Het jobparcours van Axel Daeseleire

 

 

 

 

GUIDO: Wat was je eerste professionele opdracht?

Axel:De eerste opdracht waar ik wat geld mee heb verdiend, was voor tv. De man van de cafébazin van de Pallieter in Antwerpen was regisseur, en die zocht voor het programma Kilimanjaro per provincie een vertegenwoordiger die kon komen vertellen wat de provincie te bieden heeft. Dat was geen grote kunst, maar wel een leuke reportage. Eigenlijk is er sindsdien niets veranderd, want twintig jaar later stond ik in De Provincieshow, maar soit. (lacht) Dat was mijn eerste ervaring voor de camera.

GUIDO: Kon je er toen al van leven?

Axel:Als de mensen je in het begin leren kennen, roepen ze je op straat na met de naam van je rol. Den Tits uit Ad Fundum bijvoorbeeld, de debuutfilm van Erik Van Looy. Maar in 1998 kwam de film Dief uit, waarin ik de hoofdrol speelde. Toen hoorde ik achter mijn rug fluisteren: "Hé, da's Axel Daeseleire." Ik dacht: dit is geen slecht teken. Vanaf toen dacht ik dat het wel eens zou kunnen lukken, dat ik ervan zou kunnen leven. Daarna kwam Flikken, en het begon te rollen. Maar of het blijft rollen, dat weet je nooit. Ik besef zeer goed dat mijn schaapjes verre van op het droge staan.

GUIDO: Hoe raakt een acteur aan nieuwe rollen? Audities doen? Netwerken? Wachten tot de telefoon rinkelt?

Axel:Ik weet het zelf niet. Soms hoef je niets te doen en worden je dingen aangeboden, soms moet je er zelf achteraan gaan. Ik ben niet iemand die gericht gaat netwerken, tenzij ik voel dat ik zonder werk val. Als je dan zelf niets in gang zet, loopt het misschien mis. Dat is mij al overkomen. Na Matroesjka's, begin 2008, had ik geen enkele opdracht meer. Toen heb ik producers en regisseurs die ik ken opgebeld om te zeggen dat ik beschikbaar was. Ik wou me niet opdringen, maar ik liet hen weten dat ik graag auditie wou komen doen. Niemand moet mij een rol cadeau doen, ik wil altijd auditie komen doen. Geen enkel probleem.

GUIDO: Jij draait al twintig jaar mee, en de Vlaamse film en tv is een klein wereldje. Iedereen weet ondertussen toch wel wat je kunt en niet kunt?

Axel:Nee, want ik laat op audities graag een kant van mezelf zien die je nog niet kent. Zelfs al word ik niet gekozen, dan nog hoop ik dat dat in die mensen hun geheugen blijft plakken.

GUIDO: Doe je dat uit schrik om getypecast te worden?

Axel:Het is geen kwestie van schrik, het is gewoon een feit. Terwijl ik graag ook wel eens iets anders doe, hoewel ik fysiek steeds dezelfde zal blijven. Ik ben niet zo'n acteur die dertig kilo wil vermageren voor een rol. Ze zeggen altijd tegen mij dat ik mijn haar eens anders zou moeten doen. Dat mensen die gelkop beu zijn, dat kan ik verstaan, maar geloof me: het is de minst slechte oplossing. (lacht) Hoe mijn haar eruitziet als het vrij blijft van coiffuriële producten, dat weten alleen de mensen die ooit naast mij wakker zijn geworden. Bij mij zit het verschil in de personages niet in wat voor kleren ze dragen, hoeveel kilo ze wegen of welk kapsel ze hebben. Het is de innerlijke motoriek die telt, maar soms willen mensen dat niet zien. Dat vind ik wel jammer. Als je in elke rol die ik speel per se een macho wil zien, voor mij niet gelaten, maar dan is dat je eigen perceptie, en eigenlijk is die maar magertjes.

GUIDO: Het klinkt niet of er veel carrièreplanning achter je jobparcours zit.

Axel:Nee. Ik heb een tijd tegen de rivier in gezwommen, maar dat is vermoeiend en het levert niets op. Ik denk niet dat ik iets mis door niet te veel te plannen. Integendeel, ik denk dat er op deze manier veel onverwachte dingen op me afkomen, waardoor ik nieuwe indrukken opdoe. En voorlopig werkt dat prima.