Nils Verresen wil een jaar gratis leven en vond 365 slaapplaatsen
Dat veel studenten aan het einde van elke week moeten kiezen tussen een pint of een vers brood is algemeen bekend. Laatstejaarsstudent bio-ingenieur Nils Verresen was zijn droge korsten beu en besloot dan maar het warme bed op zijn Leuvens kot in te ruilen voor 365 verschillende slaapplekken om zo een heel jaar geen cent te moeten spenderen. Een dikke profiteur of een geniaal idee? Maak dat voor jezelf maar uit. Wij blikken alvast vooruit, samen met de slimmerik zelf.
“Ik hoop stiekem bij freaks terecht te komen, want dat maakt het spannend.”
GUIDO: Hoe kom je in godsnaam op zo'n idee?
Nils: Af en toe doe ik huiskamervoorstellingen, dat wil zeggen dat ik een lekker avondmaal krijg in ruil voor een optreden bij mensen thuis met mijn soloproject The Bear That Wasn’t. Toen het in Gent een keer heel laat werd, stelden ze me voor of ik daar eventueel wou blijven slapen. Al lachend dacht ik: hey, ik kan dit wel het hele jaar doen! Een dag later heb ik tijdens de les uit verveling een groep opgericht op Facebook. De eerste reacties en voorstellen liepen al snel binnen en ’s anderendaags stond ineens een reporter voor de deur. De bal ging aan het rollen en ondertussen zijn al heel wat leuke voorstellen binnengekomen. Zo heeft zelfs een Afrikaans gezin een bed voor me gereserveerd. Helaas is dat praktisch onmogelijk.
GUIDO: Elke dag gratis eten, drinken en een bed. Voel je je geen profiteur?
Nils: Om dat te vermijden, zal ik klusjes opknappen. Eén probleem: ik kan eigenlijk niets, dat wordt zeker nog grappig! (lacht) Laat me gewoon babysitten of de afwas doen, of geef me taken waarbij ik kan rekenen op mijn brute kracht, dan komt het wel in orde. Maar het liefst zou ik natuurlijk gewoon optreden voor hen. Of ik goed ben, durf ik niet te zeggen, maar dat ik het tot in de halve finale van Humo’s Rock Rally heb geschopt, vind ik wel een mooie prestatie.
GUIDO: Wat als een hoop mensen plotseling afhaakt?
Nils: Midden april had ik al meer dan dubbel zoveel slaapplaatsen als nodig, dus reservemensen genoeg. Maar het is onmogelijk om het hele jaar al op voorhand uit te stippelen. Het enige dat ik weet, is dat ik me liefst altijd per fiets zou verplaatsen.
GUIDO: Staan er veel vrienden, kennissen en familieleden in je lijstje?
Nils: Toch enkele, want anders zal altijd datzelfde ontmoetingsproces me wel snel de keel uithangen. Gelukkig kan ik zorgen voor veel variatie door de ene dag bij een gezin met kinderen te logeren, ’s anderendaags bij een bejaard koppel en dag drie bij studenten. Ik verwacht dan ook dat ik de ene dag verhaaltjes mag vertellen aan kinderen, de andere dag muziek mag spelen en dag drie ferm mag gaan feesten. Zo blijft het zeker boeiend.
GUIDO: Waarom precies een jaar?
Nils: Daar is echt niet over nagedacht hoor. (lacht) Nu ben ik nog overenthousiast, maar ik weet zeker dat er momenten zullen komen waarop ik het allemaal strontebeu zal zijn. Ik wil eventjes onderstrepen dat het niet de bedoeling is om een record neer te zetten. Is er bijvoorbeeld een megafeest of een supercool event en nodigen ze mij daarvoor uit? Dan blijf ik nog een nachtje plakken. Het moet gewoon een ongelooflijke ervaring worden, maar daar twijfel ik niet aan. Ik denk dat ik nog versteld zal staan van de jovialiteit van sommigen.
GUIDO: Heb je geen schrik om bij freaks terecht te komen?
Nils: Eigenlijk hoop ik stiekem wel af en toe bij freaks terecht te komen, dat maakt het allemaal een beetje spannend. Maar als iemand mij anaal wil verkrachten, maak ik mij toch uit de voeten! Weet je, ik heb minder schrik van de mensen in de psychiatrische instelling dan van die 35-jarige neutrale types. Het zijn toch altijd diegene waar je het het minst van verwacht? (lacht)
(SVR)