Alloo bij de Lokale Politie: "Ik vind het niet langer cool dat betogers eieren gooien naar de politie."

Zeven maanden lang ging Luk Alloo op stap met lokale politieagenten in de zones Westkust, Gent en Rupel. Niet undercover, maar onbevangen, spontaan en nieuwsgierig, met zijn camera op scherp. Niet alleen zijn kijk op de politie zelf veranderde - meer nog dan in zijn vorige VTM-reeks over de wegpolitie - maar hij leerde ook veel bij over zijn medeburgers. Wij namen plaats naast Luk in zijn combi en gingen op zoek naar de verhalen onder de kepie.
 
GUIDO: Komen politiemensen eigenlijk al niet vaak genoeg op tv?
Luk: Hoe, en politici dan? (lacht) Daar had je niet aan gedacht hé? Ik ben je voor! En voetballers, acteurs, koningen, weermannen?... Nee, ik snap natuurlijk wel waar je naartoe wil. Ik doe gewoon waar ik zin in heb. De politiemacht is België is 40.000 zielen sterk. In die lui hun agenda doordringen en met hen meegaan, dat wou ik doen. De lokale politie is een biotoop die ik persoonlijk niet kende, en daar wou ik graag een inkijk in hebben. Hoger reikte mijn ambitie niet.
GUIDO: Zagen de politiemensen je graag komen met je camera?
Luk: Tot mijn grote verbazing wel. We hadden al een reeks gemaakt over de wegpolitie en nu een over de lokale politie, en altijd ging het er kameraadschappelijk aan toe. What you see is what you get. Ik doe alles met de camera erbij: ik had geen enkele van die agenten op voorhand ontmoet. Zo werk ik altijd.
 
Incasseringsvermogen en empathie
 
GUIDO: Hoe weet je of een politie-interventie exact zo zou zijn verlopen als er geen camera bij was geweest met een bekende kop ernaast?
Luk: Had je de indruk dat men zich anders gedroeg omdat wij erbij waren?
GUIDO: Nee, ik stel gewoon de vraag.
Luk: Ik denk niet dat er iets anders aan toe zou zijn gegaan. Of dat er iets werd gecamoufleerd. Alles ging heel naturel.
GUIDO: Welke eigenschappen heb je bij politieagenten ontdekt die je niet had vermoed?
Luk: De job van de lokale politie is veel veelzijdiger dan ik had gedacht. Bij de wegpolitie was het relatief simpel: die doen enkel de macadam. De lokale politie heeft een multifunctioneel en polyvalent totaalpakket. Dat heb ik pas ingezien door hen op de voet te volgen. Ze zijn met zoveel dingen bezig. De psychologische, sociale en emotionele druk van dat beroep mag je niet onderschatten.
GUIDO: Wat mij al van in de eerste aflevering opviel is hoeveel geduld flikken hebben.
Luk: Ja! En rust, incasseringsvermogen en empathie. Kijk, als ik vroeger beelden zag van een betoging in Brussel - stakers, een sociaal conflict, boze boeren, zoiets - en ik zag een colonne van Robocops staan met schilden en helmen, dan vond ik het cool dat de betogers eieren naar die mannen gooiden. "Goed zo! Doorprik het machtsapparaat maar eens!" riep ik dan naar mijn tv. Ik koos instinctief de kant van de kleine man die onrecht was aangedaan door het systeem. Maar nu ik zoveel tijd aan de andere kant heb doorgebracht, ben ik de zaak met een andere bril gaan bekijken en vind ik het niet meer cool om met eieren te smijten naar de flikken.
GUIDO: Je ziet de flik niet langer als vertegenwoordiger van het establishment?
Luk: Minder en minder. Ik heb met flikken gebabbeld: ze zouden zichzelf veel liever zien opgaan in rook. Als je bekijkt wat voor een politiemacht er voor een voetbalwedstrijd wordt opgetrommeld. Wat een machtsontplooiing! En geld dat dat kost aan de samenleving! Louter omdat een kleine minderheid anders rel zou schoppen. Beveiliging op de luchthavens, nog zoiets. Met de centen die daarvoor nodig zijn, zouden we heel wat leukere dingen kunnen doen. Maar we kunnen er nu eenmaal niet onderuit.
 
