Het jobparcours van TOM LENAERTS

Elke zondagavond laat Tom Lenaerts de oneliners in het rond knallen in De Pappenheimers, en thuis werkt hij in stilte aan een filmscenario. 't Is een job als een andere, maar wij wilden wel eens weten hoe Tom geworden is wie hij is. Gordels vast voor het jobparcours van Tom Lenaerts.

 

 

"Ik wilde de beste worden. Maar ik wist niet in wat."

GUIDO: Wat wou jij worden toen je tien jaar was?

Tom: Volgens mijn grootmoeder zei ik altijd: "Ik wil de beste worden." Maar ik wist niet in wat. En eigenlijk weet ik het nog altijd niet. Ik kan echt niets noemen. Mijn broer wou als kind graag bij de vuilkar gaan werken. En mijn dochter wil graag poetsvrouw of prinses worden. (lacht) Maar ik herinner me niet dat ik ooit zo'n concrete droom heb gehad.

GUIDO: Ook niet toen je een studierichting moest kiezen?

Tom: Nee. Ik ging communicatiewetenschappen studeren, echt een soort richting die je kiest als je niet weet wat je wil .

GUIDO: Wat was je eerste betaalde job ?

Tom: Headhunter bij een consultingbureau dat was gespecialiseerd in de financiële en verzekeringssector. Ik moest toen mee zoeken naar bijvoorbeeld de geschikte marketingdirecteur voor een bank. Dat heb ik anderhalf tot twee jaar gedaan.

GUIDO: Heb je veel gesolliciteerd?

Tom: Zo goed als nooit. Ik heb in mijn leven één sollicitatiebrief verstuurd, en dat was naar Jambers Televisie Producties. Ze zochten redacteurs, en dat wou ik wel eens proberen. Maar ik heb er nooit reactie op gehad. Tot zeven jaar later, toen ik bezig was met Schalkse Ruiters , Jambers plots met die sollicitatiebrief stond te zwaaien. (met hese Jambers-stem) "Ahaaa! Gij hebt nog bij ons gesolliciteerd!" "Dat weet ik wel," was mijn reactie, "maar je hebt er mij niet uitgehaald, en dat neem ik je nog altijd kwalijk Paul!" (lacht)

GUIDO: Je solliciteerde niet. Het bewijs dat je er ook zonder ambitie kunt geraken.

Tom: Dat heeft niets te maken met ambitie. Ik denk dat ik altijd boordevol ambitie heb gezeten, maar die reikte nooit verder dan het project waar ik op dat moment mee bezig was.

GUIDO: Wanneer had je voor het eerst door dat je je boterham kon verdienen met grappig en gevat te zijn?

Tom: Toen Mark Uytterhoeven me vroeg om voor Morgen Maandag te komen werken. Als je iets verzint, en Uytterhoeven vindt dat goed, dat is niet slecht voor je zelfvertrouwen. Op zo'n moment heb je door dat je in een sector bent beland waar je misschien wel kunt blijven, en waar je... (aarzelt) euh...

GUIDO: ... de beste kunt worden?

Tom: Hoor eens, dat was een uitspraak die ik als kind heb gedaan. Die ambitie heb ik bijgesteld. Nu wil ik niet per se de beste zijn, maar ik wil wel meekunnen met de kopgroep.

GUIDO: Is het overdreven om te stellen dat je in de media bent gerold?

Tom: Dat is niet overdreven, dat is gewoon zo. Als ik indertijd niet met mensen als Michiel Devlieger en Johan Terryn het Fakkeltheater had afgehuurd om te improviseren, en onze moeders niet allemaal tien vriendinnen hadden meegebracht, dan was Mark Uytterhoeven nooit naar zo'n voorstelling komen kijken, en was ik nooit voor hem beginnen te werken. Er kwam een serieuze factor geluk bij kijken.

GUIDO: Hoe belangrijk zijn collega's?

Tom: Onwaarschijnlijk belangrijk. Wat ik schrijf of verzin, moet altijd getoetst worden, en het is ongelooflijk belangrijk dat je dan in een sfeer van vertrouwen kunt werken. Als je het over ideeën hebt, stel je je per definitie kwetsbaar op. En dat is ook de reden waarom ik al vijftien jaar met dezelfde vrienden werk.

GUIDO: Er zijn mensen die nooit met vrienden of familie zouden willen werken.

Tom: Mja. Misschien zijn dat dezelfde mensen die zeggen dat ze te allen prijze willen vermijden dat ze hun werk mee naar huis nemen. Dat kan ik me perfect voorstellen, maar in mijn geval kun je dat niet. Werk en privé, dat loopt bij mij allemaal door mekaar . En dat is absoluut niet erg. Het is niet omdat mijn vrouw en ik een avond over het werk hebben gebabbeld, dat we niet gelachen hebben.

(HDP)