Veelfilmer en allround mediafiguur JAN VERHEYEN

 

 

Als een of ander blad morgen zou beslissen een beeldje uit te reiken voor de hardst werkende man in de Vlaamse showbizz, dan zou Jan Verheyen op zijn minst de shortlist halen. Zijn thriller Dossier K. loopt nog steeds in de bioscoop, met de bezoekersteller op verschillende honderdduizenden, terwijl diverse buitenlanden inmiddels interesse hebben betoond in de film. Ondertussen herlanceert VT4 de politieserie Vermist, ook al gebaseerd op een film van Verheyen. Tussendoor vindt hij blijkbaar de tijd om jury te gaan spelen (nu ja, deskundoloog noemt men dat daar) in de Nederlandse versie van De Slimste Mens ter Wereld, en in eigen land staat Verheyen dezer dagen alweer te regisseren op de set van Zot van A, een romantische komedie die in oktober in de zalen zal komen. Heeft Jan Verheyen een geheime tweelingbroer met wie hij al dat werk deelt, of is die mens gewoon een geboren workaholic? GUIDO gaat op zoek naar het antwoord.

 

 

"Soms voel ik me als een jongleur die zeven ballen tegelijk in de lucht probeert te houden," lacht Verheyen, "maar momenteel concentreer ik me toch vooral op de opnames van Zot van A, inmiddels al de derde film op rij die ik opneem in Antwerpen. Het lijkt wel of ik, sinds ik zelf uit Antwerpen ben verhuisd, alleen nog maar hier kom draaien. Nu, deze keer is dat zeker niet toevallig, want in Zot van A is de stad zodanig belangrijk dat ze bijna een personage is geworden. De stad Antwerpen investeert dan ook 200.000 euro in de film."

 

De manier waarop Zot van A tot stand kwam, is kenschetsend voor de overvolle agenda van Verheyen: "Ik was bezig met Los, mijn verfilming van het boek van Tom Naegels, toen Peter Bouckaert van het productiehuis Eyeworks me erop wees dat ze de rechten hadden verworven op een romantische komedie die het erg goed deed in Nederland: Alles is Liefde, naar een scenario van Kim van Kooten. Hoewel ik het eigenlijk te druk had, ben ik toch naar die film gaan kijken, en ik vond 'm geweldig. Alles is Liefde benaderde het niveau van de romantische komedies van Richard Curtis. Ik ben al heel lang fan van dat genre. Een van de mooiste herinneringen uit mijn tijd als filmdistributeur bij Independent Films was dat ik toen Four Weddings and a Funeral kon uitbrengen in België, voor mij nog altijd de maatstaf voor intelligente, subtiel geschreven romantische komedies."

 

Eenmaal Jan Verheyen op dreef is, krijg je er geen speld meer tussen. "Uiteraard wou ik zelf ook wel eens zo'n romcom draaien, maar het is een aartsmoeilijk genre dat in België eigenlijk nog niet is geprobeerd. Doordat we de rechten hadden op Alles is Liefde, kon het eindelijk wel. Samen met Rik D'hiet en Peter Lories heb ik het scenario van Kim herwerkt en vervlaamst tot Zot van A. Het is echt een ensemblefilm, die gaat over verschillende levens die elkaar raken in de decembermaand. Heerlijk om te casten ook, zeker na Dossier K., waar de Vlaamse acteurs een beetje over morden omdat ik vooral met Albanezen heb gewerkt. (lacht) In Zot van A zal je onder meer Kevin Janssens aan het werk zien, iemand die altijd zeer veel energie meebrengt naar de set. Ik ben ook blij dat ik voor het eerst Veerle Baetens mag regisseren. Verder doet ook Barbara Sarafian mee, die ik nog ken van De Mannen van de Macht, het satirische panelprogramma dat ik een hele tijd geleden presenteerde op Canvas. En wie nog? Koen De Graeve, Kürt Rogiers, Jan Van Looveren... Ook Herwig Ilegems doet mee, de opdringerige buurman uit Van Vlees en Bloed. Een droomcast dus, en nu is het aan mij om er een zo mogelijk nog mooiere film van te maken dan Alles is Liefde."

