Het jobparcours van Veerle Dobbelaere

 

 

Veerle: Toen ik in het vijfde middelbaar zat, vroegen ze ons wat we later wilden worden. Ik herinner me dat veel van mijn medeleerlingen daar nog geen idee over hadden. Dat begreep ik niet. Voor mij was het evident: ik wou actrice worden. Nee, nog straffer: ik vóelde me toen al actrice. Ik vertrok dus naar de theaterschool, punt. Zo simpel was het.

Veerle: Dat was in het theater, voor de Ancienne Belgique, in een regie van Dominique Deruddere. Hij maakte toen een theaterversie van de film They Shoot Horses, Don't They, over de dansmarathons in de jaren dertig. Dat is wel grappig, want de hoofdrol was eigenlijk aan Hilde Van Mieghem beloofd, maar vijf weken voor de première brak zij een been. Toen moest Dominique op zoek gaan naar een andere actrice, en onder impuls van Hilde is hij bij mij terechtgekomen. Waarom is dat grappig? Omdat ik vandaag in Smoorverliefd een beetje Hilde speel, en toen dus eigenlijk ook al.

Veerle: Mijn eerste filmrol had ik te pakken de zomer nadat ik afstudeerde, in Nederland. Dat was in De Noorderlingen, een film van Alex van Warmerdam. In het begin van mijn carrière heb ik veel in Nederland gewerkt, zowel in film als theater.

Veerle: Ik heb de indruk dat het nu veel harder is geworden dan vroeger. Ik weet niet goed waarom, misschien waren er vroeger minder acteurs? In mijn beginjaren stond ik niet echt stil bij die vraag. Ik rolde vanzelf van het een in het ander, en ik was overal even blij mee. Maar dan word je wat ouder, je krijgt kinderen, je krijgt verantwoordelijkheden, je moet een huis afbetalen, de rekeningen stromen binnen... Zeker voor een vrouw wordt het dan niet makkelijk. Er lopen vandaag veel meer actrices rond dan dat er vrouwenrollen zijn. Misschien is het de schuld van VTM, want toen die zender begon, wilde plots iedereen acteur worden.

Veerle: Dat is juist, maar voor vrouwen is het toch een ander verhaal. Gelukkig zijn er nog regisseurs als Hilde Van Mieghem, die mooie vrouwenrollen schrijven. In Smoorverliefd krijgen de mannen allemaal een dik rood kruis over hun gezicht. (lacht) Nu, ik mag niet klagen hé. De rol van Judith in Smoorverliefd is erg mooi, en daarvóór heb ik SM-Rechter mogen doen, wat ook een serieuze rol was.

Veerle: Plannen is moeilijk, maar je kunt natuurlijk wel keuzes maken. Ik zeg nog steeds neen tegen een hele hoop dingen. Steeds vaker zelfs. Ik wil gewoon doen wat ik echt graag doe. De speeltijd is voorbij hé. Ik kan acteren. Ik ben niet de beste actrice, maar ik ben ook niet de slechtste. Ik kan wat ik kan, en dat is meer dan genoeg om te kunnen kiezen. Ondertussen ben ik bekend genoeg, dus ik hoef niet meer te netwerken of mijn agent op pad te sturen. Als er een rol wordt geschreven waarvoor ik eventueel in aanmerking kan komen, dan denkt men wel aan mij. Dan gaan we babbelen, en zien we wel verder.

Veerle: Zeker niet! Maar als ze me zouden vertellen dat ze het echt graag willen, dan zal ik ze uiteraard ook niet tegenhouden. Goesting is een hele grote drive in mijn leven, en dat geldt ook voor mijn kinderen. Je moet doen wat je graag doet. Een ander criterium is er niet.