HET JOBPARCOURS VAN: CATH LUYTEN

 

 

 

Cath: Op die leeftijd speelde ik radio en tv met zo'n ouderwets cassetterecordertje. Bij mijn ouders liggen daar nog veel tapes van. 'Iets in de media' dus, maar dat klinkt zo miss-achtig. Iets met communicatie, als er maar geleuter en gebabbel bij kwam kijken. Dat heeft er bij mij altijd ingezeten.

Cath: Ja, want ik ben communicatiewetenschappen gaan studeren, maar die richting bleek veel theoretischer, zakelijker en saaier dan ik had gedacht. Het was bijvoorbeeld niet echt noodzakelijk om ergens stage te gaan lopen, en als je het toch wou doen, was dat voor ocharme zes weken, wat bijna niet te vinden is. Ondertussen had ik Brussel zowat gehad en wou ik even weg, het liefst naar Nederland. Toen ben ik op de Media Academie terechtgekomen, en bij hen waren stages voor minstens een half jaar. Ik heb mijn stagebegeleiders van de VUB kunnen overtuigen dat een stage bij Joop van den Ende nuttig zou kunnen zijn en ik ben vertrokken. Een heel commerciële omgeving, maar ik heb er wel het klappen van de zweep geleerd. Ik ben er na mijn studies zelfs nog een jaar blijven hangen.

Cath: Dat had deels te maken met amoureuze perikelen. (lacht) Ik kwam terug en ik heb, mede dankzij die Hollandse ervaring op mijn cv, een job gevonden bij het productiehuis Kanakna. Dat was natuurlijk mooi, maar ik was niet honderd percent zeker of ik daar wel op mijn plaats zat. Kanakna is, om het zacht uit te drukken, een nogal apart productiehuis. Daar werken was keihard: zeven dagen op zeven jezelf bewijzen voor een hongerloontje. Beginners zijn goedkoop hé. Ik begon te vermageren, zodanig zelfs dat mijn ouders zich afvroegen of het wel goed met me ging. Maar ja, ik wou absoluut een mediajob.

Cath: Op een gegeven moment kon ik absoluut niet op een afspraak zijn, eigenlijk omdat ik al zeventig uur had gewerkt. Dat werd me niet in dank afgenomen. Toen zeiden ze letterlijk tegen mij: "Jij bent niet gemaakt voor de media." Dat was echt een klap in mijn gezicht, want ik had me daar te pletter gewerkt. Toen heb ik wel even aan mezelf getwijfeld. Maar niet lang daarna ben ik op de VRT binnengeraakt en is de trein vanzelf beginnen te bollen: researcher, reporter, regisseur... Ik werk heel graag voor Vlaanderen Vakantieland, want daar mag je eigenlijk je goesting doen. Je vertrekt op reis, en het enige wat telt is dat je met een goed stuk terug naar huis komt.

Cath: Ik weet zelfs niet op welk verdiep de bazen zitten. (lacht) Ik ben nooit op hun deur gaan kloppen om te vragen wat ze voor mij in petto hadden. Als het moest komen, dan zou het wel komen.

Cath: Verrast dat ik was! Ik liet bijna de telefoon uit mijn handen vallen. Ik zat sowieso niet op een telefoontje met een aanbod te wachten, en al zeker niet van Bart De Pauw. Ik ben blij dat hij me heeft gekozen voor wie ik ben. Ik mag gewoon mezelf blijven in De Kazakkendraaiers.

Cath: Hé, goeie vraag. Geen idee. Hij heeft me gezegd dat hij iemand nieuw en fris zocht, nog niet verbrand. Ja, ik zou dat eigenlijk ook wel willen weten. Wil je het hem eens vragen?

Bart: We hebben inderdaad een shortlist opgesteld met mensen die ons interessant leken. Die hebben we op 'onverdachte' wijze gecontacteerd, zo van: "Hé, wil je ons even depanneren, even snel een testje komen doen?" Daar waren veel goeie kandidaten bij, maar Cath was de betere.

Cath: Dankjewel!