WORKAHOLICS: Tom Waes

 

 

Dit voorjaar lijkt Tom Waes overal tegelijk te zijn. Op Eén hangt hij de waaghals uit voor het tweede seizoen van Tomtesterom en tegelijk probeert hij op VT4 nietsvermoedende medeburgers op te lichten. Hoe krijg je dat allemaal in één agenda gepropt? "De nieuwe afleveringen van Tomtesterom hebben we in één jaar tijd opgenomen," blikt Waes terug. "Zelfs iets minder dan een jaar. Ondertussen heb ik ook de The One Man Show gepresenteerd en moest De Oplichters klaargestoomd worden voor VT4." Hij lacht: "Tja, ik kan moeilijk ontkennen dat ik een workaholic ben. Ik kan niet stilzitten. Ik ben al volop met mijn volgende project bezig, tenzij we nog een derde reeks van Tomtesterom maken."

 

Waes: Je maakt een lijstje met vijftig mogelijkheden, en dan begin je te schrappen. Eerst en vooral moet je je afvragen of het betaalbaar is, en uiteraard moet het ook haalbaar zijn. Sommige dingen kun je nooit realiseren op een week. Ik wou bijvoorbeeld leren schansspringen, maar dat idee is gesneuveld omdat we niemand vonden die me dat wou leren. Dat was echt te gevaarlijk.

Waes: Ja, die ene keer zijn we er ludiek waanzinnig over gegaan. (lacht) De keuze voor meer extreme avonturen is niet zo bewust gebeurd als je nu laat uitschijnen. Vaak doen we iets met een relatief klein gegeven. Denk maar aan de eerste aflevering, waarin ik dat paard heb getemd. We hebben gefilmd in Nevada en Texas, maar uiteindelijk was dat een heel subtiele aflevering. Ik had op dezelfde locatie bijvoorbeeld ook kunnen meedoen aan een rodeo. Dat zou echte waaghalzerij zijn geweest.

 

 

Waes: Ik wil niet onder stoelen of banken steken dat met een echte rallywagen rijden een jongensdroom was die realiteit werd. Dat was fantastisch. Een absolute kick. Maar angst speelt natuurlijk ook mee. Ik heb een doodsangst voor schorpioenen. Een aflevering waarin ik iets zou moeten doen met schorpioenen is a priori uitgesloten.

Waes: Daar sla je de nagel op de kop. Daar wees mijn begeleider Clint me ook continu op toen ik bezig was met dat paard. "Pas op, want dat is en blijft een wild beest!" Je kan daar vijftig keer naast gaan staan, en de eenenvijftigste keer krijg je een venijnige stamp. Met die haaien was het net hetzelfde. Ik ben gebeten, en dat beest wou echt niet lossen. Welnu, dat gebeurde niet toen ik 'm de eerste keer eten gaf. Dat was bij de derde of vierde duik, toen ik al meer op mijn gemak was. Op het moment dat je van jezelf denkt dat je het kan, moet je extra opletten. Vroeger had ik het daar moeilijker mee dan nu. Ik heb geleerd mijn eigen temperament te temperen.

Waes: Ik ben tv-maker genoeg om te beseffen vanaf welk moment we genoeg materiaal hebben om een aflevering te maken. Toen ik in de Marathon des Sables dacht aan opgeven, wist ik dat we een aflevering hadden. We hadden genoeg. Op die momenten ben ik ook zo blij dat ik Nico en Pascal bij me heb (respectievelijk cameraman en klankman - HDP). Die zeggen me wanneer het niet meer hoeft. Dat ik mag stoppen. Ik ken mijn eigen grens wel, maar zij zijn me altijd een stap voor. Mijn grens ligt iets verder dan die van hen.

Waes: Ja, maar dat was Pascal die zelf schrik had. (lacht) We waren juist gewaarschuwd dat die paarden zouden kunnen aanvallen als we te dicht kwamen, en Pascal wist van zichzelf maar al te goed dat hij de traagste was. Het was eerder een kwestie van zelfbehoud van zijn kant.

 

 

Waes: Een kwestie van afwegen. Ik heb je daarnet verteld dat ik wou leren schansspringen. Nadat we op tien schansspringscholen een zeer duidelijk 'no fucking way' hadden gehoord, zou ik zelf het ook niet meer vertrouwd hebben als er plots een Tiroler zou zijn opgedoken die het me toch wou leren. Er zijn in de wereld drie haaienhypnotiseurs, en we hebben ze alle drie doorgelicht. We praten vooraf heel grondig met die mensen, om in te schatten of het iemand is die weet waar-ie mee bezig is. Als we daar gerust in zijn, kunnen we ons vertrouwen in hun handen leggen. Na twee seizoenen heb ik nog nooit spijt gehad van mijn keuze.

Waes: (denkt lang na) Ik gebruik dat soms wel, maar je moet mij niet op het verkeerde moment vragen om wat vrolijker of angstiger te kijken. Ik moet het echt voelen. Wat ik wel kan, is mijn angst wat duidelijker laten zien, als het nodig is. Maar dan moet ze er wel zijn. Ik kan geen foute emotie spelen.

Waes: Ja, in positieve zin. Ik zal je een verhaal vertellen waaruit duidelijk blijkt wat ik bedoel. Nico, Pascal en ik zaten in Nevada. Op een avond kreeg Nico wat heimwee. Hij begon te klagen dat hij te weinig thuis is en zei dat hij bij zijn terugkeer in België zijn camera zou verkopen en postbode zou worden. Dan heeft hij vaste uren en kan hij meer thuis zijn. De volgende dag moesten we vroeg opstaan om de zonsopgang te filmen op de prairie, met wilde paarden aan de horizon, een bergketen in de verte, echt een postkaart. De camera stond op het statief, en we stonden in stilte te wachten tot de zon verscheen. Op dat moment zei Pascal: "Nico, hier komt een facteur niet zulle!" (lacht) Wij beseffen heel goed wat voor topmomenten we mogen meemaken voor ons werk.

Waes: Nee. Voor zulke dingen hebben wij een goede verzekering en een hemelse angst. Een week na die racewagen in Mexico zijn we vertrokken voor de Marathon des Sables. Uiteraard speelde dat door mijn hoofd toen ik in die wagen zat. Een crash, een gebroken enkel, en heel de aflevering met de Marathon des Sables zou om zeep geweest zijn. We nemen een groot risico, maar dat was vorig seizoen ook al zo.

Waes: Dat zou ik direct willen doen, maar het zou onbetaalbaar zijn. Ik weet het nog niet. De Crocodile Trophy met de mountainbike misschien? De Atlantische Oceaan overroeien? De South Pole Race? Er zijn nog zoveel grave dingen.

Waes: Wilde mensen! Ik had minder schrik van die wilde mustang dan van de 12.000 zatte Hollanders in de zaal toen ik het podium van dat schlagerfestival op moest. Ik kan nog altijd niet naar die aflevering kijken. Ik ben al drie keer de montagekamer uitgelopen.

Waes: Inderdaad! (lacht)

 

 

Foto: vrt