotel, 's avonds laat, en binnen is een feest bezig. Ik dacht echt dat je de deur zou openduwen en dat we daar de weirdo-dansers uit het café in Calvaire zouden terugvinden.

Fabrice: (lacht) Goed gezien! Ik probeer altijd om dat soort bruggetjes te leggen tussen mijn films.

GUIDO: Inexorable is al je zoveelste film die zich afspeelt in de Ardennen. Hoe komt dat?

Fabrice: Als kind ben ik jarenlang op internaat geweest in de Ardennen. Ik was daar zeer onder de indruk van het landschap: mythisch en poëtisch, maar tegelijk ook duivels en vijandig. Ik neem tegenwoordig nog vaak de trein om er te gaan wandelen.

GUIDO: En dan inspireert het landschap je om duistere verhalen te bedenken?

Fabrice: Mijn verhalen zijn altijd duister. Dat ligt in mijn aard, los van de locatie. Maar het decorum van die streek werkt zeer inspirerend. De Hoge Venen, die noemt men niet voor niets Klein Siberië. Daar heerst een microklimaat, met strenge winters. Als kind was ik bang van de mensen die daar wonen. Voor mij werden dat personages. Er is iets mysterieus aan de Ardennen. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar je voelt het in mijn films.

GUIDO: Hoe was het om met Benoît Poelvoorde te werken, een Belgische acteur die een heuse superster is geworden in Frankrijk?

Fabrice: O, maar hij gedraagt hij zich absoluut niet als een ster. Integendeel! Met Benoît werken was een puur plezier. Ik ben dol op die vent, echt waar. Voor mij is hij een van de allergrootste acteurs die we hebben, en dat hij in mijn films wil spelen, daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Hij is zonder twijfel de meest uitzonderlijke acteur met wie ik ooit heb gewerkt. Veruit.

GUIDO: Wanneer is bij jou de liefde voor de genrefilm begonnen?

Fabrice: Al heel vroeg. Toen ik op internaat zat in de Ardennen, hadden we elke donderdag Ciné-Club. We kregen daar van alles te zien: oorlogsfilms met John Wayne, films met Chuck Norris... Dat was voor mij het hoogtepunt van de week. Later, als adolescent, ging ik elk weekend naar de videotheek. Dat was de periode van de video nasties: goedkope, übergewelddadige horrorfilms die enkel op video uitkwamen. Ook die hebben me sterk beïnvloed. Die trashy films hebben mijn verbeelding evenzeer geprikkeld als de literatuur van Lovecraft en Poe, die ik pas later heb ontdekt.

Tekst: Herbert De Paepe