Dieter Stynen is eindredacteur bij De Standaard

In februari van dit jaar leverde de krant De Standaard ons een serieuze streek en begon ze met een dagelijkse pagina regionaal nieuws. Inmiddels is dat project de kinderschoenen ontgroeid en een vaste waarde geworden in de krant. Het succes van de regiopagina's is vooral te danken aan de jonge ploeg eindredacteurs die De Standaard binnenhaalde. Dieter Stynen is een van hen.


Dieter is 25, is afkomstig uit Westmalle en woont in Antwerpen. Na zijn kandidaturen rechten en licenties antropologie volgde hij een masterclass journalistiek aan de Erasmushogeschool in Brussel. In het kader van die opleiding liep hij stage bij Het Belang van Limburg, waar hij het krantenvirus te pakken kreeg. Who watches the watchmen? Jobwatch!

 

Dieter: Ik hoopte bij Het Belang te kunnen blijven, maar het ging toen financieel juist heel slecht bij de krantengroep Concentra, en ze konden niemand meer aanwerven. Via mijn buurvrouw kon ik dan een tijdelijke job krijgen bij een consultancybureau, waar ik marktonderzoek deed. Dat kwam goed uit op dat moment, maar ik ben ondertussen verder blijven zoeken naar iets in de journalistiek, want het bleef kriebelen. En in februari kon ik beginnen bij De Standaard.

 

Pompen of verzuipen

 

GUIDO: Heb je eerst een opleiding gekregen?

Dieter: Ja, om met het computersysteem te leren werken, maar dat was het zowat. Je leert natuurlijk terwijl je ermee bezig bent hé. We hebben een dag of twee nepkranten gemaakt, maar daarna was het al meteen the real thing. We zijn aangenomen op een woensdag en al de zondag daarop, dus na anderhalve week, hebben we onze eerste krant gemaakt. 't Was in het begin dus wel een beetje pompen of verzuipen. Maar dat was bij Het Belang van Limburg ook zo, ik denk dat dat bij de meeste jobs in de journalistiek het geval is.

GUIDO: Met andere woorden: de krant ging ervan uit dat iemand met een diploma antropologie per definitie taalvaardig is.

Dieter: Hola, je mag natuurlijk niet vergeten dat we testen hebben moeten doen hé. Er waren zowat 200 kandidaten, en die moesten allemaal een toelatingsproef afleggen. Daar werden uiteraard de journalistieke vaardigheden getest: schrijven, nieuwsselectie, eindredactie… Vaardigheden die ik in de studie antropologie zeker niet heb opgedaan. (lacht) In de masterclass journalistiek heb ik daar wel veel over opgestoken. Je krijgt les van mensen uit de praktijk, die echt in het vak zitten. Maar antropologie… Daar is het motto: hoe moeilijker, hoe liever. Antropologische teksten blinken niet bepaald uit in helderheid. (lacht)

 

Stress en deadlines

 

GUIDO: Wat doet een eindredacteur precies?

Dieter: Wij krijgen via allerlei bronnen berichten binnen, en daaruit selecteren we het nieuws dat relevant is voor De Standaard. Dat nieuws herschrijven we, en ten slotte zetten we het ook nog op de pagina. Dus het enige wat wij zelf niet doen, is schrijven.

GUIDO: Beschrijf eens een typische werkdag?

Dieter: We zijn met drie mensen uit Antwerpen, en al carpoolend vertrekken we rond één uur. Om een uur of twee komen we aan op de redactie. Eerst nemen we de Belga-berichten door, en de andere kranten. Dan gaan we op zoek naar nieuws. Tegen een uur of vijf hebben we een ruwe schets klaar van onze pagina, weten we ongeveer wat erop komt. Daarna beginnen we met teksten door te lezen, te verbeteren en op de pagina te plaatsen, wat zo doorgaat tot een uur of elf 's avonds. Zonder pauze eigenlijk, al proberen we rond een uur of zes toch iets te eten.

GUIDO: Kortom, dagelijks terugkerende stress tot aan de deadline.

Dieter: Dat klopt, en dat is het fijne aan journalistiek: elke dag heb je die drive om naar je deadline te werken. Je hebt geen tijd om je te vervelen, je moet continu bezig zijn. En eenmaal die krant af is, kom je thuis en kun je dat allemaal achter je laten. Dat is een fantastisch gevoel: elke dag heb je resultaat van je werk, heb je weer een 'product' afgeleverd dat klaar is. En dan is je enige kopzorg: hoe kan ik het morgen nog beter doen?