 

 

De hamvraag luidt: hoe krijgt een mens dat allemaal in één agenda gepropt? "Het is altijd een beetje puzzelen, maar tot nu toe lukt het meestal wel," aldus Verheyen. "Soms valt er wel eens te veel op een hoopje. Je plant dingen, maar je weet nooit precies of ze wel zullen doorgaan, en zo ja wanneer. En daar komt dan ook nog eens van alles tussengefietst. Je kan zoveel plannen als je wil, maar als er dan een telefoontje komt uit Nederland met de vraag om deskundoloog te komen spelen in De Slimste, de Nederlandse versie van De Slimste Mens ter Wereld... Tja, op zo'n moment heb ik niet het karakter om daar nee tegen te zeggen. Ik vind zoiets veel te spannend en veel te leuk om het niet te doen. Maar dan moet je met je agenda beginnen te schuiven."

 

"Eigenlijk was dit allemaal niet gepland. Het enige wat ik wist als vijftienjarige, was dat ik iets met film wou doen. Ik wist wel dat filmmaker worden in België niet echt het meest realistische plan was. Ik zag het ruimer. Distributie, promotie, als het maar met film te maken had. En eigenlijk sta ik er achteraf zelf van te kijken hoe het ene is voortgevloeid uit het andere. Ik vind televisie leuk, maar dat is nooit part of the plan geweest. Wat gebeurt er? Je maakt een film. Boys, in mijn geval, in 1991. Ik had op dat moment alleen nog maar achter de schermen gewerkt, als distributeur, en vanuit die ervaring wist ik dat een film maken op zich niet volstaat. Die moet ook aan de man worden gebracht. Als niemand weet dat je film bestaat, zullen ze zeker niet geneigd zijn om te gaan kijken. Dus moest ik de media gaan bespelen. In eerste instantie is dat moeilijk, want ze kennen je nog niet. Maar goed, je wordt dan toch geboekt in een aantal programma's, en dan stelt men vast: 'Hé, die kan daar eigenlijk wel leuk over vertellen.' Dan kom je bijna letterlijk in een soort fichebak terecht, onder het trefwoord 'film'. Robbe De Hert zat toen al in die fichebak, en Stijn Coninx, en ik kwam daar ook in terecht. Wat gebeurt er dan? Je wordt gebeld als ze een quote nodig hebben over film. Maar ondertussen komen er steeds meer televisieprogramma's, zoals talkshows en panelprogramma's, en die moeten worden gevuld. De makers daarvan zoeken een beetje variatie. En dan word je gebeld om in zo'n panel te gaan zitten, zonder dat je iets te promoten hebt. Na een tijdje begin je te merken dat het publiek je meer kent als tv-persoonlijkheid dan als filmmaker. Je gaat bij jezelf nadenken en je zegt: als ik dan toch zoveel op tv kom, kan ik maar beter een vakje opschuiven. Je gaat deelnemen aan audities voor presentator, en zo openen zich almaar meer mogelijkheden. En dat gebeurt eigenlijk allemaal met een vrij grote naturel. Kijk naar Erik Van Looy. Die is ook letterlijk in de televisie gerold, zonder dat hij dat ooit van plan is geweest. Televisie is heel verleidelijk, en geweldig leuk om te doen. Als je een film maakt, dan is de bevrediging op het einde groter, maar het proces is veel slopender en intensiever dan televisie maken. Zeker als presentator. Iedereen is vriendelijk tegen jou, je wordt gesoigneerd en in de watten gelegd, je wordt heel goed betaald... Die verleiding is niet te onderschatten. Kijk, alles wat ik doe, doe ik graag. Dat is ook mijn enige criterium. Maar mijn films, die blijven bestaan. Ik leef met het misschien wel naïeve idee dat die er nog zullen zijn wanneer ik er niet meer ben. En dat is toch niet niks."