De dualiteit van de flik
 
GUIDO: Zou het te ver gaan om lokale politiemensen als sociaal werkers te beschouwen?
Luk: Sommigen doen zelfs puur sociaal werk. De dienst slachtofferbejegening, bijvoorbeeld. Bij mensen gaan aanbellen met het vreselijke nieuws dat hun dochter is vermoord in het buitenland, begin er maar aan hé.
GUIDO: Wat ging er toen door je heen, want je stond ernaast?
Luk: Ik werd stil en had niet veel zin meer in de rest van de dag. Het opzienbarende vond ik dat die mensen ons de toelating gaven om het uit te zenden - dat geldt trouwens voor iedereen die in de reeks zit. En ik begon toen ook wel met een ander oog naar de flikken in kwestie kijken. Flikken zijn niet allemaal psychologen, maar zij wel.
GUIDO: Daarnet sprak je over empathie. Ik kreeg de indruk dat de politiemensen die je volgde dikwijls medelijden hadden met de mensen bij wie ze een interventie deden, maar tegelijk toch netjes het boekje volgden.
Luk: Dat is precies de dualiteit van de flik. Neem nu de scène in de eerste aflevering met de drie illegalen die worden opgepakt aan het station van De Panne. Je hart zegt: ach, laat die mannen toch naar Calais vertrekken, zodat ze kunnen proberen in Engeland te geraken, want dat is wat ze willen. Maar de politie moest in dat geval hun job doen en de papiermolen volgen, hoezeer ze op dat moment misschien wel inzaten met het lot van die arme drommels.
GUIDO: Er zitten zowel luchtige als schrijnende scènes in het programma. Weerspiegelt dat de doorsnee werkdag van een agent?
Luk: Absoluut. Dat kadert ook weer in de veelzijdigheid van de politionele opdracht. Neem nu de patrouilles op de Gentse Feesten die zich louter bezighouden met het betrappen van wildplassers. Dat is uiteraard iets compleet anders dan het controleren van illegalen, maar ik vind dat helemaal geen onnozel gegeven.
GUIDO: Wildplassen kan je toch bezwaarlijk criminaliteit noemen?
Luk: Het is natuurlijk niet de bedoeling dat er een assisenzaak van komt, maar ik vind niets onnozels aan de taak van de wildplaspatrouilles op de Gentse Feesten. Ik volg en ik breng verslag uit.
 
Te gevaarlijk
 
GUIDO: Heb je extra nervositeit gevoeld bij de politie door het verhoogde dreigingsniveau voor terroristische aanslagen?
Luk: Nervositeit? Nee. Dat verhoogde dreigingsniveau was al maanden aan de gang, dus afgezien van het feit dat de meeste flikken een kogelvrije vest droegen, voerden ze gewoon hun dagelijkse job uit. Ze zijn erop getraind om te gaan met dat soort stress.
GUIDO: Zijn er dingen die je hebt gefilmd maar niet mocht uitzenden van de betrokkenen?
Luk: Ik heb wel eens een stel ontmoet in een wagen dat niet samen mocht worden gezien. Het spreekt voor zich dat ik dat dan ook niet uitzend. Wie expliciet zegt: ik wil niet op tv, die komt er niet op. Als iemand vraagt: maak mijn gezicht onherkenbaar en vervorm mijn stem, dan doen we dat. Er zijn maar twee mogelijkheden.
GUIDO: Is het ook gebeurd dat de politie vroeg om de beelden van een bepaalde interventie niet uit te zenden?
Luk: Dat heb ik niet meegemaakt.
GUIDO: Het lijkt wel of je alleen flikken hebt gevolgd die hun job graag doen.
Luk: Ja hé, dat is mij ook opgevallen. Met de hand op het hart: ik heb geen enkele uitgebluste agent ontmoet. Ze zijn nochtans volledig zichzelf gebleven, daar ben ik van overtuigd. Je kan een masker geen zeven maanden ophouden. Als je tien uur per dag wordt gevolgd door een filmploeg, dan ben je die camera na drie dagen vergeten.
GUIDO: Flikken worden soms geconfronteerd met agressie. Ben je bang geweest?
Luk: Nee. Maar we hadden op voorhand wel goede afspraken gemaakt: als het te gevaarlijk werd, dan werden wij uit de wagen gezet. En dat is een paar keer gebeurd, ja.
GUIDO: Wat zeg je tegen een student die flik wil worden? Doen of niet doen?
Luk: Je moet doen wat je graag doet, maar informeer je op voorhand welke de mogelijkheden zijn en welke richting je wil uitgaan. Daarvoor kan je uiteraard na het secundair naar de politieschool, maar je kan bijvoorbeeld ook eerst criminologie studeren aan de universiteit, om daarna in het hoger kader van de politie terecht te komen.
GUIDO: Als onze kepie maar blinkt!

foto: vtm