HERMAN VERBRUGGEN alias Marcske van de Kampioenen

Iedereen kent acteur Herman Verbruggen als Marc Vertongen, de onhandige slungel uit FC De Kampioenen. Maar Herman is ook mede-oprichter van Aksident, een Antwerps theaterbedrijf


 dat zich specialiseert in animatie en straattheater. En wat blijkt? Aksident is ontstaan tijdens zijn studentenjaren.

Verbruggen: Al in het begin van mijn middelbaar was het voor mij een uitgemaakte zaak dat ik acteur zou worden. Zo kreeg ik het idee om naar Studio Herman Teirlinck te gaan, de enige toneelschool die ik kende. Ik ben daar de toelatingsproef gaan doen, maar ramp o ramp, ik was niet geslaagd. Dat was voor mij een ongelooflijke koude douche. Ik begreep het niet, ik dacht echt: als hier één persoon zou moeten worden toegelaten, dan ben ik het.

GUIDO: Waarom was je niet geslaagd?

Verbruggen: 'Te jong' is een van de opmerkingen die ik me nog herinner. Terwijl ik eigenlijk dacht dat ze vooral jonge gastjes zochten die ze konden kneden. Er was blijkbaar iets bij mij dat niet matuur genoeg overkwam, ik weet het niet. Ik heb dan bij wijze van spreken de Gouden Gids moeten nemen om een studierichting te gaan zoeken. Zo ben ik op het Rits in Brussel terechtgekomen, om daar een jaar de regisseursopleiding te gaan volgen. Bewust maar een jaar, want ik wist dat het toch niets voor mij was: ik wou acteur worden, geen regisseur. Maar ja, ik moest toch iets doen. Ondertussen was ik tot de vaststelling gekomen dat er ook conservatoria bestonden waar je toneel kon studeren, maar ik had voor mezelf al uitgemaakt dat ik zo'n toelatingsproef nooit meer wou doen. Zo zit ik ineen: één keer, maar daarna nooit meer, niet met mij. Uiteindelijk heb ik een privéschool gevonden, de Antwerpse Mime Studio. Daar heb ik drie jaar de lessen gevolgd, en in het weekend volgde ik een opleiding dramadocent. Met een collega-student heb ik toen een duo gevormd, en dat is uitgegroeid tot Aksident, dat dit jaar twintig jaar bestaat. Eigenlijk ben ik achteraf zelfs een beetje blij dat het zo is verlopen, want op die manier heb ik mijn eigen weg moeten zoeken, heb ik er zelf wat meer voor moeten doen. Een moeilijkere weg, en ook een duurdere weg, voor mijn ouders dan. Af en toe vraag ik me wel nog eens af wat er van mij zou geworden zijn als ik wel op Studio Herman Teirlinck was toegelaten.

GUIDO: Ach, dan stond je vandaag waarschijnlijk met je broek op je enkels te acteren in een of ander experimenteel theaterstuk. Maar zeg eens, dat jaar in Brussel, zat je toen op kot?

Verbruggen: Ja. Ik had wel al acht jaar op internaat gezeten, dus van thuis weg zijn was niet nieuw voor mij, maar de totale vrijheid die je voelt als je voor het eerst op kot zit, dat had wel iets. Niet dat dat heeft geleid tot excessen, maar ik heb er wel van genoten om zelfstandig te mogen leven. En in Brussel hangt toch een andere sfeer dan in Antwerpen. Alleen al het feit dat je daar zoveel Frans hoort, geeft het een zekere exotiek. Dat maakt van Brussel toch een beetje het buitenland. Antwerpen was veel vertrouwder.

GUIDO: Wat waren je stamcafés?

Verbruggen: In Antwerpen gingen we dikwijls naar een volkscafeetje dicht bij de Mime Studio. Café Belga bij Resi of zo, dat bestaat niet meer. Echt nog zo'n cafeetje met een kachel in het midden. En in Brussel heb ik dikwijls in de Dolle Mol gezeten, want ik heb voor het vak culturologie, dat werd gegeven door Jaap Kruithof, een werk gemaakt over de graffiti in dat café. Dat is trouwens het enige werk waarvoor ik ooit goede cijfers heb gehaald. (lacht)

 

(HDP)