Uit het GUIDO-archief: de studententijd van Wouter Deprez

Wouter Deprez heeft aan de UGent Pol&Soc gestudeerd in de kandidaturen, en Cultuurwetenschappen in de licenties. Ja, zo heette dat toen nog.

Wouter: Van Pol&Soc weet ik eigenlijk niet waarom ik het heb gekozen. Toen ik uit het secundair kwam, zat ik in een soort schoolcrisis. Dingen studeren waarvan je niet weet waarvoor je ze nodig had, ik was dat beu. Maar ik deed eerlijk gezegd ook niet echt veel. Het was een beetje makkelijk kritiek spuien, want ik was ook niet op zoek naar dingen die ik wel graag deed. Eigenlijk wou ik nog het liefst toneelschool gaan volgen, maar in de streek waar ik vandaan kom, werd dat beschouwd als een vreemde keuze. Een klassiek diploma halen, dat werd veel meer aangemoedigd. Ik begrijp dat ook wel hoor, vanuit de zekerheid, maar op een bepaald moment moet je dat durven loslaten, want die zekerheid kan je ook ongelukkig maken. Pas op, ik verwijt niemand iets hé. Men heeft me niet verboden om toneelschool te volgen, dus ik had maar meer op mijn strepen moeten staan als ik het toen echt had willen doen. Ik werd er niet in gesteund, maar ook niet in tegengewerkt.

GUIDO: Pol&Soc was dus eigenlijk maar tweede keus. Was het dan niet moeilijk om gemotiveerd te blijven?

Wouter: Boah, ik had wel tweede zit in mijn kandidaturen, maar eerlijk gezegd vond ik het toch niet zo'n moeilijke richting. In de Cultuurwetenschappen was ik veel gemotiveerder om te studeren, maar ook daar was het eigenlijk niet zo moeilijk om te slagen. Qua inspanning en engagement viel dat wel mee. Een groot voordeel was dat je veel tijd had. Ik ging de eerste maand naar de lessen, en nadien niet meer. Zo had ik veel tijd om te lezen. Het eerste jaar heb ik echt boekenkasten vol gelezen, en daar heb ik veel deugd aan gehad. Ik heb dus geen spijt van dat oneigenlijk gebruik van gemeenschapsgelden. (lacht) En ik was geslaagd hé, dus er kon me niets worden verweten. Maar ik heb er weinig vrienden aan overgehouden, en weinig interesses in die richting. Er waren in die tijd veel dingen waar ik een beetje in geïnteresseerd was, en ik dacht dat die interesse wel zou groeien zodra ik eraan begon. Maar dat bleek niet te kloppen, die passie is er nooit gekomen.

GUIDO: Zat je op kot in Gent?

Wouter: Ja, drie jaar in Home Astrid aan de Sterre, en daarna op kot aan de Blekersdijk. Dat vond ik zeer plezant. Een complete openbaring. Dat was eigenlijk hetgeen me motiveerde om door te studeren: de mogelijkheden die ik op kot kreeg om de ketenen af te werpen en me te laten gaan. Verplicht zijn om je plan te trekken, bij mij is dat nodig. Als je wil dat ik me verantwoordelijk gedraag, dat is dat de enige manier: wanneer alle omstandigheden zo zijn dat ik de schuld niet aan iemand anders kan geven. Het moment waarop je zelf kunt beslissen wanneer je begint te studeren, en of je naar de les gaat of niet, dan heb je niets of niemand meer om je achter te verbergen. En dan is er bij mij een kans dat ik in beweging schiet. (lacht) Die vrijheid had ik echt nodig om volwassen te worden, om te stoppen met anderen de schuld te geven. Een voorbeeld: toen ik achttien was, lustte ik bijna niets. Maar toen ik op kot zelf eten moest klaarmaken, begon ik van alles te lusten. Toen kon ik niet meer tegen iemand anders zeuren dat ze het niet op de juiste manier hadden klaargemaakt. Als het slecht was, lag het aan mij.

GUIDO: Heb je geproefd van de studentenfolklore?

Wouter: Cantussen heb ik nooit gedaan, maar ik ben wel gedoopt op Home Astrid. Ik was koekoek. Ik zat in de afvalcontainer, en als er een melodietje werd gezongen, moest ik tevoorschijn komen, 'koekoek' zeggen en raden welk melodietje het was. Ik herinner me nog dat ik er bijna geen enkel heb geraden. En dan moest ik vijftien pinten drinken op twee uur tijd of zo. Tiens, raar is dat, maar nu ik eraan terugdenk vond ik dat op een of andere manier wel plezant. Het was toch eigenlijk ook een soort optreden.

GUIDO: Ah! Misschien heb je tijdens die doop wel de klik gevoeld dat je een geboren entertainer was?

Wouter: Nee, maar ik herinner me wel nog een soort vrij podium op die studentenhome. Er zaten daar 250 studenten, waaronder 100 Erasmussers van overal in de wereld, uit Singapore, China, Zimbabwe... Een maffe potpourri. In een studentenvereniging zou ik zo'n doop waarschijnlijk verschrikkelijk hebben gevonden, maar in de home viel dat mee. Het gaf een gevoel alsof je op kamp was.

GUIDO: Had je een stamcafé in Gent?

Wouter: In het eerste jaar ging ik vaak naar de Overpoort, met de gasten van Home Astrid. Een soort kroegentocht. We deden toen een vettig spel: je moest met zoveel mogelijk meisjes bijna kussen. Juist op het moment dat het zou gebeuren, moest je zeggen: "Nee, ik ga het toch niet doen. Ik ben nog niet over mijn vorig lief." En beginnen te wenen. Een soort toneeltje opvoeren, heel vortig en boertig eigenlijk. Ik zweer plechtig, met de hand op het hart, dat ik dat soort vetzakkerij na het eerste jaar nooit meer heb gedaan. Nadien ging ik uit op de Vlasmarkt en Sint-Jacobs. De Charlatan en zo. Dat soort cafés. En waar ik op zondagavond helemaal alleen naartoe trok, met een boek om te lezen, was het Uilenkot van Opa Tuur. Daar ging ik om moeilijke boeken te lezen en naar jazz te luisteren. (lacht) Moeilijk gaan doen. Maar pas op, op die manier heb ik veel boeken doorploegd die ik anders nooit zou hebben gelezen.

GUIDO: Je rookte daar toch geen pijp bij?

Wouter: Euh, toch wel! In eerste en tweede kan rookte ik een pijp. Lap, nu heb je wel het volledige cliché blootgelegd. (lacht)

GUIDO: Was je studententijd de mooiste tijd van je leven?

Wouter: Het was zeker een mooie tijd, waarin weinig moet en je niet al te veel plichten hebt. Financieel word je nog gesteund en je kunt nog veel blabla verkopen zonder dat die aan iets getoetst moet worden. Je kan ongestraft hoogdravend zijn, en dat is plezant om te doen. Wat ik er minder mooi aan vind, is dat je je op een of andere manier nog niet op je gemak voelt. Je weet nog niet zo goed wat je gaat doen. Je zit nog met veel onrust en onduidelijkheid, en dat vond ik bij momenten niet zo gemakkelijk. Vaak was het een prachtige tijd, maar er waren ook momenten dat ik eenzaam was, of triest. Maar ik heb geen spijt. Ik zit niet dikwijls terug te kijken, word uiterst zelden overvallen door weemoed of nostalgie. Mijn leven is vandaag niet serieuzer dan het toen was.

Tekst: Herbert De Paepe

Foto: VRT