Ambulance chasers : Studenten geneeskunde en hun straffe spoedverhalen

Elk jaar worden honderden geneeskundestudenten ingeschakeld als stagiair op de spoeddiensten van grote en minder grote ziekenhuizen. Overdag, maar ook in het holst van de nacht staan ze klaar om de afbrokkelende randen van de maatschappij zo goed en zo kwaad als het kan weer aan elkaar te lijmen. E.R., maar dan in 't echt.

Die stages houden niet alleen het oplapwerk in de behandelkamers van de spoeddienst in. Studenten geneeskunde rijden ook mee met ambulances en MUG's. Wat ze dan te zien krijgen, tart soms alle verbeelding. Om niet in conflict te komen met hun beroepsgeheim, blijven onze getuigen anoniem. We gaan rond de tafel zitten met X1 en X2, inmiddels afgestudeerde studenten geneeskunde die zich hun avonturen op de spoed nog herinneren alsof het gisteren was. "We zouden het bakkes van George Clooney wel eens willen zien als hij écht 24 uur in de weer zou zijn geweest in de Emergency Room!" Who watches the watchmen? Jobwatch!

GUIDO: 24 uur?!
X1: Ja, zo zat die stage in mekaar. Een paar weken aan een stuk draaiden we shifts van 24 uur. Dat betekende dat we om 9 uur 's morgens begonnen en in één ruk doordraaiden tot 9 uur de ochtend daarop. Vervolgens kregen we 24 uur om te bekomen, en daarna gingen we weer 24 uur op spoed.
X2: (lacht) "Om te bekomen", zegt hij.
X1: Ook om geestelijk te bekomen nietwaar, door bijvoorbeeld eens een pintje te gaan drinken!
X2: Inderdaad. Ons studentenleven, of wat er nog van overbleef, moesten we plannen in functie van dat geschifte werkritme. Zo is het meermaals gebeurd dat we onmiddellijk na onze stage, dus om 9 uur 's morgens, eerst ergens spek met eieren gingen eten en vervolgens aan de toog gingen zitten in ons stamcafé. Daar bleven we dan de hele dag doorzakken, alsof het avond was. Dat maakte niet uit, ons bioritme was toch al helemaal ontregeld. Tegen een uur of zes 's avonds waren we dan goed doorzopen, we gingen eens stevig kotsen, aten een pak friet of een pita en kropen nog een uur of tien, elf in onze nest. (lacht) Ik kan je verzekeren: dan slaap je heerlijk!

GUIDO: En kon je dan 's anderendaags nog functioneren op je stage?
X2: Dat ging zonder problemen. Hoe dikwijls komt het voor dat jij elf uur kan slapen voor je aan het werk moet?
X1: Onze vrienden hadden het er lastiger mee. Cafévrienden die in een normaal lesritme zaten. Die belden we dan 's morgens uit hun bed om met ons pinten te komen pakken. Als wij terug in onze nest kropen in de vroege avond, bleven zij verweesd en vroegtijdig dronken achter aan de toog. (hilariteit)

Pitten met een bieper naast je oor

GUIDO: Hoe verliepen die 24 uur op de spoedafdeling?
X1: Daar kon je onmogelijk een lijn op trekken. Er waren shifts dat we af en toe een uurtje de tijd hadden om een kaartje te leggen of tv te kijken, of 's nachts een hazenslaapje te doen…
GUIDO: Op kot?
X1: Neenee, in het ziekenhuis. We mochten daar niet weg hé, 24 uur aan een stuk.
X2: Maar er waren wel beddekes ter beschikking. Zeer plezant, af en toe eens 20 minuten pitten tot de bieper naast je oor afgaat. (lacht)
X1: En meestal was het simpelweg werken geblazen. Je kan onmogelijk zo'n shift plannen, want je weet natuurlijk niet op voorhand wat ze allemaal zullen binnengooien. Als dat eens een kindje is dat zijn enkel heeft verstuikt bij het spelen, of een oud ventje die met zijn vingers aan zijn Leuvense stoof is blijven plakken, dan is dat allemaal zo erg niet.
X2: Pas op, dat zijn dan nog dingen waar je mijns inziens min of meer terecht mee naar de spoed komt. Er zijn er ook waarvan je denkt: zijn jullie niet beschaamd dat jullie ons lastig vallen voor zo'n bagatel? Jonge ouders zijn daar de ergsten in. "Mijn kleine heeft buikpijn, zou het geen appendicitis zijn?" Dan moet je er hen fijntjes op wijzen dat er ook nog zoiets bestaat als een huisarts.

