'Comedian vindt Werk': Steven Mahieu ging aan de slag met probleemjongeren
Leuk programma op dinsdagavond op Canvas: Comedian vindt Werk, waarin stand-upcomedians worden weggerukt uit hun comfort zone en een paar dagen worden tewerkgesteld in zware beroepen. De boomlange Steven Mahieu - die momenteel zijn theatershow Mahieustueus herneemt - ging aan de slag als sociaal werker bij probleemjongeren.
"Hun favoriete humor? Jacques Vermeire!"
GUIDO: Mocht je zelf kiezen in welke sector je aan de slag ging?
Steven: We mochten een richting aangeven. Ik kom zelf uit de sociale sector: ik heb nog buurtwerk gedaan in Kortrijk. Toen kreeg ik een paar voorstellen en ben ik terechtgekomen bij de vzw Arktos, een vormingscentrum voor probleemjongeren. Eigenlijk had ik iets in de psychiatrie willen doen. Dat fascineert me, omdat ik in mijn eigen omgeving geconfronteerd ben geweest met mensen die er psychisch onderdoor zijn gegaan. In mijn nieuwe show zal ik daar ook op ingaan. Die zal Maniak heten, en ik wil erin bekijken wat normaal is, en wat abnormaal. Maar goed, het is Arktos geworden, en ik vond het zéér interessant.
GUIDO: Hoe reageerden die jongeren toen ze hoorden dat ze een komiek op bezoek kregen?
Steven: Aanvankelijk enthousiast, daarna afwijzend en uiteindelijk iets tussen de twee. Eerst dachten ze: tof, we gaan lachen. Maar toen beseften ze dat hun leven zou worden geregistreerd met een camera.
GUIDO: Wilden ze allemaal meewerken?
Steven: Er stonden er een paar weigerachtig, maar die zaten toevallig niet in het groepje waarmee ik moest werken, dus dat was op zich geen probleem.
GUIDO: Wat moest je precies doen?
Steven: Jongens begeleiden die allerhande scholen vruchteloos hebben uitgeprobeerd en in de praktijk drop-outs zijn geworden. Bij Arktos worden ze eerst 'ontschoold', om daarna hopelijk terug in het onderwijs te kunnen worden opgenomen. Als dat niet lukt, blijven ze tot hun achttiende in het vormingscentrum, waarna ze werk gaan zoeken.
GUIDO: Was de realiteit in het centrum wat je ervan had verwacht?
Steven: Ik stond ervan te kijken hoe intensief de job van sociaal werker is. Ik werd aangegrepen door hun verhalen, hoe het mogelijk is dat een jonge gast zo geïsoleerd kan geraken. Het is ook dit soort jongeren die in de media komen met stommiteiten, en daar gaan we dan GAS-boetes voor uitschrijven. Terwijl dat net het omgekeerde effect geeft. Drie dagen met die jongens optrekken, dat is een eye-opener. De politici die de GAS-boetes hebben bedacht, zouden beter zelf eens een paar dagen in zo'n vormingscentrum werken. Eens benieuwd hoe ze dan zouden denken over het effect van hun initiatief.
GUIDO: Hebben die jongens een gelijkaardig gevoel voor humor dan hun leeftijdgenoten die het wel goed doen?
Steven: Ik heb hen dat gevraagd, en wat bleek? Het toppunt van humor, dat is voor hen Jacques Vermeire. Die mannen liggen kapot met Fonske Verzele, in filmpjes uit de jaren negentig. En Hans Teeuwen kennen ze ook allemaal. Hoe grover, hoe beter.
GUIDO: Op het einde heb je een halfuurtje comedy gespeeld voor hen. Hoe was dat?
Steven: Ik werd in elk geval niet gecensureerd door de mensen van de vzw. Dat was ook niet nodig, want het verliep uitstekend. Ik had die gasten direct mee. Of ze de diepere laag die ik in mijn humor probeer te leggen hebben gevat, dat weet ik niet, maar ze waren wel blij dat eindelijk eens iemand durfde te zeggen dat het idioot is om nestkastjes te laten bouwen door gasten die zelf geen thuissituatie kennen.
GUIDO: Was jij zelf een lastige puber?
Steven: Helemaal niet! Ik was een rebel van de hond z'n kloten. Ik denk dat ik ooit eens met een fiets zonder licht heb gereden, dat was zowat mijn strafste stoot. En toen kreeg ik een boete van de flikken en ben ik thuis gaan blèten. (lacht)
GUIDO: Kon je je dan wel inleven in kerels met gedragsstoornissen?
Steven: Het is niet omdat ik zelf zo niet ben, dat ik hen niet snap. Ik heb veel empathie, maar dat is tegelijk een sterkte en een zwakte. Als je die job echt wil doen, moet je werk en privé kunnen splitsen. Je kan de tragische verhalen niet mee naar huis nemen, of je houdt het niet vol. Ik was zo content toen ik terug thuis kwam en besefte dat ik een huis, een vrouw en een kind heb. Dat klinkt cliché, maar het was gewoon zo. Ik kreeg zelfs zin om een kerstboom te zetten. (lacht)
(HDP)