"Ik heb nooit gesolliciteerd. Nooit!"
"Eigenlijk wou ik piloot worden. Of pornoacteur, maar dat is pas later gekomen..." Jeroom grinnikt, en dat zal niet de laatste keer zijn tijdens het interview.
GUIDO: Je bent ontdekt door Ever Meulen toen je op Sint-Lucas zat.
Jeroom: Ik was naar Sint-Lucas gegaan om grafische vormgeving te studeren. Ik wou logo's ontwerpen en zo, maar al snel bleek dat ik daar gigantisch in suckte. Tamelijk absurd, als je bedenkt dat ik tegenwoordig Humocovers maak. Gelukkig was er toen een keuzevak tekenen, dat ging me beter af. Uiteindelijk heb ik een diploma grafische vormgeving met specialisatie illustratie gehaald. Ever Meulen, van wie ik toen les kreeg, heeft achter mijn rug tekeningen van mij aan Guy Mortier laten zien. Ik mocht langskomen, en ondertussen werk ik nog steeds voor Humo. Maar ik heb nooit gesolliciteerd. Nooit! Wel heb ik Mortier vijf keer moeten pijpen in 't park. (lacht)
GUIDO: Wat was je eerste betaalde opdracht?
Jeroom: Die eerste tekeningetjes voor Humo. Ik had links en rechts al wat gepubliceerd, maar dat werd niet betaald. Ik was pas afgestudeerd, woonde in een krot in de hoerenbuurt van Gent, en om de twee weken mocht ik een tekeningetje maken voor Humo. Dat leverde me een maandloon op van omgerekend 150 euro. Van miserie ben ik toen gaan werken in een waspoederfabriek, waar ik zakken van 50 kilo moest versleuren. Daar ben ik al na één dag weggevlucht met het vaste voornemen me volop te concentreren op het tekenen.
GUIDO: Wanneer drong het tot je door dat je met tekenen je brood kon verdienen?
Jeroom: Vorige week, bij mijn boekhouder. (lacht) Nee, dat lukte al vrij vroeg. In het begin pas je je levensstijl aan je inkomen aan. Als je in Humo publiceert, krijg je ook wel eens een reclameopdracht, en zo groeit dat. Vandaag zit ik in de luxepositie dat ik twee op de drie opdrachten kan weigeren en dus niets meer tegen mijn zin hoef te doen. Maar niets is zeker hé. Voor hetzelfde geld vlieg ik morgen buiten bij Humo en moet ik iets nieuws zoeken.
GUIDO: Zoals videoclips maken, wat je afgelopen zomer hebt gedaan voor The Galacticos.
Jeroom: Dat was hilarisch. Het thema was bestialiteit. Ik zag het helemaal zitten, met een geit, een schaap, paarden, een shetlandpony... In de praktijk hebben we ons beperkt tot één ouwe geit, maar die liet zich niet vlot regisseren. We hebben met vijf man staan sleuren om dat beest voor de bluescreen te krijgen. We hadden een confettikanon gehuurd, en elke keer als dat afging, begon die geit enthousiast te kakken en te piesen. Die confetti moest echter wel hergebruikt worden, want dat spul is duurder dan je denkt. Ik weet dus uit goede bron dat bij het optreden van The Galacticos op Pukkelpop de voorste rijen zijn bedolven onder confetti waar een paar weken eerder een geit op had staan piesen. (lacht)
GUIDO: Je publiceert ondertussen ook in Zweden. Hoe heb je dat geregeld?
Jeroom: Die mens had ergens op internet een tekening van mij gezien en heeft drie maanden gezocht voor hij mij vond. Op wat voor vuile sites moet die arme kerel allemaal terechtgekomen zijn? (lacht) Dat zal me leren mijn tekeningen niet te ondertekenen. Uiteindelijk heeft hij mijn naam gevonden op een Belgische blog en heeft me alsnog kunnen contacteren.
GUIDO: Je werkt in het atelier waar ook Kamagurka zijn ding doet. Hoe belangrijk zijn collega's voor jou?
Jeroom: Heel belangrijk, want zij zijn mijn klankbord. Als zij niet kunnen lachen met mijn mop, vliegt-ie in de prullenmand. In ons atelier werken Kama, twee medewerkers van hem, ik en mijn hond. Eén van die assistenten van Kama is mijn beste vriend. Ik ben vader van zijn kind... (snel) Wat zeg ik? Peter van zijn kind! (lacht) Mijn allerbeste vriend dus, en wij zitten samen in één kantoor. Zeg nu zelf: elke dag met je beste maat op je werk mogen zitten, beter kan het leven toch niet worden?
(HDP)