GUIDO: Maar er komen toch ook wel ernstige gevallen binnen?
X1: Uiteraard, en dan telt elke seconde. Dan laat je gewoon alles vallen waarmee je bezig was en ga je meehelpen aan het eerste oplapwerk. Eigenlijk is de spoed in die gevallen meestal maar een doorgeefluik, want bijvoorbeeld bij zware verkeersongevallen moet dikwijls geopereerd worden, en daar houden de stagiairs spoed zich natuurlijk niet mee bezig.
X2: Vooral als je in de ambulance werkt, dan is het soms een kwestie van de patiënt in leven te houden tot de gespecialiseerde diensten in het ziekenhuis het van je overnemen. Dat kan bij ongevallen zijn, maar ook bij hartaanvallen, beroertes…

De sekslavabo

GUIDO: Vertel eens een paar straffe ambulanceverhalen.
X2: De verhalen die jaren later aan de toog nog altijd worden opgediept, zijn natuurlijk die van de seksongevallen.

X1: (zonder nadenken) De lavabo!
X2: (lacht) Je ziet: 't is al bijna vijf jaar geleden, maar 't zit nog vers in ons geheugen. Er was een telefoontje binnengekomen op de 100. Er was ergens binnenshuis een serieus ongeluk gebeurd, een vrouw leed aan "ernstige rugwonden". Enfin, wij dachten aan iemand die van de trap gegleden was of zo, 't was rond middernacht. We kwamen daar toe en een hysterische jonge vent deed open, een echte Johnny, zo'n geblondeerd type. We moesten naar de badkamer gaan. Daar lag een vrouw op de grond in een plas water en bloed. Ze was naakt, die vent had er een deken overgelegd. En het raarste van al: de lavabo lag van de muur!
X1: Zie je 't al voor je? Die twee hadden dus een seksnummertje geprobeerd, een standje. De vrouw was op de lavabo gaan zitten, net als in Last Tango in Paris, en Johnny had haar rechtopstaand genomen. En toen was die lavabo van de muur gebroken: die vrouw was naar beneden gedonderd en had heel haar rug opengehaald aan de afgebroken buizen die uit de muur staken. (lacht)

GUIDO: Is het nog goed gekomen?
X1: Met die rugwonden wel, maar haar relatie, da's wat anders. Bleek namelijk dat die vent niet haar man, maar haar minnaar was. Van betrapt gesproken! (hilariteit)
X2: Echt gebeurd, we zweren het.

Kots in je oren

X2: Zo'n seksongeval komt natuurlijk niet alle dagen voor. Wat wel bijna dagelijks gebeurt, zijn spoedopnames ten gevolge van alcohol en/of drugs.
X1: Inderdaad, zo hebben we er te veel meegemaakt om goed te zijn. En ik kan je verzekeren: als er 's nachts om 4 uur een telefoontje binnenliep uit de studentenbuurt, dan verwachtten we ons altijd aan het ergste. X2: Dan trokken we een extra overall aan!

GUIDO: Hoezo?
X2: Voor de kots! Als je een ambulance belt voor een geval van openbare dronkenschap, dan gaat het niet om iemand die een beetje plezierig zat is hé? Dan gaat het om extreem dronken personen waar niets meer mee aan te vangen is, en om die heelhuids in een ambulance te krijgen, da's soms ongelooflijk lastig. Zo moesten we eens een meisje ophalen die zwaar aan het flippen was op een mengeling van cannabis en alcohol. Dat was zottenwerk. Een wilde stier op een vrachtwagen krijgen is gemakkelijker dan dat. Dat meisje was compleet hysterisch, die hebben we moeten vastbinden, want die ging al onze apparatuur aan diggelen slaan. En alsof dat nog niet erg genoeg was, is ze vervolgens heel de ambulance beginnen vol te kotsen. Een stank! Niet te doen. Twee weken later rook ik dat nog in mijn kleren, enfin, dat dacht ik toch.
X1: Deze periode is het ergste, het begin van het academiejaar. Onervaren studenten die pas de ongebreidelde vrijheid van het uitgaansleven ontdekken en hun grenzen nog niet kennen. Als je op een donderdagnacht in oktober of november spoedstage hebt in een studentenstad, dan heb je bijna gegarandeerd prijs: kots in je haar, kots in je oren…
X2: En de Gentse Feesten of Marktrock. Da's ook de hel.

GUIDO: Hebben jullie inmiddels een carrière op de spoeddienst uitgebouwd?
X2: Nee dank u. Ik ben huisarts geworden in een rustige gemeente.
X2: En ik werk in een kinderziekenhuis net over de grens in Nederland. Veel gunstiger werkuren!

GUIDO: Succes!

Herbert De Paepe