GUIDO: Heb je nog wel een sociaal leven, met zulke uren?

Dieter: Dat is moeilijk. Tot voor deze job baskette ik nog regelmatig. Ik probeerde toch één of twee keer in de week te gaan trainen en in het weekend een match te spelen, maar dat is nu compleet verloren. Geen tijd meer. Dat vind ik wel jammer, maar gelukkig heb ik heel goede vrienden die begrip hebben voor mijn situatie. We moeten ook soms op zondag werken, maar het voordeel is dat we redelijk veel vakantie krijgen en de zondagen kunnen worden gecompenseerd. Nog een voordeel van ons werkregime is dat je 's voormiddags heel veel gedaan kunt krijgen. Alle administratieve diensten en winkels zijn open, wat wel handig is. Maar voor mijn sociaal leven is mijn job zeer belastend, dat is een feit.

GUIDO: Ook op relationeel-familiaal vlak lijkt me dat niet evident.

Dieter: Tja… Ik heb het geluk dat ik een heel goeie vriendin heb die zelf ook redelijk lange uren werkt, al geef ik toe dat die het niet altijd even leuk vindt. Dat zijn dingen waaraan je moet werken hé. In een relatie moet je investeren, elkaar steunen en het beste maken van de tijd die je wel samen doorbrengt.

 

Elkaars werk doen

 

GUIDO: Kun je jezelf journalistiek voldoende uitleven in de eindredactie?

Dieter: Voorlopig wel ja. Ik zou in de toekomst ook wel zelf willen gaan schrijven, maar voorlopig ontbreekt de tijd daarvoor. Bovendien heb ik nog altijd het gevoel dat ik veel bijleer, dus op die manier stoort het mij ook niet.

GUIDO: Je plukt het nieuws uit allerlei bronnen. Wat zijn de selectiecriteria?

Dieter: Er zijn een aantal thema's die gevoelig liggen bij mensen op het lokale vlak: milieu, onderwijs en veiligheid bijvoorbeeld. Die zaken proberen we sowieso mee te nemen. Daarnaast proberen we zeker ook de politieke en institutionele berichtgeving bij te houden: gemeentepolitiek, de Raad van State die bepaalde gemeentelijke of stedelijke verordeningen vernietigt, de stad zelf die verordeningen uitvaardigt… En verder proberen we zoveel mogelijk service te bieden: kleine zaken die voor de mensen toch belangrijk zijn, maar op de nationale pagina's niet aan bod komen.

GUIDO: Werk je steeds voor één welbepaalde regio?

Dieter: Nee, we proberen zoveel mogelijk te roteren, dus iedereen werkt voor elke regio. Dat moet ook met die recuperatiedagen, we moeten eigenlijk elkaars werk kunnen doen.

 

Job en idealisme

 

GUIDO: Is het je ambitie om nog door te groeien binnen De Standaard?

Dieter: Jazeker. Bij Het Belang heb ik redelijk wat sportjournalistiek gedaan, wat me wel beviel. Politiek interesseert me ook enorm, en als antropoloog zie ik het buitenland natuurlijk ook wel zitten, dus ja, er zijn veel mogelijkheden. Dat vind ik zo fijn aan de journalistiek.

GUIDO: Mocht de 18-jarige Dieter vandaag zichzelf bezig zien in het beroepsleven, zou hij tevreden zijn?

Dieter: Ja en nee. Ik ben rechten gaan studeren uit een zeker soort idealisme…

GUIDO: Oei, dat moest slecht aflopen.

Dieter: (lacht) Ja, dat is ook slecht afgelopen, al heb ik wel de kandidaturen afgewerkt. Ik was dat compleet beu, zag het helemaal niet meer zitten, dus die antropologie was op dat moment wel de juiste keuze. Maar ik heb altijd gezegd dat ik nooit een job wou doen tegen mijn zin, dat ik plezier wou beleven aan mijn werk. Met rechten zou dat zeker niet gelukt zijn, maar nu dus wel. De weg is heel anders verlopen dan dat ik 'm als 18-jarige had uitgestippeld, maar het eindresultaat is wel hetzelfde: ik doe een job waarin ik gelukkig ben en waar ik een zekere vorm van idealisme in kwijt kan. Ik sta waar ik wil staan, al is het op een heel andere manier dan ik had gedacht.

 

(HDP)

 

www.destandaard.be