Surfin' USA: Santa Cruz’ O’Neill Cold Water Classic

Welkom in de wereld van bruingebrande, bloeddorstige haaien tartende watermannen, van zeezout gekloofde en gesprongen lippen, van witblond uitgewaaide haardossen vol zand en schelpen. Welkom in surfwereld Santa Cruz, Noord-Californië.
  Welkom op de legendarische surfspot Steamer Lane voor de al even beruchte O'Neill Cold Water Classic -surfwedstrijd.

Nog nooit een surfwedstrijd van dichtbij gezien, nog nooit zelf gesurft, aangenaam in de twintig graden, de eerste donkere winterdagen, O'Neill nodigt uit. Geen enkel excuus is opgewassen tegen de verleiding die surftown Santa Cruz dan biedt.

Santa Cruz is niet meer dan een uit de kluiten gewassen kustgemeente (56.000 zielen; San Francisco 130 km noordelijk heeft er 745.000) met een op zand en zee gericht badstad, surfshop na surfshop, een houten rollercoaster, verschillende surfspots én stranden en een halve kilometer verder een downtown waar je kan shoppen, uitgaan en eten. De kustlijn staat vol van de typische houten huisjes waar je gezien de locatie (zee, tuin, op de rotsen, geen hoogbouw) een stevige dollar voor mag neertellen in een overvloed van ruwe natuur en rust. De mensen zijn er oprecht en erg vriendelijk. Ze hebben in tegenstelling tot hun Zuid-Californische collega's iets te vertellen en daar zijn ze trots op ook. Elke Cruzenaar ademt in meerdere of mindere mate surfen en/of skateboarden als ultieme bron voor een goed leven. Jonkies vanaf vijf, zes jaar oefenen op bodyboards en grootvaders pikken nog elke dag hun golfje mee. Als je weet dat in Santa Cruz de wetsuit werd uitgevonden door Jack O'Neill, dat de ene goeie surfspot er zich tegen de andere aanschurkt en dat je er bij wedstrijdspot Steamer Lane het SC surfmuseum kan bezoeken, neem je die surfgekte zo voor lief. De Coldwater Classic vindt er al sinds 1987 jaarlijks plaats en is berucht om zijn stevige swells, stoere golvensets en zijn frisse zilte nat. Wetsuits aan te raden!

Zen van de zeeleeuw

Het is heel kalm wakker worden met de branding en een meute zeeleeuwen die onder de strandpier liggen te brullen in de ochtendzon. Een fruitontbijt terwijl je de surfers al hun golven ziet nemen, en dan een korte stap naar Steamer Lane . Zonnebril op, drankje bij de hand en leunend tegen de reling kijken hoe de surfers peddelen, afwachten, hun golf kiezen, in het water bijten of net stoer en sierlijk het zeemonster bedwingen en de ene slash aan de andere hook haken, de tail vakkundig snappen of zelfs overmoedig met een air even het luchtruim kiezen om bij het uitkabbelen van de golf op hun board te pletsen en terug te peddelen naar waar de golf op hen afkomt. Het water taxeren, de mededingers scherp in het oog houden zodat die met het rode shirt de golf niet afpakt, want in het surfen geldt het recht van de pienterste kiezer en is het dus veel meer dan de perfecte acrobaat zijn. Het is de golven kennen, één zijn met het water en vertrouwen hebben dat die ene goede golf juist komt wanneer jij hem kiest en je erop kan rijden tot het schuim op de rotsen klotst.

Soft top, hard klop

De ene surfschool naast de andere wil je per se op hun soft-tops (lange en dus makkelijkere, van zachte foam gemaakte boards) het water in krijgen. Samen met Italiaanse collega Max hijs ik me in een wetsuit - we zien er zelfs acceptabel atletisch uit - en we krijgen de knepen van het vak ingelepeld door een doorwaterde surfleraar van Club-Ed. Mooi plat liggen, voelen wanneer de golf je omhoog begint te duwen, keihard peddelen en in één vloeiende, magische, elegante beweging je benen onder je lijf door duwen en op meesterlijke wijze en een handje van moeder natuur platvoets op je board én op het water staan. Bij de tweede poging stonden we al rechtop, voor een paar meter toch. Nadien ging het echt goed en voelden we het surfen in ons bloed toen we bijna tot aan het strand meevoeren op de schuimkopjes. Nog een poging later voel je je al een kleine surfgod en ga je wat heen en weer wiegen om je flow te vinden. Eigenlijk sta je als een kalf met je gat te schudden en surf je toch rechtdoor om op een ander te botsen (overdadig gevloek tot gevolg), spring je van je board recht op een ander en niet in het water. Vier compleet verrokken tenen en een verzwikte enkel als cadeau. Einde van de surfsessie. Pijn tot januari!

Water als beton

Een troost is dat ook de groten al eens keihard onderuit gaan, zoals jammerlijk werd gedemonstreerd op de finaledag van de Coldwater Classic . Tim Reyes - een naam als het op golfsurfen aankomt - knalt meedogenloos tegen de diepliggende krul van een golf te pletter. "I heard something pop", meldt hij vertrokken van de pijn. Het vonnis: kapotte ACL's, kruisbanden en nog een en ander in de knie; water kan hard zijn!

De wedstrijd gaat gewoon door, want "Friendship ends where the water begins", aldus surflegende Shawn Thompson, die de commentators is komen versterken. "One wave can turn the tide", was nog zo'n goeie van 'm. Australiër Toby Martin wint, lokale held Josh Loya wordt mooi vierde.

Een surfwedstrijd is een even kalmerende als spannende aanrader, net zoals Santa Cruz zelf. Het eten in elk restaurant of eenvoudige eettent was veel minder chemisch dan je van de States zou verwachten. Heerlijke spicy grilled mahi-mahi (vis), overvol geladen burritos , fantastische gipsy zalm, zelfs smakelijke Polish dogs , een dikkere variant van de klassieke hotdog. De diensters zijn héél vriendelijk om een goeie fooi te krijgen, en hoewel ik tegen dat laffe systeem ben, is perfecte service altijd aangenaam. Als je een tijdje in Santa Cruz bent, kan je makkelijk wegwippen voor een snuif San Francisco (Golden Gate-brug, de Cable Cars, Union Square, de straatfreaks, Alcatraz...) Noord-Californië staat voor pure mensen, echte surfers en een coole vakantie.

(LAD)