Het jobparcours van VEERLE BAETENS
Veerle Baetens is een kameleon. Ze slaagt er schijnbaar moeiteloos in om voor elke rol zowat onherkenbaar te worden, en het gaat haar allemaal even goed af. Je hebt Veerle gezien als het lelijke eendje Sara in de gelijknamige telenovelle, als de luxeprostituee Ann Marai in Loft en nu speelt ze het bikkelharde politiewijf Hannah Maes in Code 37. GUIDO luidt de sirene en knipt de zwaailichten aan voor een indrukwekkend jobparcours.
"Ik speel het liefst iemand die heel ver verwijderd is van hoe ik zelf ben."
GUIDO: Wou je altijd al actrice worden?
Veerle: Ik wou eigenlijk liever zangeres worden. Of prinses, maar dat zeggen alle meisjes. (lacht) Nee, ik droomde eerst van dansen en zingen. Pas later is dat acteren geworden.
GUIDO: Wat was je eerste professionele rol?
Veerle: Fanny Kiekeboe in Misstoestanden, de 'Kiekeboe'-film van Renaat Coppens uit 2000.
GUIDO: Oei, dat was een pijnlijke flop. Had je het daar moeilijk mee?
Veerle: Je zult mij niet horen zeggen dat het een slechte film was, maar ik vond mezelf er niet echt geweldig in. Zodanig zelfs dat ik daarna terug ben gaan studeren. Indertijd zat ik in de musicalrichting. Ik had een paar audities gedaan in die richting, maar dat had niet veel succes. Ik had er ook niet echt veel zin meer in, want musical is toch een ander soort wereldje dan televisie of film. Ik heb dan een tijdje grafische vormgeving gevolgd, om te leren tekenen, iets compleet anders. Dan ben ik drie maanden naar Frankrijk getrokken, en toen ik terugkwam, was ik het studeren alweer beu. (lacht) Gelukkig kreeg ik toen een rol in Wittekerke aangeboden, en die heb ik aangepakt. Sindsdien is mijn passie voor acteren alleen maar gegroeid.
GUIDO: Acteren is een vrij onzeker beroep, maar het zou best kunnen dat Code 37 verschillende seizoenen blijft lopen.
Veerle: Te veel zekerheid hoeft nu ook weer niet. Twee of drie seizoenen, akkoord, maar dan stopt het voor mij. Al geef ik meteen toe dat ik nog niets te klagen heb gehad. Ik ben altijd van de ene opdracht in de andere gerold, dan ben ik zwanger geworden, daarna ben ik opnieuw kunnen beginnen... Ik heb heel veel geluk gehad, maar ik besef ook dat hoe meer verschillende dingen je doet, hoe meer kans je hebt dat mensen een rol in je zien. En voor mezelf ik dat ook goed, want van elke rol leer ik weer iets nieuws. Als ik te lang hetzelfde personage zou moeten spelen, ben ik bang dat ik niet meer bijleer. Ik vind de zoektocht naar een personage zo leuk.
GUIDO: Je speelt nu een getraumatiseerde politievrouw die zich bezighoudt met zedenzaken. Is dat emotioneel belastend?
Veerle: De rol op zich? Niet echt. Wat wel hard is, is wat je te horen krijgt als je met de echte mensen van de sectie zedenfeiten babbelt. Voor hen is het emotioneel zwaar. Wij, de acteurs, krijgen eigenlijk niets te zien hé. Het allemaal gespeeld, ik heb er in het echt niets mee te maken. In de huid van iemand anders kruipen, dat is juist het leuke aan acteren. Ik speel nog het liefst van al iemand die heel ver verwijderd is van hoe ik zelf ben. Andere kleren aantrekken, een andere houding aannemen, anders spreken dan ik gewoon ben, dat maakt het voor mij boeiend. Als het maar anders is dan wat ik beleef in het dagelijkse leven.
GUIDO: Waar wil je binnen tien jaar staan?
Veerle: In het buitenland misschien? De Franstalige acteurswereld spreekt me wel aan, al was het maar Wallonië. Dat ik drie maanden in Frankrijk heb gezeten en een Waalse vriend heb gehad, zal daar wel voor iets tussen zitten. Frankrijk dus. Al hoor ik daar nu ook niet altijd positieve verhalen over. Het is zo anders, schijnt het. De afstand tussen de technische ploeg en de acteurs is zo groot dat het misschien niet meer leuk is. Ach, als het tegenvalt, kan ik daar altijd nog op het stand gaan liggen. (lacht)
(HDP)